Ik durfde pas te slapen als hij sliep

HESTER

“We waren een weekend naar ons vakantiehuisje, voor mijn verjaardag. Onze vrienden kwamen langs. Het was heerlijk weer. Ik droeg een broek over mijn bikini. Ik had een blauwe plek, doordat mijn man, huisarts en diaken in de kerk, me had geknepen. Na een gezellige vrijdagavond met wijn en eten, pakte hij weer bier uit de koelkast. Ik zei: ‘Zou je dat nou wel doen? We moeten nog het hele weekend.’ Hij werd zo kwaad. Het huiselijk geweld begon opnieuw. Hij trapte tegen meubels, schreeuwde en maakte me uit voor alles wat mooi en lelijk was. ‘... zachtjes,’ zei ik. ‘De kinderen...’ Maar die waren al wakker.”

Huiselijk geweld: ‘Pas als de krassen van haar nagels over zijn hele lichaam zitten, ging hij weg’

ROSA

Rosa, een mooie Groningse met een goed betaalde baan als senior communicatieadviseur in een ziekenhuis ontmoet Chris, een muzikant met charisma die zorgt dat Rosa zich mooier en bijzonderder voelt dan ooit. Maar hij blijkt jaloers. “Als ik zijn huis verliet, filmde hij me om te kijken of ik naar andere mannen keek.” Na vier maanden pakt Chris haar hard bij haar pols tijdens een discussie. Kort daarna duwt hij haar van de trap. “‘Lieverd!,’ riep hij. ‘Je laat jezelf vallen!’ Hè, dacht ik, deed ik het nou zelf? Daarna behandelde hij me als een prinses. Tot de spanning opbouwde, en hij na een poosje weer agressief werd. Zonder hulp van mijn vrienden was ik niet uit die relatie gestapt. Ik was verslaafd.” Inmiddels is Rosa getrouwd met een leuke man en heeft ze een kindje.

LODEWIJK

Ook bij Lodewijk speelt afhankelijkheid een rol als hij wordt mishandeld door zijn vriendin. Hij woont in haar koophuis. “Ik heb vaak mijn tas gepakt nadat ze mij had geschopt, of gekrabd, of geslagen. Dan zei ze: ‘Waar ga je heen dan? Naar je ouders?’” Pas als de krassen van haar nagels over zijn hele lichaam zitten, doet hij dat.

RENE

“Ook al gooide mijn ex-vrouw champagne over mij heen... het mocht geen excuus zijn voor mij om geweld te gebruiken. Die woede, die agressie, die zat in míj,” zegt René Haring (53), die zichzelf veroorzaker van huiselijk geweld noemt. Als peutertje ligt René zo vaak in het ziekenhuis dat hij zijn ouders te weinig ziet. Later moet hij naar een kindertehuis, omdat hij ‘een vervelend kind’ is. “Daar leerde ik voor mijn speelgoed en mijn eigen plek te vechten.” Weer thuis wordt hij opgevoed volgens de ‘gangbare methode van vroeger’: “Eens in de zes weken een pak rammel. Ik voelde me dan net een bolletje wol.” 

In 2013 mishandelt hij zijn vrouw zo dat ze aangifte doet. Hij wordt opgehaald door de politie, veroordeeld en moet verplicht in therapie. Daar leert hij omgaan met ‘het beest in hem’. “Eerst herkende ik het pas als het losbrak, nu al als het met zijn staart kwispelt. En dan stap ik uit de situatie. Ik had echt niet gewild dat mijn ex-partners het aan de buurvrouw, of de wijkagent, of wie dan ook hadden verteld. Maar dat hadden ze wel moeten doen. Huiselijk geweld stopt nooit vanzelf. Het wordt alleen maar erger.”

‘Ik heb af en toe dansjes staan doen. Omdat ik vrij ben’

Hester: “Ik durfde vaak pas te slapen als mijn man sliep. In boze buien trok hij weleens het dekbed van mij af, of hield het juist over mij heen. En omdat ik niet wist wanneer hij precies zou exploderen, want dat kon uiteindelijk door iets heel kleins zijn, was ik altijd op mijn hoede.” Hester scheidt na jarenlange therapie en kerkelijke begeleiding van haar man nadat hij haar een armbreuk bezorgt. “We kunnen naast elkaar in de kerk zitten, doen dingen met de kinderen samen. Ik ben verdrietig geweest, en boos op God. Vooral omdat mijn kindjes niet in een veilig gezin zijn opgegroeid. Maar ik voel me eindelijk niet meer verantwoordelijk voor mijn ex. Ik heb af en toe dansjes staan doen. Omdat ik vrij ben.”

Tekst: Rinke Verkerk

Lees ook: 'Twintig jaar lang werd ze mishandeld door haar vriend'