Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Column Carianne | Bevallen in de corona-tijd

'Puffen met een mondkapje op? Hoe dan?'

Het nieuws sprak al weken over het coronavirus, maar ineens was het ook in Nederland. En tóen drong het pas tot mij door dat ik zwanger was, hoogzwanger! Wat voor impact zou het hebben op mij of op mijn nog ongeboren kindje als ik ziek zou worden? Zouden mijn laatste paar zwangere weken anders zijn dan normaal? Zou ik nog wel thuis kunnen bevallen?

Deel:

Ik hoefde niet lang te wachten om erachter te komen dat het virus inderdaad impact had. Op dezelfde maandag waarop de kinderen ineens allemaal thuisbleven, werd ik gebeld door de verloskundige. Vanaf 38 weken zwanger, was het de bedoeling dat ik vanaf dat moment elke week langs zou komen voor controle. Maar dat ging niet meer door. Het was een plezierig, maar kort gesprek toen ze vroeg: ‘Hoe gaat het met je? En met de baby? Voel je hem goed bewegen? Ja? Dat is fijn. Dan zou ik graag de afspraak van vanmiddag afzeggen en je volgende week weer zien.’ Oh, oké. Dat was kort en krachtig. 

De week erna werd ik weer van tevoren gebeld (om de contactmomenten zo kort mogelijk te houden), waarbij er een heel aantal vragen gesteld werd. Op de vraag of ik een loopneus had, moest ik helaas ‘ja’ zeggen. Ik was die week verkouden geworden. Ik had geen koorts. Of ik kortademig was, vroeg ze me, terwijl ik net de trap opliep met mijn hoogzwangere lijf. ‘Eh ja, maar ik denk niet dat dat door corona komt…’ 

Naar de verloskundige

Toen ik eenmaal in de wachtkamer zat, werd ik begroet met een uitgestoken hand. Nee, niet om een hand te geven, want we wisten allemaal dat dat voorlopig niet meer zou mogen. Maar wel om een mondkapje aan te nemen. Omdat ik verkouden was, moesten zowel de verloskundige als ik een mondkapje op. Met de mededeling erbij, dat als ik nog steeds dit soort klachten zou hebben als ik zou bevallen ik mét een mondkapje op zou moeten bevallen. 

Hoe dan? Ik kon deze paar minuten al bijna geen ademhalen en dan zou ik moeten gaan puffen mét een mondkapje op? Mijn waardering voor al die mensen in de zorg steeg per minuut. Wat een helden en heldinnen die al wéken elke dag met zo’n mondkapje op moeten werken. Chapeau, wat een naastenliefde.

De bevalling

Ik zou gewoon thuis mogen bevallen. Ik was inmiddels al ruim een week over tijd, dus ik was erg blij toen er eindelijk wat op gang kwam. En ook omdat ik de vraag: ‘Maám, wanneer komt hij nou eindelijk?’ vaak genoeg gehoord had. Nu we al zo’n tijd met z’n allen thuis waren en iedereen snakte naar een beetje avontuur en sjeu in de routinematige dagen, werd de komst van hun nieuwe broertje wel érg belangrijk.

Ik was ontzettend dankbaar dat mijn verkoudheid op tijd over was, zodat ik geen mondkapje op hoefde. De kleine bleek te veel met zijn hoofdje naar achteren te liggen, waardoor de persweeën niet op gang kwamen. En toen ging zijn hartslag omhoog, omlaag, omhoog. Ik moest alsnog naar het ziekenhuis. Je weet wel, die plek waar op dit moment vooral mensen zijn die corona hebben. Maar tijd om er over na te denken had ik niet. Ik werd opgehaald door de ambulance. En dankzij het coronavirus, waardoor er praktisch niemand op de weg was, waren we er veel sneller dan normaal. En ook mijn man David en de verloskundige konden in één keer doorrijden, waardoor ze nog nét op tijd waren om de kleine geboren te zien worden. Want hij was door dat snelle ritje goed gaan liggen, waardoor het ineens heel snel ging. Wat een zegen! 

Het ziekenhuis

En wat een rust heerste daar in het ziekenhuis. Er was bijna niemand. De dokter en zusters hadden alle tijd en aandacht voor ons. Een luxe. Ik had eerlijk gezegd een vooroordeel over bevallen in het ziekenhuis. Ik dacht dat het heel onpersoonlijk zou zijn, maar niets was minder waar. En het coronavirus dan? Patiënten met corona worden volledig gescheiden van andere patiënten, waardoor je heel veilig kunt bevallen in het ziekenhuis. Het was echt een rare gewaarwording om op zo’n – normaal zeer drukke - plek te zijn en bijna geen mensen tegen te komen. 

Nog aparter was de kraamweek. Geen visite. Geen beschuit met muisjes, behalve de beschuitjes die we zelf opgegeten hebben. De kraamzorg die alles met handschoenen aan deed. Die de kleine Michiel de hele week niet aangeraakt heeft, niets met de andere kinderen mocht doen, op constante gepaste afstand bleef, maar gelukkig wel heel lief was. Het moet ook raar geweest zijn voor haar. Zo’n beroep kies je toch omdat je ménsen zo leuk vindt? En dan moet je ons allemaal zo afstandelijk benaderen? 

Maar wel: heeeeel veel appjes en kaartjes! En een grote blauwe-baby-taart van mijn schoonouders en prachtige bloemen en lieve knuffels en cadeautjes. Wat zijn mensen toch lief en attent.

Verwacht jij een kindje? Lieve zwangere, het is bizar, maar ook bijzonder om juist in deze periode te gaan bevallen. Wees niet bang, want God heeft alles en ook jou en het leven van je kleintje in zijn handen. Helaas geen echte knuffels en bezoek, maar wel veel liefde op een andere manier. En het mooie? Je hebt nu ineens heel veel tijd om die eerste weken écht zelf van het nieuwe wonder te genieten, samen met je man en eventuele rest van het gezin!


bevallen, corona-tijd

Carianne is schrijver, spreker en trainer bij TotalBalance. Haar missie is om mensen (terug) in balans te brengen met God, zichzelf en hun omgeving. Daarnaast is ze samen met Nelleke de Wit oprichter van Powervrouwen, waarmee ze vrouwen wil aanmoedigen op zoek te gaan naar hun door God gegeven roeping.

Geschreven door

Carianne Ros

--:--