Het vliegtuig waar Ilse in zat, vloog in brand: ‘Ik dacht: waar zou ik terechtkomen als ik doodga?’

Voordat Ilse en haar vriend aan kinderen willen beginnen, hebben ze de wens om samen nog een mooie reis maken. “We hadden al veel gereisd, maar apart van elkaar. We zeiden tegen elkaar: we gaan dit gewoon doen. Het werd Zuid-Afrika, de reis hebben we zelf uitgestippeld.” Via British Airways boeken ze vliegtickets en reizen via Londen. Ze huren een auto waarmee ze kunnen rondtrekken, en verblijven elke twee dagen ergens anders.

Houd het zomergevoel nog even vast met het Eva zomerboek!

Houd het zomergevoel nog even vast met het Eva zomerboek!

Verhalen vol inspiratie en artikelen over grenzen stellen in de liefde, opvoeding, perfectionisme en meer!

Een naar voorgevoel bij terugreis

“We hebben een heel mooie vakantie gehad, en veel mooie dingen gezien”, vertelt Ilse over hun reis. “Hoogtepunten waren bijvoorbeeld het rijden door het bekende wildpark Krugerpark. We gingen zelf op safari, dus dat brengt avontuur met zich mee! Onze kleding hebben we aan de bevolking daar gegeven, dus we gingen met een leger koffer naar huis”, vertelt Ilse.

Als ze op het punt staan om weer naar huis te gaan, krijgt Ilse een raar voorgevoel. “Ik ben vrolijk, optimistisch en lach veel, maar vlak voor we vertrokken was ik heel prikkelbaar. Ook was mijn vriend ziek geworden. Ik weet nog dat ik dacht: dadelijk storten we neer, na zo’n mooie reis! Ik opperde nog om een ander vliegtuig te boeken. In de rij voor de douane ging er ook van alles mis. De souvenirs mochten we niet meenemen en onze ongesealde drankjes werden weggegooid.”

'Doe niet zo gek. Ik ruik niets'

“Het was een groot vliegtuig, zo'n airbus met meer dan 800 passagiers”, blikt Ilse terug. “We waren ongeveer dertig minuten onderweg, toen ik een rooklucht rook. Mijn vriend zei: ‘Doe niet zo gek. Ik ruik niets.’ Maar ik rook toch echt vuur”, vertelt Ilse. Ze ziet dat ook andere mensen om zich heen kijken. “Een medepassagier zei dat het mogelijk ging om eten dat in de fik was gevlogen.”

Als ik neerstort, wil ik ook zien waar ik dan neerstort

“Twee minuten later riep de piloot om: ‘Jullie hebben vast een rare geur geroken in het vliegtuig. Het is niet goed, we keren direct om naar Johannesburg.’ Mensen raakten in paniek”, omschrijft Ilse. In eerste instantie blijft zij zelf rustig, maar dan ziet ze op de flight radar dat het nog 25 minuten terugvliegen is. “Iedereen was aan het praten, er was veel rumoer.” Haar vriend adviseert om het raamluikje dicht te doen. “Ik zei: ‘Nee, want als ik neerstort, wil ik ook zien waar ik dan neerstort’”, vertelt Ilse.

Vleugel staat in brand

Als ze een blik naar buiten werpt, ziet Ilse dat de motor onder de vleugel in brand staat. Het vliegtuig zweeft dan nog zo’n tien kilometer boven land en de daling is nog niet ingezet. “Ik zag rook en vlammen, en dacht: dan moet het wel heftig zijn. Mensen deden de raamluikjes dicht om hun kinderen te beschermen.” Ilse is in shock. “De piloot riep keihard: ‘Cabin crew to the cockpit!’ De paniek brak pas echt uit toen de piloot omriep: ‘Prepare for emergency landing!’

