Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Orthopedagoog en spreker Bert Reinds: ‘Ik kreeg hartkloppingen en paniekaanvallen’

Waarom corona voor hem een zegen was

Sterven in het harnas. Dat was de toekomst die Bert Reinds - orthopedagoog, spreker en schrijver - voor ogen had. Tot hij ruim een half jaar geleden burn-out raakte. “Corona was een zegen voor mij.”

Deel:

“Het was afgelopen zomer,” vertelt Bert. “Willemien en ik waren aan het praten en ze vroeg mij: ‘Stel dat een cliënt bij jou zou komen met jouw eigen verhaal. Met wat jij allemaal doet en nog wilt doen. Wat zou je dan tegen hem zeggen?’ Tja, dat was een retorische vraag, want ik wist het antwoord natuurlijk wel. Ze zei: ‘Gek hè, dat het bij jou niet werkt!’ Ze had zo gelijk en dat irriteerde me mateloos! Maar het was de waarheid. Ik besloot om per direct met vier van de acht gebieden waarin ik werkte te stoppen. Die beslissing gaf rust. Tegelijkertijd ging alles in mijn lijf landen. Ik ben er nog steeds niet.”

Alle ellende die je kunt bedenken, heb ik gehad

“Ik weet nog dat ik op de tafel van de fysiotherapeut lag en dat hij zich afvroeg wat ik voor werk deed. Hij zei dat ik kabels in plaats van spieren had. Daar bleef het niet bij. Ik kreeg hartkloppingen en paniekaanvallen. Alle ellende die je kunt bedenken, heb ik gehad. Ik ging naar de dokter en van alles werd onderzocht. Een hartonderzoek, mijn darmen zijn gecontroleerd. Niets konden ze vinden. Ik was daar blij om, want ik wilde uitsluiten dat er fysiek iets aan de hand zou zijn. Ik wist dat ik moest concluderen dat ik een burn-out had en dat ik daarmee aan de slag moest.

Ik ben door een diep dal gegaan. Ik vond mezelf zo’n lulhannes. Ik werkte me een slag in de rondte voor Jan en alleman en ik had niet door wat er in mijn eigen leven gebeurde. Dat vond ik schokkend. Ik zorgde zo slecht voor mezelf. Ondanks de heftigheid, schaamde ik me niet. Ik heb op een laag pitje doorgewerkt en heb aan de mensen met wie ik werk uitgelegd dat ik ‘kreupel’ was, maar dat het goed was. Door corona heb ik het sowieso een stuk rustiger. Zo zijn er geen lezingen en zit ik een stuk minder in de auto. Op een bepaalde manier is deze coronatijd voor mij daarom een zegen.”

Ik ging naar de dokter en van alles werd onderzocht

“Ik ben uit het dal aan het komen. Ik wil leren wat leven uit genade is én ik wil het niet steeds over mijn ziekzijn hebben. De nieuwe lessen die ik heb geleerd, ventileer ik en tegelijkertijd probeer ik te leven met open handen. Tegen mijn kinderen zeg ik bewust: doe het niet net zoals ik. Het is niet erg als je op je 65e als een ANWB-setje gezellig over de Veluwe fietst.”

Lees ook: Tien tips om je angst los te laten


Geschreven door

Hilde Kooij

--:--