Column Gerrianne: ‘Ze is de vrouw die mijn tenen kan laten krommen tot wonderlijke hoeken’

Onlangs signaleerde ik een opmerkelijke overeenkomst tussen m’n bevallingen, het moment dat huishoudelijke apparaten niet doen wat ik verwacht en het verhuizen naar een ander land. Ze drukken allemaal op eenzelfde knopje in mijn brein. Er gaat dan een dwingend alarm af dat zich niet anders laat kalmeren dan door toe te geven aan de boodschap die erachter zit, en die twintig jaar post-pubertijd nog steeds een beetje voelt als iets wat ik niet zou moeten willen. Namelijk: Ik wil naar mama.

Er gaat een dwingend alarm af: ik wil naar mama

In de afgelopen maanden heb ik me meermaals verwonderd over de rol van een moeder in het leven van een mens. Oké, van een vrouwmens, laat ik me daartoe beperken - op het mannelijk halfrond spelen weer heel andere oerkrachten als het over moeders gaat. Ze is de vrouw die mijn, toch niet al zo rechte, tenen kan laten krommen tot wonderbaarlijke hoeken. Maar tegelijk is ze soms de enige persoon die ik wil. Lief, kind en vriendenkring kunnen niet op tegen de kalmerende kracht van haar moederlijke, wijze woorden. In het soms verloren gevoel van settelen in een nieuw land heb ik me verbaasd over de primaire drang om bij haar te willen zijn. Als een felgele reddingsboei temidden van een oeverloze vlakte waar ik nog niet weet wat links en rechts is.

Moeders zijn kennelijk onze stille richtingaanwijzers

De oerderigheid van mijn 'ik wil mama' gevoelens maakt ook dat ik iets, ik herhaal íets, beter meen te begrijpen wat ik heb zien gebeuren bij vrouwen om me heen die hun moeder verloren. Ik zag ze zoeken naar nieuwe balans, als een marionet waarvan aan één kant plots de touwtjes werd doorgeknipt. Toen mijn oma stierf was ze al tachtig, maar ik zag mijn moeder tijdelijk verdwalen alsof iemand de bordjes van de route had verwijderd. Moeders zijn, kennelijk, onze stille richtingaanwijzers en maken de wandeling een stuk minder spannend. Want zelfs wanneer ik iedere keer een andere kant op ga dan zij me adviseert, staat ze op de volgende hoek toch weer op me te wachten. Wie een goede moeder heeft, is onderweg nooit helemaal alleen.

Ode aan mama's. Ode aan iedere vrouw die de hare verloor en met vallen en opstaan balans wist te hervinden. Ode aan de vrouw die haar nooit echt heeft gekregen of haar langzaamaan verliest. En ode aan de Haar in Hem.

Lees ook: Na jaren lukte het Christa haar alcoholverslaafde moeder te vergeven