Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Column Hanneke - Eerlijk over Sinterklaas

'Ik was bang dat de lol eraf zou zijn als we de waarheid zouden vertellen'

Als het om Sinterklaas gaat, voedt Hanneke haar kinderen ongelovig op. 'Het plezier is er geen graadje minder om.'

Deel:

Hij komt, hij komt, de lieve goede Sint.

Het is weer zover. Alsof er al een maand lang permanent storm op komst is, zo voelt het in ons huis. Met storm op komst worden kinderen onrustig (echt waar, vraag maar aan een leerkracht) en met de Sint op komst dus ook. Het zijn ieder jaar weer intense weken. De folders van twee speelgoedverkopers worden door mijn met stiften - voor het omcirkelen - bewapende kinderen verslonden als waren het spannende detectives. Op een aftelkalender wordt met militaire precisie bijgehouden wanneer de intocht is en hoe lang het nog duurt tot het ein-de-lijk pakjesavond is. Het sinterklaasjournaal bekijken ze met evenveel gretigheid als wij een corona-persconferentie. Kortom, de dagen vòòr 5 december zijn zo echt al wel ingewikkeld genoeg voor mij als verwachtingenmanager, conflictbeheerser en sfeerbewaker.

Eerlijk zijn over Sinterklaas

Daarom, en omdat we van eerlijkheid houden, hebben wij ervoor gekozen om het verder eenvoudig te houden: wij voeden onze kinderen ongelovig op. We vertellen ze van jongs af aan de waarheid en niets dan de waarheid. Sinterklaas was een geweldige man die veel goeds deed, maar hij is al wel, pak hem beet, 1.700 jaar dood. Wat er bij de intocht gebeurt is dat een man uit Nederland een pak aantrekt zodat hij eruitziet als Sinterklaas, op een boot stapt, een klein stukje vaart en daarna doet alsof hij helemaal uit Spanje is gekomen. Een prachtig toneelstuk, wat we ieder jaar weer vol overtuiging uitvoeren. Zet gerust je schoen, maar wees niet bang dat er een vreemde vent in ons huis komt om die vervolgens te vullen. Daar zorgen papa en ik gewoon voor. Net als voor de vulling van de jutezak die op 5 december ergens in huis opduikt.

Zelf ben ik niet zo opgevoed. Deze manier van omgaan met Sinterklaas komt van de familie van mijn man. Ik was zelf eigenlijk nooit op dit idee gekomen, mijn ouders ook niet denk ik, en was eerlijk gezegd een beetje bang dat de lol eraf zou zijn als we de waarheid zouden vertellen.We hebben het erop gewaagd en ik ben niet teleurgesteld. Het plezier is er geen graadje minder om.

Bij ons geen verdrietige kinderen omdat Sinterklaas niet blijkt te bestaan

Allereerst is de fantasie van onze kinderen veel sterker dan onze volwassen realiteitszin. Als iemand een sinterklaaspak aantrekt, dan is dat voor een kind Sinterklaas. Hoe vaak ik ook herhaal dat het eigenlijk een gewone man is, de kinderen zien iemand met een sinterklaaspak aan als Sinterklaas, klaar. Ze dansen onbekommerd over het dunne koord tussen fantasie en werkelijkheid. Als ze dan die heel fantasierijke fase achter zich hebben, onze oudste heeft die leeftijd inmiddels, is de gedachtesprong tenminste niet zo ingewikkeld. Bij ons geen diepverdrietige kinderen omdat Sinterklaas niet blijkt te bestaan.

Ook verder houden we het redelijk eenvoudig trouwens. De schoenen mogen gezet worden, maar alleen op de drie zaterdagen tussen de intocht en pakjesavond. Dat vind ik al behoorlijk luxe eigenlijk. Het is nu al een hele uitdaging om drie keer voor drie kinderen iets kleins te verzinnen om in de schoen te doen dat niet na een halve dag alweer stuk is.

Twijfel

Als het dan ten langen leste toch pakjesavond is geworden luisteren we sinterklaasliedjes of zingen ze bij de piano, waarna we een speurtocht doen door het huis aan de hand van door mij neergelegde briefjes tot we eindigden bij de zak cadeaus. In de schuur, op zolder of waar het ook maar het beste uitkomt. We doen even quasi-verbaasd over de herkomst van de cadeaus, waarna de kinderen ons – bíjna aan het twijfelen gebracht – uitleggen hoe die daar komen. ‘Die heb jij daar toch neergelegd, mama?’. Vervolgens gaan we gauw naar beneden waar we ze onder het genot van pepernoten en warme chocolademelk uitpakken. Uiteraard pas nadat het door mij gemaakte ultraflauwe gedicht dat aan ieder pakje zit is voorgelezen.

Voor die blik doe ik het uiteindelijk

De cadeaus zijn altijd òf nuttig, van het genre sokken en wanten, of bij de kringloop gekochte spelletjes en speelgoed, of in de voorafgaande maanden verzamelde kleinigheidjes. En voor ieder kind één net iets specialer cadeau. Een doosje Lego, of poppen voor het poppenhuis. Met Sinterklaas doen we goedkoop, op verjaardagen wat duurder. Ook manlief en ik komen aan de beurt. We spreken ieder jaar af dat we zelf niks hoeven en kopen vervolgens toch telkens weer stiekem iets voor elkaar. Gaat altijd goed.

Ik ben blij dat we hebben gekozen om dit deel van de opvoeding op deze manier aan te pakken. We hoeven ons niet in allerlei bochten te wringen om het verhaal overeind te houden. Als de kinderen vragen stellen, kunnen we die eerlijk beantwoorden. Wanneer de kinderen in de zak een cadeau vinden waar ze echt heel blij mee zijn, hoeven ze niet een allang gestorven heilige te bedanken, maar kunnen ze gewoon mij met stralende ogen aankijken en ‘Dank je mama!’ zeggen.

En ja, voor die blik doe ik het uiteindelijk.

Dan maar ongelovige kinderen.

Lees ook: Samengesteld gezin? Zo kom je de feestdagen door!

Geschreven door

Hanneke Veurink

--:--