Deze vakantie vergeet ik nooit meer - met het hele gezin op afscheidsvakantie in Zeeland

Hanna: “In december 2016 werd mijn vader ziek. Hij bleek galwegkanker in de lever te hebben. Tijdens de operatie in februari 2017 ontdekte de arts dat er te veel uitzaaiingen waren. Nu kon er niets meer gedaan worden, want mijn vader wilde geen levensverlengende chemotherapie. Hij wilde genieten van de laatste periode van zijn leven, zonder ziek te zijn van de chemo, en graag tijd als gezin doorbrengen. Hij hield erg van kamperen en ging graag naar Zeeland. Daarom besloten we een vakantie naar Zeeland te boeken.”

Veel meer rusten

Arianne: “We kwamen als gezin veel in Zeeland, voornamelijk op Walcheren. Mijn moeder komt daarvandaan. Het eiland vertegenwoordigt voor mij heel veel, het voelt als thuiskomen en ik houd van de zee. De vakantie hadden we last-minute gepland, het was nog hoogseizoen. Han ging intussen wel steeds meer achteruit. We gingen niet met de vouwwagen zoals vroeger, maar leenden een caravan van mijn broer voor een beetje comfort. Vroeger had Han de leiding bij het opzetten van de vouwwagen, nu zat hij in een stoel en liet hij het opzetten van de caravan en de tent aan ons over.”

Hanna: “Met alle kinderen [4, red.] en aanhang kampeerden wij in een tent ernaast. Mijn jongste zusje woonde nog thuis, dus samen met mijn moeder zag zij alles. Mijn andere zussen en ik kwamen regelmatig langs, maar wat je dan ervaart is een momentopname. Dan probeerde mijn vader energieker te zijn. Omdat we deze vakantie een aantal volle dagen met elkaar optrokken, zagen we veel meer van zijn situatie. Deze vakantie was hij niet zo actief als anders, hij liet het allemaal maar gebeuren.”

Een bijzondere week

Arianne: “Hans ziekte zorgde voor meer openheid, alles kon worden uitgesproken. Ik wist: dit loopt af, al hoopten we nog op een wonder. We wilden de tijd goed besteden en konden nergens meer omheen draaien. Iedereen had zijn eigen manier om ermee om te gaan.”

Waar hij vroeger heel actief was, moest hij nu veel meer rusten

Hanna: “Nu ik terugkijk, zie ik ook wel: het was echt heftig om zo geconfronteerd te worden met je vader. Waar hij vroeger heel actief was, moest hij nu veel meer rusten. Gelukkig kunnen we er, over het algemeen, goed met elkaar over praten.”

Samen bidden

Arianne: “Nadat we op de laatste avond uit eten waren geweest, in een restaurant dat Han zelf had uitgekozen, wilde hij naar het strand. Dat lukte verbazingwekkend goed. Daar zijn we aan een picknicktafel gaan zitten, Han wilde even een rondje in zijn eentje lopen. Wij zaten aan de tafel en keken hem na.”

Hanna: “Hij liep helemaal alleen, uit het oog. Dit beeld, dat was de situatie die zou aanbreken als we hem zouden verliezen. Ik voelde erg de aandrang om samen voor hem te bidden. Ik denk dat dat de Heilige Geest was. Dus dat heb ik uitgesproken en we hebben gebeden.”

Een foto met een schaduw

Arianne: “Precies toen wij klaar waren, kwam Han terug. Hij brak toen zelf ook voor het eerst en zei: ‘Ik kan jullie niet missen!’ Van een afstand had hij een foto van ons gemaakt. Op die foto zag hij ons en van zichzelf alleen zijn schaduw, dat vond hij heel confronterend. Iedereen moest huilen, maar dat was eigenlijk ook heel goed. Het moest opengebroken worden.

Hij zei: ‘Ik kan jullie niet missen!’

Terugkijkend op dat moment zien we dat het een kantelpunt is geweest, zeker voor Han. Vanaf toen begon er bij hem een proces van loslaten. Terwijl we terugliepen, moest ik denken aan het Bijbelverhaal van Abraham, toen hij op weg ging, de berg op, om zijn zoon te offeren. Zonder te weten wat de uitkomst was. Nog steeds was er hoop dat God iets zou kunnen doen, maar Han was tegelijk wel gewoon ook die berg aan het beklimmen, met een bezwaard hart. Dit beeld werd een leidraad voor ons, dat was enorm helpend.”

Vertrek

Hanna: “Toen we weer thuis waren, ging mijn vaders energie alleen nog maar verder achteruit. Twee maanden later is hij overleden.”

Arianne: “We zijn, als gezin, in de jaren daarna niet meer terug geweest naar die bewuste plek op het strand. Als ik in de buurt was, fietste ik eromheen. Maar afgelopen september ben ik terug geweest. Het was spannend, maar achteraf enorm goed om daar te zijn. Han is daar niet meer en de pijn van toen ook niet meer, dat was voor mij een enorme ontdekking. Ook besefte ik dat God ons juist daar wil ontmoeten, daar waar een groot offer wordt gevraagd, zonder dat wij weten wat daarna komt.”

Een beeld van kwetsbaarheid

Hanna: “De intensiteit van zo’n herinnering besef je achteraf meer dan op het moment zelf. Toen wisten we nog niet dat deze vakantie en het moment op het strand een kantelpunt was. Ik weet nog dat ik op het strand met papa hand in hand liep. Het bracht mij terug naar mijn kinderherinneringen, maar nu is het een beeld van mijn vaders kwetsbaarheid. Hij werd zwakker en we zochten steun bij elkaar. Ik had het liefst gehad dat hij er nog was, maar dit laatste jaar met hem, als gezin, had ik ook voor geen goud willen missen. Je verdiept je relatie met elkaar, dat is iets heel kostbaars. Daar ben ik dankbaar voor.”

Tekst: Eva Celine Prins
Beeld: Nienke van Denderen
Styling en visagie: Joselien Hoogendam