Zendeling Esther staat in de wachtstand vanwege corona

Esther had al jaren het verlangen om als zendeling in het buitenland te werken. Ze verbleef in verschillende landen en ontdekte dat India een goede match was. “Ik ging op zoek naar een plek in India waar ik permanent zou kunnen blijven, liefst wilde ik iets met kinderen doen. Toen ik in contact kwam met de organisatie van dit kindertehuis, klikte het meteen.”

Kindertehuis

“Ik woonde en werkte in een kindertehuis waar kinderen uit de sloppenwijken en uit de rosse buurt wonen. Hun familie heeft geen ruimte om voor ze te zorgen. In het kindertehuis krijgen ze onderwijs en onderdak,” vertelt Esther. Ze bouwt een goede band op met de kinderen tussen de drie en negen jaar. Ze eet met ze, organiseert allerlei activiteiten, zoals knutselen, en begeleidt ze op school. “’s Middags gingen ze naar buiten en dan speelde en kletste ik met de kinderen. Ik kon echt in hen investeren.”

Als Esther vier maanden in India is, doet het coronavirus daar zijn intrede. “In maart 2020 kwam er een totale lockdown in India. We mochten het terrein niet af en leefden heel intensief samen. Gelukkig ligt het kindertehuis vrij afgezonderd en kwamen we weinig in aanraking met andere mensen. Hierdoor was het een hele uitdaging om boodschappen te doen. De voorraden in de winkels waren soms beperkt.”

De enige optie was om naar Nederland te gaan

Dan moet Esthers verblijfsvergunning worden verlengd. Om de zoveel tijd gaat ze daarvoor even het land uit, maar door corona lijkt dat onmogelijk te worden. “Bijna al het vliegverkeer lag plat, veel grenzen werden gesloten. Ik kon nergens meer naartoe. Ik moest naar een ander land, maar daarna zou ik India niet meer in kunnen komen. Het was een gekke situatie, want ik was eigenlijk genoodzaakt om te vertrekken. De enige optie was om naar Nederland te gaan. Via de ambassade kon ik last minute een vlucht krijgen; het was de laatste dag dat mijn verblijfsvergunning geldig was. Toen dacht ik: laat ik dan maar gaan.”

Migrantenkinderen

Esther verwacht dat ze na een paar maanden wel weer terug kan keren, maar na meer dan een jaar zit ze nog steeds vast in Nederland. De eerste maanden logeert ze bij vrienden en kennissen. Als ze zich realiseert dat Covid-19 voorlopig nog niet voorbij is, gaat ze op zoek naar woonruimte en werk. “Ik moet wel iets omhanden hebben, daar functioneer ik het beste bij. Ik vond vrijwilligerswerk dat precies bij me past: in een buurthuis geef ik huiswerkbegeleiding en taalondersteuning aan migrantenkinderen en vluchtelingen. Het was voor mij meteen duidelijk dat ik dat mocht gaan doen: beide doelgroepen passen goed bij me. Daarnaast had ik betaald werk nodig. Toen dacht ik: waarom ga ik geen Nederlandse les geven aan buitenlanders. En ik merk dat God dat heel erg zegent. Op deze manier kan ik me toch nuttig maken; dat kan in Nederland immers ook.”

Ik wil me graag inzetten, maar het kan niet

Intussen houdt Esther contact met het kindertehuis in India. Ze spreekt ‘haar’ kinderen regelmatig via videobellen. “Ik mis ze gewoon. Zeker als ik ze spreek en zie, dan mis ik ze echt. Iedere keer vragen ze: Wanneer kom je terug? Dan is mijn antwoord altijd: Er zijn nog zoveel mensen ziek, ik kan nog niet met het vliegtuig. Ik wil heel graag daar zijn, ook omdat ze mijn hulp heel goed kunnen gebruiken. Er is op dit moment te weinig personeel. En ik wil me graag inzetten, maar het kan niet. Dat voelt heel dubbel.”

Ook de onzekerheid vindt Esther erg lastig. “Ik heb vaker tussenperiodes in Nederland gehad, maar nu was ik eindelijk op mijn plek. Ik had gehoopt dat dit een missie voor de lange termijn zou zijn, en nu ben ik toch weer hier. En niemand weet hoelang het gaat duren en wanneer ik terug kan. De tweede golf lijkt in India over zijn hoogtepunt heen, maar er zijn voorspellingen over een derde golf in het najaar. De Indiase variant van Covid-19 lijkt nog ernstiger en meer besmettelijk lijkt te zijn. Hoe het verder gaat, is niet te voorspellen.”

Kruispunt

“Ik sta nu op een kruispunt. In het buurthuis is het seizoen bijna voorbij, ik word straks gevaccineerd. Wacht ik hier af? Misschien moet ik dan nog wel een jaar blijven. Of ga ik voorlopig naar een ander land, waar ik wel kan doen waar ik me voor geroepen voel? Welke keus maak ik? Ik weet het niet, maar ik heb wel het vertrouwen dat God weet waar ik moet zijn. Hij ziet waar ik sta, en ik geloof dat Hij me de weg zal wijzen. Dat heeft Hij in het verleden ook gedaan.

Laatst kreeg ik via de app zomaar een bijbeltekst van iemand: ‘Ik geef inzicht en wijs de weg die je moet gaan. Ik geef raad, op jou rust mijn oog.’ (Psalm 32:8) Ik vind het een knipoog van God dat iemand die me nauwelijks kent, me zo’n tekst stuurt. Mijn pseudoniem in dit artikel is Esther, en dat is niet voor niets. Zij was moedig, en daar wil ik ook naar streven: niet leven vanuit angst, maar vanuit moed.”

* Esthers echte naam is bij de redactie bekend

Joke was zendeling in Cambodja en adopteerde daar 7 kinderen. Lees haar verhaal: "Omdat de moeder niet lang meer zou leven vroeg zij mij haar dochter te adopteren"