De passagiers krijgen geen duidelijke instructies wat ze moeten doen. Sommigen zitten met hun hoofd tussen de benen, anderen blijven verstijfd op hun stoelen zitten. “Toen viel ook de stroom uit en was het pikkedonker. Dat was heel beangstigend, je wist niet wat je kon verwachten”, vertelt Ilse. “Ik zei tegen mijn vriend dat ik hem graag zag, dat ik van hem hield, en dit onze mooiste herinnering samen was. Ik stuurde mijn moeder foto’s van ons en de honden. Als we gaan, gaan we met z’n allen.” Terwijl Ilse zich voorbereid op het ergste, blijft haar vriend rustig.

Noodlanding in Johannesburg

Intussen houden ouders hun kinderen bezig, andere passagiers zijn aan het bidden. “Het was alsof ik in Air Crash Investigation zat. Op een gegeven moment werd er omgeroepen: ‘Prepare now!’, maar ik kreeg een paniekaanval”, vertelt Ilse. “Een man wierp mij een plastic zakje toe om mijn hyperventilatie onder controle te krijgen.” Het vliegtuig verdwijnt van de flight radar en maakt een noodlanding bij Johannesburg, al het vliegverkeer wordt platgelegd.

Ik moest mij voorbereiden op de noodlanding, maar kreeg een paniekaanval.

Hoe graag ze ook uit het brandende vliegtuig willen, ze moeten blijven zitten. “De temperatuur was zo’n 45 graden. Mensen werden onwel, een vrouw kreeg een hartstilstand. Er kwamen enorme brandweerwagens om het vuur te blussen. Met grote kabels werd het vliegtuig naar de gate getrokken”, vertelt Ilse. De passagiers worden ondergebracht in hotels, maar over de situatie wordt verder weinig opheldering gegeven. Die dag erop heeft het personeel van British Airways een vrije dag en is niet beschikbaar om vragen te beantwoorden. “Pas twee weken na het ongeluk wordt er een artikel gepubliceerd waarin er meer staat over de toedracht van het ongeval. Er zouden toxische stoffen vrij zijn gekomen, vanwege een technische storing in de motor.”

Zo snel mogelijk naar huis

Ze zijn noodgedwongen om hun reis om te boeken. Het ticket kost tweeduizend euro, geld dat ze niet terugkrijgen via hun reisverzekering. “We wilden zo snel mogelijk naar huis”, vertelt Ilse. Ze vliegen via KLM. Het personeel begeleidt hen goed tijdens de vlucht, zo wordt er tijdens turbulentie precies verteld wat er aan de hand is.

Afscheid nemen

Op het moment dat ze dacht neer te storten en gevoelsmatig wachtte op haar eigen dood, speelden er veel gedachten door Ilses hoofd. “Ik dacht: waar zou ik terecht komen als ik doodga? Zweef ik dan boven de grond? Wat zou ik voelen, doet het pijn? Maar toen dacht ik: hoe jammer is het om het laatste kwartier van je leven zo te denken? Ik dacht terug aan hoe mijn leven is geweest, en kwam tot de conclusie dat ik best een mooi leven heb geleid, waarin ik veel gedaan heb en mooie reizen heb gemaakt. Maar ik dacht ook veel aan mijn ouders.”

Ik dacht: waar zou ik terecht komen als ik doodga?

Thuis worden ze goed opgevangen door vrienden en familie. “Mijn beste vriendin verraste mij op Schiphol en mijn schoonmoeder kwam ons van het station halen. Huilend kwam ze naar ons toe gerend”, vertelt Ilse. “Mijn vader, die geen knuffelaar is, hield mij stevig vast. Mijn moeder had een kaarsje aangestoken.”

Of ze er vliegangst aan overhoudt, moet nog blijken. “Maar we gaan in elk geval niet meer via British Airways. Dat voelt niet prettig.”

Dankbaar

“Ik ben vooral dankbaar dat ik nog leef”, besluit Ilse haar verhaal. “Ik waardeer de mensen om mij heen en de leuke dingen in het leven nog meer dan ik al deed. Om kleinigheden maak ik mij minder druk. Ik had verwacht dat ‘de klap’ nog wel gaat komen, maar tot nu toe is dat nog niet gebeurd. Ik denk er nog wel vaak aan terug, maar praat er ook veel over en dat helpt. In het begin kon het niet zonder huilen, nu gaat dat beter.”

Geschreven door Hendriëlle de Groot