Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Daphne was hoogzwanger toen ze een ernstig auto-ongeluk kreeg

Een lange weg naar herstel

Op 3 oktober 2012 staat Daphne (nu 28), op dat moment 35 weken zwanger, met autopech op de vluchtstrook van de A20. Net voordat zij uit wil stappen, werpt zij een blik in haar achteruitkijkspiegel en ziet een auto met hoge snelheid op haar afkomen. Het auto-ongeluk dat volgt, verandert haar leven op drastische wijze.

Deel:
auto ongeluk

“Dat ik dit auto-ongeluk kan navertellen is echt een wonder. Op het moment dat ik in mijn achteruitkijkspiegel keek en die auto op mij af zag komen keek ik de dood in de ogen. Uit later onderzoek is naar voren gekomen dat de bestuurder van deze auto onwel was geworden en met honderd kilometer per uur achterop mijn auto is geklapt. Het ging allemaal zo snel dat ik geen schijn van kans maakte. De klap was zó hard, dat ik meteen buiten bewustzijn raakte. Ik heb niks meegekregen van het feit dat mijn auto door de klap achterste voren op de snelweg terecht is gekomen. Later zag ik op foto`s en filmpjes dat mijn auto met mijn neus tegen het verkeer in stond en dat er niks meer van mijn auto over was.

Met lood in de schoenen

Een auto met aanhangwagen, die daar op dat moment reed, reageerde gelukkig razendsnel en kon net op tijd remmen, anders had ik dit niet overleefd. Van de politie en de brandweer hoorde ik dat niemand had verwacht dat ik deze klap had overleefd en dat ze met lood in de schoenen op de melding van het auto ongeluk af waren gegaan. Toen ze zagen dat ik nog leefde, maar hoogzwanger was, was er weinig hoop dat mijn kindje dit had overleefd. De auto was als het ware om mij heen gekruld. Ik moest eruit gesneden worden.

De geboorte van Léonore

Na onderzoek in het ziekenhuis leek het, op een flinke hoofdwond en wat blauwe plekken na, met míjn verwondingen gelukkig mee te vallen. De focus werd meteen verlegd naar mijn kindje. Ik werd aan de CTG gelegd om te kijken of het wel goed met haar ging. Wonderlijk genoeg hoorde we al snel het geruststellende geklop van haar hartje en haalden wij opgelucht adem. Helaas bleek, tijdens de daaropvolgende echo, dat er vlokken in het vruchtwater zaten. Alle alarmbellen gingen rinkelen, want dat kon duiden op een bloeding. Met grote snelheid werd ik naar de operatiezaal gereden voor een spoedkeizersnede. Een kwartier later werd onze dochter Léonore geboren.

Mijn placenta was door de klap gescheurd, waardoor Léonore veel bloed was verloren

Mijn placenta was door de harde klap gescheurd waardoor Léonore veel bloed had verloren. De voorliggende placenta had als een stootkussen gefungeerd en de klap van het stuur opgevangen, iets wat ik echt als de wonderlijke besturing van God beschouw. Doordat Léonore veel bloed had binnengekregen moest haar maagje worden leeggepompt. Ze kreeg een bloedtransfusie, maar knapte gelukkig al snel op.

De pijn ging mijn hele leven beheersen

Anderhalve maand na het ongeluk had ik nog steeds erg veel hoofdpijn en besloot ik naar de huisarts te gaan. Hij liet voorzichtig het woord whiplash vallen. De constant aanwezige pijn beheerste mijn hele leven. Ik stond ‘s morgens op met pijn en in de loop van de dag werd dit steeds erger. Ik kreeg last van concentratieproblemen, wazig zien, vermoeidheid, nekpijn en vreselijke hoofdpijn. Het lukte mij niet meer om boodschappen te doen. Ook mijn huishouden kon ik niet meer zelf doen. Als ik iets probeerde te doen, moest ik het dagenlang ontgelden. Ik werd totaal afhankelijk van de hulp van anderen.

