Column #24 Mama Mirjam: ‘Livia houdt het klein, haar leventje is enkel het cirkeltje om haar heen’

We gaan verhuizen! Een wens gaat in vervulling, want ons nieuwe huis staat vlak bij de duinen. Vlak bij de zee. Het strand van Katwijk is ons tweede thuis. Uren hebben we hier gewandeld. Samen. Dromen uitgetekend. Zorgen gedeeld en vreugde ervaren. Als vanzelf gaan mijn gedachten terug naar onze wandelingen na intensieve afspraken in het ziekenhuis. Nadat we hoorden dat Livia een openhartoperatie nodig zou hebben, lieten we de zeewind door onze haren waaien. Verdriet en genieten gingen samen. We waren waar we het liefst wilden zijn, maar we duwden een wandelwagen met een kwetsbaar baby’tje dat ons zo dierbaar was.

Het werd een gewoonte om na een controle naar het strand te gaan. Ik weet het niet meer, maar ik denk dat ik veelvuldig gebeden heb of er een tijd mocht komen dat ze hier in het zand zou spelen. Godzijdank kwamen er nieuwe momenten aan zee, met een baby die volledig hersteld was en blaakte van gezondheid. Er werden stapjes gezet in het zand, blote voetjes in de zee.

Godzijdank kwamen er nieuwe momenten aan zee

Dankbaarheid vult mijn hart als we nu met onze club van zes het strand op lopen. Niet dat ik lang de tijd krijg om te mijmeren, want Livia rent steevast richting het water. Weer of geen weer. Ik kom altijd ogen tekort, maar genoeg afleiding is de remedie. Schelpen verzamelen, emmers volscheppen met zand, spelen met de bal en ondertussen genieten van ruimte, vrijheid, de zilte geur van de zee en zand tussen onze tenen. Straks laad ik de fietstassen vol met afleidingsmateriaal en kan ik naar zee wanneer ik maar wil. Altijd vakantie, als het werk gedaan is!

Of Livia begrijpt dat we gaan verhuizen? De ambulant begeleider deed vandaag een poging. Een huis, Gouda, een verhuiswagen, spullen erin, een dikke pijl naar een nieuw huis. Katwijk, spullen uit de wagen. We gaan het herhalen, want dat is de beste leermeester. Maar of ze het zal begrijpen? Ik denk het niet. En toch weet ik zeker dat ze het fijn gaat krijgen, want haar eigen mooie persoontje neemt ze mee. Onbevangen als ze is, zal ze ook in ons nieuwe dorp op alles afstappen. Ze zal de weg gaan herkennen, van ons huis naar de zee. Een scala nieuwe woordkaartjes zullen we toevoegen aan haar schatkist. Zee, strand, schelp en emmer.

Of Livia begrijpt dat we gaan verhuizen? Ik denk het niet

Het leven met Livia, en überhaubt het leven met een gezin, was al een avontuur en dat avontuur wordt alleen maar groter. De zorg regelen in een nieuwe plaats, gesprekken op een nieuwe school. Het is veel en onbekend, maar onze moeite waard. En Livia houdt het klein, want haar leventje is enkel het cirkeltje om haar heen. Morgen heeft voor haar geen betekenis. Dit is vandaag, een dag om met vreugde te omarmen. Ondertussen tellen wij de weken af en maken we duizend-en-één plannen. Maar iets van Livia’s onbevangenheid wil ik meenemen in mijn hart. Kom maar op!  

Meer lezen over het leven van Mirjam? Lees hier haar vorige columns.