Strafrechtadvocaat Natacha Harlequin: ‘Als ik kan bijdragen aan een betere wereld doe ik dat’

“Op de reünie van mijn basisschool, nu een jaar geleden, werd ik geregeld aangesproken door mensen die vertelden dat mijn moeder het verschil had gemaakt in hun leven. Mijn moeder was voorganger in de kerk, maar ook lerares op mijn vroegere basisschool. Ruim veertig jaar lang zette ze zich met hart en ziel voor kinderen in. ‘Jouw moeder kwam bij me thuis om bijles te geven. Eigenlijk zou ik blijven zitten, maar door haar ging ik tóch over’, vertelde een vrouw. Een man met een beperking zei: ‘Jouw moeder wist mij te bereiken. Dankzij haar vasthoudendheid werden er manieren gevonden waardoor ik wél kon leren en functioneren in de klas. Ik ben haar ontzettend dankbaar.’ En nog altijd krijg ik berichten van oud-leerlingen die me laten weten dat mijn moeder zo bepalend is geweest.”

Ik voel de bezieling van mijn moeder nog iedere dag

Hoop

“Hoewel mijn moeder negen jaar geleden overleed, voel ik haar bezieling nog iedere dag. Groen was haar lievelingskleur omdat het staat voor hoop. Volgens mijn moeder kon alles goedkomen. Ze was vaak in het groen gekleed. Net als mijn moeder ben ik hoopvol. Als ik uitleg en duiding kan geven over het strafrecht en culturele verschillen, dan doe ik dat. Je uitspreken in het openbaar kan positieve en negatieve gevolgen hebben. Ik ben blij als het enigszins verbindend werkt wat ik doe. Ik denk dat als iedereen dat zou proberen, ongeacht kleur, rang of stand, we met elkaar een betere wereld kunnen maken.”

'Wat kan ik doen?'

“Onlangs was ik in Suriname, het geboorteland van mijn ouders. Toen een vrouw haar hand bezeerde en een pleister nodig had, vertelde ze dat ze tot voor kort dacht dat alle pleisters ‘crème’ waren, dat die kleur bij het ontwerp hoorde. Het kwam niet in haar op dat de pleister was ontworpen om zo min mogelijk op te vallen op een witte huid. Als er in mijn kindertijd werd gesproken over een huidkleurige pleister of panty, vroegen mijn vriendinnen en ik voor de grap: ‘Wiens huidskleur?’

Niet iedereen wordt gelijk behandeld. Dat drukte mijn vader me als jong meisje op het hart. In die constatering klonk geen verslagenheid, maar juist een wens om het beter te maken. Mijn vader zei namelijk ook: ‘Kijk niet naar de ander, maar vraag jezelf af: wat kan ik doen?’

Als ik kan bijdragen aan een betere wereld doe ik dat

Als ik kan bijdragen aan een betere wereld doe ik dat. Ik zit in de board Diversiteit & Inclusie van een bekend cosmeticamerk en van een keten van drogisterijen. Ik denk na hoe cosmetica en verzorgingsproducten inclusiever kunnen worden, zodat zo veel mogelijk mensen zich vertegenwoordigd voelen. Pleisters en panty’s in álle huidskleuren, borstels voor álle haartypen, foundation voor iedereen – er wordt over nagedacht en er wordt aan gewerkt.

Het is heel tof dat jongere generaties elkaar tippen. Merken die producten maken voor alle huidskleuren en haartypen gaan viral en worden een hit. Op die manier gaat vernieuwing snel. De jongere generatie is heel pienter. Ze zijn al tien stappen vooruit. Ze hebben het niet over wit en zwart omdat er zo veel verschillende mensen zijn. Mijn zoon noemt zichzelf een ‘tusseninsel’, want papa is wit en mama is zwart. Met zijn vrienden spreken ze over elkaars roots en wat ze van die culture verschillen merken. Het is interessant om ze te horen praten. Er komt steeds meer bewustwording. Dat vind ik mooi om mee te maken.”

In de nieuwste Eva lees je meer over Natacha en andere inspirerende vrouwen. Zo is Lenna is meisje besneden en strijdt zij nu tegen meisjesbesnijdenis, en Remke die vervroegd in de overgang kwam. Word abonnee of bestel er een los.

Tekst: Sonja Brekelmans
Beeld: Elisabeth Ismael 
Styling: Hanna Suurland   
Visagie: Marloes Bovelander
Assistente styling: Christine van Twillert