Na hun scheiding trouwen Mark (68) en Eva (67) opnieuw

Mark doet het woord, Eva luistert mee. Al helpen ze maar één stel* met dit verhaal over een tweede kans, dan is het de moeite waard geweest, knikken ze allebei.

Ontvankelijk

In de kerkbanken viel zijn oog op Eva's oudere zus, maar zij was al bezet. Gelukkig had ze een jonger zusje. Mark: “Op de jeugdvereniging trokken Eva en ik met elkaar op. Ik zag dat ze heel lief, zorgzaam en ontvankelijk was. Ik kwam af en toe bij haar thuis langs met mijn brommer. Onze liefde groeide geleidelijk. Na drie jaar zijn we getrouwd. We waren 21 en 22 jaar, hadden allebei een baan en een huis via de woningbouwvereniging.”

Na anderhalf jaar huwelijk worden Mark en Eva trotse ouders. “Het was in die tijd gebruikelijk dat de vrouw dan stopte met werken. Eva deed dat ook. We genoten echt van ons kind. Maar nu we grootouders zijn, zien we ook duidelijk de impact van het ouderschap. Je hebt wat minder tijd voor elkaar, je gaat er niet meer zo snel op uit. Na drie jaar kwam de tweede. Na elf jaar kwam er nóg een! Dat was een cadeautje.”

'Het gras was groener bij de buren'

Prachtig en ruzieloos: zo omschrijft Mark hun huwelijk in die tijd. “We deden niet aan bekvechten. Natuurlijk hadden we weleens onenigheden, over de kinderen bijvoorbeeld. Wanneer onze puberdochter weer eens het bloed onder mijn nagels vandaan haalde, hadden Eva en ik soms meningsverschillen hoe we daarmee om moesten gaan. Ik was een stuk ongeduldiger dan ik nu ben. Ik weet het zeker: tussen je tiende en je tachtigste verander je wel tien keer.”

Doof en blind

Hij denkt zelf dat het een midlife crisis was. “Het gras was groener bij de buren en ik was ontvankelijk voor een lief lachje van een ander. In de kerk trok ik tijdens de nevendienst op met een vrouw die het thuis heel moeilijk had.  Doof en blind als ik was, verliet ik Eva en de kinderen. Ik drukte de scheiding erdoor, terwijl Eva dat helemaal niet wilde.”

Er komen twee ouderlingen bij Mark op bezoek. “Doe dit nou niet, drongen ze aan. Maar ik deed het toch. We verhuisden en na een tijdje stopte ik helemaal met naar de kerk gaan.” Makkelijk is Marks nieuwe relatie niet. “Mijn tweede vrouw was veel gehaaider dan Eva. En haar vier puberkinderen accepteerden mij niet als vader. Ik had mezelf steeds verder in een hoekje gedrukt waar ik niet wilde zijn. Alles brak af, er was geen beginnen aan.”

'Wilde Eva mij nog wel terug?'

Mark mist de kerk en zoekt online naar diensten van zijn vorige gemeente. “Ineens werd ik enorm gegrepen door het lied Ik zal er zijn van Sela. Ik had het nooit eerder gehoord. Ik zocht God weer op, maar Hij was er altijd al voor mij. Ik moest terug naar mijn eerste liefde, kwam steeds maar in mij op. Maar: wilde Eva mij nog wel terug?”

Bom gebarsten

Als Mark voor zijn werk in de buurt van Eva's huis is, vraagt hij of hij koffie mag komen drinken. “Eva ontving mij. Dat was de eerste stap. Een lang verhaal kort: Eva gaf mij een tweede kans. Ik ging weg bij mijn tweede vrouw. Vijf jaar hebben we erover gedaan – in kleine stapjes – om weer nader tot elkaar te komen. Toen we samen op vakantie gingen naar Duitsland, barstte de bom. Bij Eva moest alle frustratie eruit. Alles wat ze eruit kon spugen, spuugde ze eruit.”

Een half jaar lang blijft het stil, totdat Mark en Eva elkaar weer regelmatig opzoeken. “Het klinkt misschien gek, maar we waren echt weer een verliefd stel. Nog heftiger dan toen we verkering hadden. We snappen het zelf ook niet! Voordat we weer bij elkaar kwamen, heb ik al onze kinderen één-op-één gesproken. Zij mochten alles wat hen dwarszat tegen me zeggen. Dat is goed en verhelderend geweest. Ook in de kerk ben ik diep door het stof gegaan. Ik heb mijn excuses aangeboden aan mensen die ik verdriet heb gedaan. Als je door dat diepe dal gaat, maar je doet het met Hem samen, dan kom je daar gelouterd uit.”

Kinderen als getuigen

Mark en Eva hertrouwen, met hun drie kinderen als getuigen. “Ze vonden het heel bijzonder; wie maakt het nou mee dat je ouders met elkaar trouwen? Of je grootouders? Mijn moeder was helaas al overleden, maar mijn vader heeft op 92-jarige leeftijd ons tweede huwelijk nog mee kunnen maken. Dat vond ik zo mooi. De dienst was intens en de dominee stipte het litteken nog even aan. Maar ik weet dat ik ben vergeven.”

'In ons eerste huwelijk waren we druk, druk, druk'

Of hun tweede huwelijk anders is? “Je bent nu ouder en wijzer, hoop je. In ons eerste huwelijk waren we druk, druk, druk. De een moet sporten, de ander naar een vergadering, we deden van alles voor de kerk. Aan de échte gesprekken kwamen we thuis niet toe. Nu nemen we daar heel bewust de tijd voor. Na het Bijbellezen zitten we gerust nog een kwartier na te praten. Het begint met het gesprek en de verbinding met elkaar. Samen proberen we ons te laten leiden door God.”

Verder hebben Mark en Eva een stukje naïviteit achtergelaten. “Als man kijk ik nou eenmaal graag naar een mooie vrouw. Daarom zeg ik tegen Eva: Als je iets moois ziet, tik me dan even aan. Dan kijken we samen: ‘Kijk, wat een mooie meid.’ Als je het samen doet, is het heel leuk!”

Inhalen

Het ontroert Mark nog steeds dat Eva al die tijd geduldig bleef wachten. “Ze stond echt niet open voor een ander. Haar broer zei: ‘Die komt nog wel een keer terug’. We proberen niet in ons verleden te blijven hangen, maar de verloren jaren een beetje in te halen. We gaan samen op vakantie, lekker weg met de camper en veel fietsen. De genegenheid is nu heftiger en intenser.”

Mark pauzeert even. “Het heeft ons nóg dichter tot elkaar gebracht. We zijn weer echt gelukkig en willen elkaar niet meer kwijt. God heeft ons weer bij elkaar gebracht. Daar willen we van getuigen.”

*De mensen op de foto zijn niet Mark en Eva. Wegens privacy zijn dit verzonnen namen. Hun echte namen zijn bij de redactie bekend.

Tekst: Charlotte van Egmond
Beeld: Unsplash