‘Ik zou dood moeten zijn, maar ik heb niks’

“Ik was op weg naar m’n werk, elke dag dezelfde route met dezelfde snelheid. Alles ging altijd goed. Op een bepaald punt in de route zit een soort slinger in de weg. Op die bewuste dag, twee jaar geleden, reed ik net als altijd met 80 km per uur door die slinger. Echter, dit keer voelde ik iets in m’n stuur wat niet klopte. Het voelde alsof hij niet vast zat en hij reageerde niet zoals hij normaal gesproken zou doen.

Ze plakte een pleister op mijn enige verwonding: een klein krasje op mijn voet.

Ik dacht, oh God, daar ga ik en vanaf dat punt weet ik niks meer. Alsof mijn hersenen hadden besloten dat ze dit niet mee wilden maken of wilden opslaan. Blijkbaar ben ik met de auto op een boom geklapt, is het ding rondgedraaid en schoof ‘ie nog een meter of tien verder voor hij tot stilstand kwam.

Ik stapte uit de auto en er kwam iemand naar me toe. ‘Gaat het?’, vroeg diegene. Ik dacht, gaat wat? Ik had helemaal niet door dat ik net een auto-ongeluk had gehad. Toen ik naar de auto keek en de boom waar ik tegenaan was geknald, kreeg ik het pas door. 

Pleister

Er stopten allerlei mensen om te kijken wat er was gebeurd, maar het ging allemaal wat langs me heen. Totdat er een man kwam die me vastpakte, wat een heerlijk gevoel was dat. Hij nam me alles uit handen en hield me stevig vast, als een kind. Hij zette me bij hem thuis in een stoel en zijn vrouw kwam om een pleister op mijn enige verwonding te plakken: een klein krasje op mijn voet. Het was zo’n mooi gebaar; ook dat kleine krasje, was nog steeds een kras op mij. Ook dat moest verzorgd worden.

In de weken die volgden stortte ik langzaam in. Toen ik las dat er een kind verongelukt was toen zijn vader tegen een boom was gereden, vroeg ik God: ‘Waarom ben ik hier nog?’ Ik had zwaargewond moeten zijn, of zelfs dood. Maar ik had niets. Het voelde echt niet eerlijk, zo’n jong kind was wel overleden, maar ik niet.

Het was een klap in Zijn gezicht, toen ik over mezelf zei dat ik niks waard was.

God is echter niet degene die het ongeluk heeft veroorzaakt, maar Hij is wel degene die alles ten goede kan keren. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik uit mijn auto mocht stappen. Dat ik nog tijd heb om mezelf in te zetten voor Zijn koninkrijk.

Waardevol

Ik werd letterlijk tot stilstand gezet. Iets wat ik heel erg nodig had. Ik ging nadenken over wie ik was en wat ik wilde. God heeft in een jaar tijd me heel erg gestuurd; door de mensen die op m’n pad kwamen, de boeken die ik las. God liet me zien hoe waardevol ik ben en dat de manier waarop Hij mij ziet, de manier is waarop ik mezelf moet gaan zien.Als ik naar Hem kijk, kan ik ook naar mezelf kijken door Zijn ogen. 

Ik ben een HSP, dus ik ben sneller overprikkeld, emotioneel en ik ga heel snel mee in andere mensen hun gevoel. Ik heb daar altijd tegen gevochten, ik wilde normaal zijn. Door het ongeluk kijk ik daar nu heel anders tegenaan. God heeft mij op deze manier gemaakt en daar mag ik ook tijd aan besteden. 

Hij heeft me laten zien hoe ik mijn hoogsensitiviteit kan inzetten, het is een gave die Hij mij heeft gegeven. Ik kan nu ook aan anderen zien wat hen zo belangrijk maakt, juist omdat ik erachter ben gekomen wat míj belangrijk maakt. Ik zie het als een klap in Zijn gezicht, toen ik over mezelf zei dat ik niks waard was. Nu kijk ik naar mezelf zoals Hij naar me kijkt. Daar ben ik intens gelukkig en dankbaar voor.”

Foto: Bemind Fotografie

Odylle kreeg een ongeluk met de auto en ook zij kwam er zonder een schrammetje vanaf. Lees hier haar verhaal.