Griëtte spreekt Danielle Braun over werk en moederschap: ‘Niks is voor eeuwig’

Vol overgave, alsof ze elkaar al jaren kennen, duiken de twee in het gesprek. Griëtte Vonck en Danielle Braun lopen over de zandvlakte achter een prachtig landgoed in Leusden. Ze praten honderduit over hoe ze beiden een time-out namen van hun carrière toen ze moeder werden. En hoe Daniëlle af en toe pas op de plaats moet maken in haar drukke bestaan om zichzelf te beschermen.

Griëtte: Wat was een grote transitie in jouw leven?

“Wat een mooie vraag. Ik denk dat ik er wel een paar heb gehad. Ten eerste mijn coming-out. Als je elkaar in de kroeg spreekt, is toch altijd de vraag: hoe was je coming out? Dat is een belangrijke levenservaring. Marleen en ik waren een van de eerste vrouwenstellen die trouwden. Eerst was het geregistreerd partnerschap en dat hebben we laten omzetten in een huwelijk. Ik had ouders die dit moeilijk vonden, maar dat is nu goed gekomen hoor. Het was en is gewoon een ding in Nederland. Ik zie er niet lesbisch uit, vindt men, omdat ik lippenstift draag.

Het thuisblijven heeft me heel veel gebracht

Wat ook een absolute transitie was, is verantwoordelijkheid krijgen in leidinggevende functies én de geboorte van mijn kinderen. Mijn jongste dochter was een couveusekind en ik was altijd van ‘veel werken en carrière’ maar ik heb toen besloten – mede ingegeven door haar, want in het begin had ze gewoon heel veel zorg nodig – om thuisblijfmoeder te worden. Dat heb ik negen jaar gedaan, maar dat geloven mensen soms niet. Ze worden ook weleens boos, want ik schrijf columns over de schoonheid daarvan, omdat ik vind dat het een oké keuze kan zijn om welke reden dan ook. Ik heb laatst ook iets geschreven over dat mensen in een ratrace zitten en ik me afvraag wat dat doet met jongeren van nu. Die transitie, om werk even in de ijskast te zetten, vond ik moeilijk, want een deel van mijn identiteit is dat ik slim ben en intellectueel en goed kan werken. Maar het thuisblijven heeft me heel veel gebracht.”

Griëtte: Hoe deed je dat dan? Dan kwam je vrouw thuis en vertelde zij over haar werk en jij over hoe het thuis ging?

“Ja, en dat ik enorm genoot van de kinderen. Dat klinkt dan ook weer zo beperkt, maar daar moet je creatief in zijn en de randjes opzoeken. We zijn bijvoorbeeld met de kinderen op wereldreis geweest en dat heeft ons zo gevormd. We zijn toen een half jaar weggeweest, de kinderen waren zeven en tien. Als ze vriendjes maakten, vroegen ze: ‘Hoe heet je?’ en: ‘Ben je een reiziger?’, want die kinderen vonden ze leuker. Ze kregen een soort vertrouwen in de wereld, dat er overal op de wereld mensen zijn die je een bed geven en eten, en ook een soort flexibiliteit en levensgemak dat ik heb kunnen meegeven door die reis. Het paste ons en dat was geweldig. Ze kunnen nog steeds onderste boven in een hangmat studeren ofzo, overal alles doen wat je moet doen.

Misschien heb ik geluk dat mijn kinderen het leuk vonden, maar wat ik ook zie als ouders hun kinderen meenemen op reis dat ze dan toch, vind ik, het veel te veel voor zichzelf claimen en onvoldoende met elkaar op reis gaan. Ik zie heel vaak ouders met jonge kinderen die dan toch vijf tempels willen bezoeken in Thailand. Maar het recept is: één tempel, maar ook het plaatselijke buurtspeeltuintje. De kunst van het samen op reis gaan, is ook genieten van het duifjes voeren, voetballen met de kinderen op het schoolplein in Vietnam, dus kinderdingen doen. Dat betekent ook een kleurplaat maken twee uur lang terwijl je denkt: o, er zijn zoveel mooie dingen, zonde van m’n tijd. Maar je bent samen op reis, niet alleen.

Ik wil de dingen die ik doe goed doen, want ik hou niet van dingen half doen. Dus toen ik een kind had met grote zorgbehoefte – überhaupt voor m’n kinderen zorgen – vond ik het gek genoeg eigenlijk fijn dat ik dat helemaal kon doen. Wat ik wel heb gedaan, is dat ik één dag per week ben blijven werken, gewoon om erin te blijven, om te blijven studeren. Dus ik vond dat ik me intellectueel wel moest blijven uitdagen, zodat ik niet mentaal zou opdrogen. En jij dan?”

Griëtte: Ik ben er zelf ook een tijd tussenuit geweest, en dat vond ik ook heerlijk, dus ik herken dat heel erg. En ook wel de verwondering en verbazing van m’n omgeving. Wat zou jij als tip geven als vrouwen voor zo’n keuze staan?

“Dat niks voor eeuwig is. Ik spreek vaak met jonge vrouwen die daar heel erg mee worstelen. Ik hou absoluut geen pleidooi voor thuisblijfmoeders of -vaders, want dat geldt net zo. Ik vind dat je echt moet kijken en voelen wat bij jou past en wat je financieel kunt veroorloven, want het is ook luxe als een van de twee thuis kan blijven. Maar ik zeg vaak tegen die jonge vrouwen die zeggen ‘ja maar, dan geef ik m’n carrière op’: ‘Dat is voor nu hè? Dat is tijdelijk.’ We hebben geen lineaire loopbanen meer en je kunt nog zoveel andere dingen doen of gaan studeren of een heel nieuw pad inslaan. De wereld is zo complex, want als je wél blijft werken, wil dat ook niet zeggen dat je over tien jaar nog past in je job. Dan moet je misschien ook herscholen. Dus je moet sowieso zorgen dat je flexibel blijft en bereid bent om weer te investeren. Dus het gaat veel meer over je mindset om jezelf actief en bij de les te houden, dan dat je nu voor eeuwig ergens uitstapt.”

Lees meer over Danielle Braun in de nieuwste Eva. Word abonnee of bestel een los nummer!

Tekst: Jeannette Coppoolse
Beeld: Jeannine Rijsdijk
Styling: Joselien Hoogendam 
Visagie: Vivi Christin Make-up yourevent