Column Tomas Sjödin: Er is altijd nóg een mogelijkheid

Ik heb een brief gekregen die ik nu al een tijdje in mijn handen houd. Tegenwoordig krijg je niet zo vaak echte brieven. Deze is mooi, zowel vanbuiten als vanbinnen, een groet van een voor mij onbekende medemens die heel veel heeft doorstaan, maar wiens meest frequente woord toch het woord ‘bedankt’ is.

De briefschrijver vertelt dat deze regels gedurende een lange periode zijn geschreven, en waarom dat zo lang duurde. Het is een ontroerend verhaal. Ik werd minstens zo ontroerd door alle doorhalingen en correcties. Her en der was de pen sneller dan de gedachte. De schrijver loste dit op door het verkeerde woord of zinsdeel door te strepen, in plaats van een nieuw papier te pakken. Vervolgens deed hij een nieuwe poging. Elke vergissing wordt gekenmerkt door een streep, waardoor je gemakkelijk kunt lezen wat er fout is gegaan. Al gauw zie ik dat de niet verborgen missers tot een eigen verhaal worden, een grafische boodschap over de kunst hoe je met misstappen omgaat. Grote en kleine.

Wij benadrukken vaak dat we leren van onze fouten. Dat is waar, maar het is groter dan dat. We leren elkaar ook iets wanneer we met onze fouten omgaan zoals deze briefschrijver dat doet. Voortreffelijkheid en schijnbare smetteloosheid scheppen een afstand tussen ons, maar door ‘vergeef me’ of ‘dat was fout maar ik bedoelde het goed’ te zeggen, kunnen onze fouten leiden tot een dieper contact met elkaar. Dat is ongeveer hetzelfde principe als dat de plek waar een breuk hersteld is, soms sterker wordt dan die oorspronkelijk was.

Eigenlijk zijn het niet onze mislukkingen die de problemen veroorzaken. Mislukkingen begaan we voortdurend. De manier waarop we ermee omgaan maakt het leven en de liefde vaak gecompliceerd. Misstappen die worden ingekapseld en weggelogen, hebben de neiging zich naar binnen te vreten en zich naar buiten te verspreiden. In zo’n atmosfeer zijn alleen maar verliezers. Het omgekeerde is hoopvol; wanneer we ophouden anderen de schuld te geven en erkennen dat we zelf een deel van het probleem zijn, kunnen misstappen het bouwmateriaal worden voor een weg naar de toekomst. Ik heb dat zo vaak meegemaakt, hoe een ‘vergeef me’ of een ‘het spijt me’ iets doet met de betrokkenen. Dat kan een onverwachte mildheid voor een nieuwe start teweegbrengen in een relatie die op weg was stuk te lopen. Zo sterk is de kracht van vergeving.

En wat als het te laat is om dat ‘vergeef me’ te kunnen zeggen? Wat als de gekwetste is overleden? Dan heeft het christelijke geloof nog iets meer te zeggen: er is altijd nóg een mogelijkheid, God. Die God heeft maar één werkelijkheid van tijd: Hij is gisteren, Hij is vandaag, Hij is morgen. Hier ontvouwt zich een van de diepste dimensies van het geloof in God. Daar waar alle opties op zijn, lijkt de God die buiten tijd en ruimte staat altijd nog een kaart achter de hand te hebben. Een tweede kans. Dat noemen we genade.

Degene die zegt: ‘Ik deed dat verkeerd’ kan er in ieder geval zeker van zijn dat hij of zij iets goed heeft gedaan, want van daaruit zijn er altijd wegen naar de toekomst.

Ook daar waar er geen wegen waren.

Meer lezen van Tomas Sjödin? In het magazine verschijnen zijn columns. Word abonnee of bestel een los nummer om zijn nieuwste column te lezen.