Carola Schouten: 'Je kúnt in deze wereld verschil maken. Al moet je soms jaren wachten'

Op mijn pantykousen stap ik door het detectiepoortje. Alles is ok; we mogen verder het Tweede Kamer-gebouw in voor onze ontmoeting met Carola Schouten. Niet veel later lopen we haar vlak voor haar werkkamer tegen het lijf. Ze heeft nog even snel koffie gehaald en heet ons in een mooi, knalblauw jurkje hartelijk welkom.

Carola Schouten: 'Hier zie je de wereld gewoon doorgaan. Dat relativeert'

Ik ben nog een beetje beduusd van de strenge beveiliging. Maar zij voelt zich hier duidelijk op haar gemak. De klassiek betegelde gangen met aan weerszijde de bekende politieke kamertjes; dit is haar wereld. Hier beweegt en werkt ze al bijna zes jaar. “Regelmatig tot diep in de nacht”, verzucht ze. “De politiek is hard werken, je moet veel energie hebben.” Maar kort daarna zie ik vooral haar grote passie voor haar vak. Ze wijst ons haar blauwe stoel aan in de plenaire zaal van de Tweede Kamer. Om de zaal heen loopt een glazen gang: letterlijk ‘de wandelgang’ genoemd. “Hier gebeurt veel: hier ‘wheelen en dealen’ we met elkaar, ik eet wat of mijmer een beetje. Als politici zitten we hele dagen binnen, en allerlei topics beheersen onze gedachten, maar in deze gang kijk je naar buiten en zie je de wereld ‘gewoon’ doorgaan. Dat relativeert.”

Misschien woont ze daarom ook graag in Rotterdam Delfshaven. Deze oude volkswijk is al jaren het thuis van haar en haar vijftienjarige zoon. “Ik vind het daar heerlijk, mensen zijn er minder politiek actief, en spreken mij dus nauwelijks aan als de politica. Ik zie daar het echte leven.” Als ik vraag wat haar zoon van haar carrière vindt, grinnikt ze trots: “Hij is puber dus hij vindt het allemaal saai, maar ondertussen weet hij veel en kan hij goed beredeneren. Hij is natuurlijk ook niet anders gewend dan dat ik politiek actief ben. Hij zat nog maar op de basisschool toen hij tijdens het klassengebed dankte dat de onderhandelingen over de AOW waren afgerond.”

Onze Vader

“Mijn vader stierf toen ik nog maar negen jaar oud was. Ik denk met veel warmte aan hem terug. Zijn liefde voor ons leek oneindig. Bij God is dat volgens mij net zo: Hij staat voor ultieme liefde en kent ons door en door. Jezus leerde ons bidden tot ‘de Vader’ en dat is bijzonder: ‘vader’ is een heel intiem woord; een vader is niet onbereikbaar, maar dichtbij. Tegelijkertijd is God heilig. Zijn almacht roep ik vooral aan in mijn werk. Sommige politieke vraagstukken zijn zo ingewikkeld. We weten dan alles, maar kunnen eigenlijk niets. Denk aan de verschrikkingen in Aleppo. De onmacht die we dan als mensen hebben, kan mij wanhopig maken. In die situaties kan ik niet anders dan het alleen van God verwachten, die wel alles overziet.”

Uw wil geschiede

“Durf je los te laten? Ik wil graag de controle houden en voel me heel verantwoordelijk. Mijn grootste valkuil is dat ik denk dat het uiteindelijk toch van mij afhangt. Ik maak mezelf dan te groot. Maar keihard werken en piekeren brengt je niet altijd verder. Collega’s helpen me te zeggen: ‘Het is goed Heer. Ik heb alles gedaan wat ik kon en moest doen. Nu is het aan U.’ Lessen trek ik ook uit mijn verleden: ik was nog student, woonde op de dijk in Delfshaven en was zwanger. Een hopeloze situatie. Maar God was erbij en bracht me op onverwachte plekken. Ik leerde dat ik Hem kon vertrouwen en dat Hij dat vertrouwen niet beschaamt.”

Uw Koninkrijk kome

“In dit land komen we steeds meer tegenover elkaar te staan, op alle terreinen: hoog opgeleid - laag opgeleid, jong – oud, arm – rijk. Dit wordt deels gevoed door de politiek. Maar Jezus leefde het ons totaal anders voor. Hij at tegen alle gewoonten in met de Tollenaar en ging om met de Samaritaan. Voor de opiniepeilingen zou het misschien goed zijn om ook meer te polariseren. Maar dat is niet mijn politiek. Tegen de stroom in wil ik de verbinding aangaan. De kernvraag is uiteindelijk toch ook: in wat voor land wil je wonen? Wat delen we in deze samenleving met elkaar? Hoe kunnen we sámen leven? De bijbel leert ons hier veel over. Als christenen hebben we moed nodig om verschil te maken, om onszelf af te vragen: hoe kunnen we de angst te lijf gaan? We zijn nu nog heel ver van hoe God het heeft bedoeld, maar ik geloof dat in de eeuwigheid alles goed is. Dan hoop ik aan Zijn voeten te zitten en te vragen: heb ik het pad gevolgd dat U met mij voor ogen had?”

Vergeef ons onze schulden

“Ik ben niet rancuneus, maar deze politieke omgeving is niet lief. Soms willen andere politici je bewust pootje lichten en wordt er heel gemeen politiek bedreven. Ik ga weleens woest naar huis. Het is makkelijk om óók voor de ‘nasty’ manier te gaan. Om korte klappen te geven. Maar daar moet je voor waken. Ik geloof dat betrouwbaarheid uiteindelijk beloond wordt. En dat je vast moet houden aan de lange termijn. Je kúnt in deze wereld verschil maken. Al moet je er soms jaren op wachten voor je daar iets van ziet.”

Verlos ons van de boze

“Deze week hoorde ik een afschuwelijk verhaal. In België woonde een jongen in een kindertehuis. Hij werd er altijd gepest, dus zodra hij 18 werd en weg mocht, vertrok hij. Allebei zijn ouders leefden nog. Hij ging eerst naar zijn moeder, maar die bestal hem van zijn geld en zette hem vervolgens buiten de deur. Zijn vader liet hem niet eens binnen. Uiteindelijk belandde de jongen op straat. Helemaal alleen is hij daar op een nacht doodgevroren. Verschikkingen gebeuren niet alleen in Aleppo, maar ook bij ons om de hoek. Het zijn verhalen die mij drijven om dit werk te doen. Ik wil me er niet bij neerleggen. Maar ik bid in deze gevallen ook letterlijk en intens: God, verlos ons van de boze.”

Ik ben onder de indruk van Carola: van haar oprechtheid en van haar wil om de plek die zij heeft in de politiek zo goed mogelijk in te vullen. De avond na ons gesprek komt het nieuwsbericht dat een vrachtwagen is ingereden op een markt in Berlijn. Opnieuw een terroristische aanslag. De verdeeldheid waar Carola over sprak, grijpt me bij de keel. En ik denk terug aan wat ze zei: het vraagt moed om onze angst te lijf te gaan, maar alleen verbinding helpt ons verder.

Lees ook: Carola Shouten gaat de uitdaging niet uit de weg

Interview: Minella van Bergeijk
Tekst: Martineke Poppe
Beeld: Iris Dorine