'Wat is er aan de hand met kleine Simon?'

Nog geen twee weken later zitten we met Almu in het kantoortje van de directrice. Ze steekt van wal: “Hoe vinden jullie zelf dat het met Simon gaat?” Wij kijken elkaar aan en denken hetzelfde: wat is er aan de hand?! Machiel antwoordt dat het volgens ons prima gaat met Simon; hij leert elke dag meer, is nieuwe dingen aan het ontdekken en zet sinds vorige week zijn eerste stapjes. Ik voeg eraan toe dat onze andere kinderen misschien wel iets sneller waren met lopen, maar dat Simon heel analytisch en gestructureerd is. Hij kan lang bezig zijn met stapelen en dingen in elkaar zetten.

“Ja, dat lopen ontwikkelt zich inderdaad wat traag”, knikt Almu. “En”, vervolgt ze, “zoals jullie weten, is er recent een jeugdverpleegkundige geweest om de kinderen te observeren in hun vroege ontwikkeling en bij Simon vielen er toch een aantal dingen op. Hij zet zijn voeten erg scheef en praat weinig.” Volgens Almu zou het kunnen dat zijn spraak wat achterloopt omdat hij tweetalig wordt opgevoed – thuis Nederlands en op school Spaans –, maar toch. Dat zijn voetjes erg naar buiten staan bij het lopen, is ook een punt van aandacht, maar mogelijk kan daar met vroege fysiotherapie nog wat aan gedaan worden.

We gaan naar huis met het telefoonnummer van een instelling voor de ontwikkeling van het jonge kind, en ik heb er flink de balen van. Het ging net zo lekker. Ik trok me bij dit kind niets aan van boeken met elke week een stap en een sprong, en betweterige mensen die de hele tijd mijlpalen stellen voor de ontwikkeling van het kind. Simon is onze derde en de boekjes met stappenplannen hebben we jaren geleden al weggedaan. Bij hem volgen we de RKVG-methode, oftewel: Rustig aan, Komt Vanzelf Goed.

Simon is een lief, rustig mannetje dat van alles duidelijk weet te maken met woorden en gebaren. Tot dit gesprek maakte het me helemaal niets uit dat hij traag is met lopen, want met andere dingen is hij heel snel. Bijvoorbeeld met het op elkaar zetten van Duplo-blokjes. Oké, hij praat niet superveel, maar als hij wat zegt, zijn het wel meteen twee woorden achter elkaar, zoals ‘que rico’ (wat lekker) en ‘no mas’ (niet meer). Thuisgekomen zoek ik meteen op internet naar ‘baby zet voetjes scheef bij eerste stapjes’. Dat blijkt regelmatig voor te komen; op deze manier kunnen ze beter de balans vinden en dit trekt vanzelf weer bij. Ik zucht van opluchting.

Machiel vindt het complete onzin. Volgens hem zijn er al genoeg mensen die te veel praten, dus wees blij dat Simon dat niet heeft. Hij ziet echter ook een kans en wil daarom wel een afspraak bij het kindercentrum maken. Dan kunnen ze daar zeggen dat ons kind nog wel erg jong is en mag hij lekker een jaartje langer op de peuterschool blijven.

Gelukkig ligt de ontwikkeling van Simon volgens de RKVG-methode wél geheel op schema.