‘Zij ging naar de kerk die mijn moeder verfoeide’

De vriendschap tussen Margreet en Inge ontstond toen ze beiden ergotherapie studeerden en huisgenootjes werden in Hoensbroek. Inge: “Toen ik Margreet leerde kennen, 32 jaar geleden, was ik erg op zoek naar wat ik geloofde en hoe anderen hierin stonden. Hoewel mijn ouders beiden christelijke wortels hadden, gingen we vanaf een zeker moment niet meer naar de kerk. Maar ik bleef altijd nieuwsgierig naar het geloof.”

Tot Inges verrassing bleek huisgenootje Margreet ook gelovig te zijn. “En ze kwam ook nog eens uit de door mijn moeder verfoeide vrijgemaakte kerk. Maar waar mijn moeder destijds op afgeknapt was, zag ik bij Margreet een oprecht geloof. Dus onze vriendschap ontstond eigenlijk doordat we samen op zoek gingen naar wat geloof nu is, en welke rol kerkgenootschappen en kerkleer hierin spelen.”

Catechismus

Voor Margreet was de kennismaking met Inge ook heel verrijkend. Ze vertelt: "Ik groeide op in een vrijgemaakt bolwerk in het Groningse Zuidhorn. Alles was vrijgemaakt: de school, de kerk, de sportclub, mijn vrienden. Discussie over het geloof kwam eigenlijk niet voor. Maar toen was daar ineens Inge; iemand die zonder die vanzelfsprekende setting zelf op zoek ging naar een kerk, en die vol zat met geloofsvragen. Ik was heel erg geïntrigeerd door Inges geloofspad. We hebben uren zitten praten, en pakten er zelfs de catechismus bij.” Ze lacht bij de herinnering.

Toetjes

Maar naast indringende gesprekken, maakten Inge en Margreet ook een hoop lol, zoals blijkt uit de vele foto’s in de albums die Inge heeft meegenomen. "Een grote hobby van mij was fotograferen, en ik ontwikkelde de foto’s zelf in de doka van mijn vader.” Ze bladert terug naar die eerste tijd waarin ze elkaar als jonge meiden van 18, 19 jaar leerden kennen. “Kijk hier, met die hoedjes!” Met een guitige blik kijkt Margreet de camera in. “Of deze, waar Margreet achter het fornuis staat in de keuken van het studentenhuis.” Het roept de herinnering op aan de legendarische ‘toetjesdiners’ om de verjaardagen van huisgenoten te vieren. 

Kamperen

In de jaren die volgen is het contact tussen beide vrouwen soms iets minder intensief. Zo blijft Inge in Limburg wonen en werken, terwijl Margreet eerst in Zeist werkt, en later naar Assen verhuist. Maar de vriendschap blijft. Als zowel het huwelijk van Inge als Margreet op een zeker moment strandt, besluiten de vriendinnen de zomervakanties samen met hun kinderen op de camping door te brengen.

‘Een scheiding verandert ook je vriendschap’

Inge: “Ik vond het die eerste tijd na de scheiding heel fijn dat iemand zei: ‘Dit gaan we doen.’ Maar toen ik weer wat sterker in mijn schoenen kwam te staan, botste het ook weleens. We zijn allebei namelijk ook best eigenwijs. Bovendien verandert een scheiding je. Je neemt die bagage mee. Maar ik denk dat het geloof altijd de basis van onze vriendschap is gebleven.”

Feedback

Margreet hoeft niet lang na te denken over wat ze zo waardeert in Inge. “Inge is voor mij heel betrouwbaar. Ik kan voor alles bij haar terecht. We zijn ook altijd eerlijk tegen elkaar. Wat ons enorm bindt, is het geloof en de liefde voor muziek en lezen. We kunnen elkaar bevragen en durven ook kritisch te zijn naar elkaar. Je vraagt immers om feedback aan iemand die je goed kent. Nou, Inge kent me heel goed, ze weet zoveel van me.”

Inge beaamt dat. “Als je die basis hebt, het geloof deelt en al zolang vrienden bent, dan kun je alles tegen elkaar zeggen. Dus steunen we elkaar, en zijn we ook betrokken bij elkaars kinderen. Vorig jaar is mijn moeder overleden. Als bij iets van mijn kinderen denk: dat zou ik aan mijn moeder willen vertellen, dan bel ik nu Margreet.”