Column van een pleegmoeder: ‘Afwijzing sijpelt als een rode draad hun leventje door’
Amy* (42) is moeder van zes kinderen; drie biologische kinderen en drie pleegkinderen. Ze schrijft regelmatig over haar gewoon bijzondere gezin.
Deze maand zeggen de vaders van onze drie pleegkinderen het bezoekmoment af. Allemaal met verschillende redenen. Ziekte, geen geld, problemen of werk.
Stuk voor stuk zijn ze teleurgesteld, onze lieve pleegkinderen. Vaak staat het in de steek laten en niet functioneren van ouders centraal in hun leven. De afwijzing die vaak al op jonge leeftijd plaats heeft gevonden sijpelt als een rode draad hun leventje door.
Moeders, vaders en de verwachtingen die daarbij horen: alles gaat anders dan hoe het oorspronkelijk bedoeld is. En dat heeft als gevolg afwijzing. Een hele diepe afwijzing van de mensen die je eigenlijk het meeste lief horen te hebben. Die jou eigenlijk alles horen te bieden wat je als kind nodig hebt. In plaats daarvan is het vaak liefde met bepaalde voorwaarden en dus ook die afwijzing.
Hemelse vader
Zo goed en zo kwaad als ik kan probeer ik de afwijzing op te vullen. Probeer ik de leegte van het tekort aan ouderliefde op te vullen. Keer op keer kom ik erachter dat ik tekortschiet en dat ik dat gat niet kan vullen. Ik kan alleen geven wat ik heb. Ik kan niet anders dan ze wijzen op hun Hemelse Vader. Ze laten zien en laten ervaren dat Zijn liefde nooit faalt. Dat Hij een Vader is die er altijd voor ze is, altijd voor ze zorgt en altijd beschikbaar is.
En heel langzaam zie ik dat grote gat zich vullen, helen en dichten. Enkel en alleen door hun Hemelse Vader.