Revalideren na het auto-ongeluk

Op aanraden van de huisarts ging ik een revalidatietraject in. Mijn dagen waren gevuld met fysiotherapie, behandelingen van een manueel therapeut en een maatschappelijk werker. Na anderhalf jaar tevergeefs te hebben gerevalideerd, werd ik naar een neuroloog gestuurd voor een scan. Helaas kwam er niks uit de CT scan en werd ik doorverwezen naar de pijnpoli. Daar kreeg ik verschillende pijnmedicatie en hebben ze zenuwblokkades geprobeerd. Ik heb zelfs met een neurostimulator rondgelopen. Dit is een apparaatje dat telkens elektrische schokjes geeft en de afgifte van pijnstillende stoffen stimuleert. Helaas bleef de pijn onverminderd aanwezig. Uiteindelijk kwam ik bij een pijnpsycholoog terecht om met de pijn te leren leven.

Onbegrip

Ik heb gebeden of de pijn weggenomen kon worden en ik mijn leven, van voor het ongeluk, weer op mocht pakken. Ik was nog jong (21), had een leuke baan en hoopte dat wij naast onze dochter nog meer kinderen mochten krijgen. Helaas lag mijn leven stil en draaide alles om de constant aanwezige pijn. Toch keek ik liever naar de dingen die nog wél gingen en kon ik extra genieten als ik een klein stukje kon wandelen met mijn man en kindje. Als ik zo’n genietmomentje had gehad lag ik de dag daarna de hele dag met vreselijke pijnen op bed, maar ik had het er graag voor over om even iets heel normaals samen te kunnen doen. Mensen die mij tijdens dit soort korte genietmomentjes zagen, dachten overigens meteen dat het weer goed met mij ging. Wat zij niet zagen was wat dit mij kostte. Niemand zag mij de dag daarna met hevige pijnen op mijn bed liggen. Dat was wel eens lastig en zorgde voor onbegrip.

Een second opinion

Dat God gebeden op Zijn tijd en op Zijn manier verhoort werd mij duidelijk toen ik 'toevallig' met iemand in aanraking kwam die hetzelfde had meegemaakt en voor een second opinion naar een ziekenhuis in België was gegaan. Zij was daar met succes behandeld en ging nu pijnvrij door het leven.

Met één blik op de foto zag de arts waarom ik zoveel pijn had

Hoopvol besloot ik om ook voor een second opinion naar België te gaan. Gewapend met de CT scan die in Nederland was gemaakt, ging ik met mijn verhaal naar een specialist in België. Met één blik op de foto zag hij meteen wat de reden van mijn hoofd- en nekpijn zou kunnen zijn. Ik kreeg een MRI om alles in kaart te brengen en daaruit bleek dat een tussenwervelschijf door het ongeluk niet meer functioneerde. De arts adviseerde om hem te verwijderen en te vervangen door een kunst-tussenwervelschijf, een soort opvulstukje. Een operatie die vijf keer per week met succes werd uitgevoerd in dat ziekenhuis.

Zes jaar van mijn leven ben ik kwijtgeraakt door een verkeerde diagnose en behandeling

Ik besloot de operatie te ondergaan en ik kan dankbaar zeggen dat God dit heeft gezegend. Ik ga weer zonder pijn door het leven! Zes jaar van mijn leven ben ik kwijtgeraakt door een verkeerde diagnose en behandeling. Toch overheerst de dankbaarheid voor het feit dat ik geen pijn meer hoef te lijden. Het is alsof ik mijn leven weer terug heb gekregen. Genieten van de kleine dingen, zal voor mij nooit meer vanzelfsprekend zijn!”

Lees ook: Ida ’s dochter raakte zwaargewond tijdens een auto ongeluk: ‘Houd altijd hoop’

Geschreven door

Rita Maris

--:--