Column Mama Mirjam #38: ‘Ik zag hoe Livia werd ingezet voor gekke opdrachtjes, door lacherige kinderen met een telefoon’
Mirjam is getrouwd met Chris en heeft vier prachtige kinderen. De jongste, Livia (4), heeft het syndroom van Down, wat een verrijking is voor hun gezin. Over Livia schrijft ze voor Eva.
Het kwam zomaar ineens als een bom bij me binnen. Of misschien niet ‘zomaar’ ineens, want er was wel degelijk iets aan vooraf gegaan. Als een bom kwam het bij me binnen, dat ik een kwetsbaar dochtertje heb gekregen.
Toen ze net het levenslicht had gezien, was ze kwetsbaar als iedere andere baby. Volkomen afhankelijk van onze zorg; vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. Na een week bleek ze nog kwetsbaarder te zijn. Ze bezat een extra chromosoom en het was onzeker wat dit voor invloed op haar zou hebben. Haar hartje bleek niet in orde en met een goede drie maanden lag ze aan slangetjes en lijnen op de intensive care. Kwetsbaarder dan ooit. Haar borstkas getekend voor het leven met een litteken van ruim tien centimeter. Maar de operatie had haar leven gered en vrijwel direct begon ze te groeien. Hollands welvaren; weinig kwetsbaars meer aan.
Livia’s kwetsbaarheid ligt niet op het lichamelijke vlak, maar in haar onbevangenheid
En toch is dat onjuist gebleken.
Livia’s kwetsbaarheid ligt niet op het lichamelijke vlak, maar in haar onbevangenheid, onbevooroordeeld zijn, onwetendheid en onschuld. Ze is onbevangen, want ze wordt nergens door geremd. Onbevooroordeeld, want ze maakt geen verschil tussen mensen en is altijd goed van vertrouwen. Onwetend, omdat ze nog maar vier is, maar ook omdat er op sommige gebieden een sluier over haar verstand ligt. Onschuldig, omdat ze zelden een kwade opzet heeft.
Die vier dingen maken haar prachtig… én kwetsbaar. Dat kwam ineens bij me binnen, omdat ik voor mijn ogen dingen zag gebeuren die mijn moederhart samenknepen. Ik zag hoe Livia werd ingezet voor gekke opdrachtjes, door lacherige kinderen met een telefoon in de hand. Het was allemaal vrij onschuldig, maar de bom sloeg in. Bezorgdheid nestelde zich in mijn binnenste en ik zag mijn dochtertje in een heel nieuw licht.
Ik ben het nog niet te boven gekomen en ik weet ook niet of dit ooit zal gebeuren. Misschien wil ik het ook wel niet. Want te meer besef ik dat Livia mij nodig heeft. Mijn voeten om haar achterna te gaan. Mijn handen om haar vast te houden. Mijn ogen om gevaar te zien. Mijn oren om opmerkzaam te zijn. Mijn mond om voor haar te spreken.
Want te meer besef ik dat Livia mij nodig heeft
Het maakt me strijdlustig, misschien wel meer dan ooit tevoren. Want als er mensen komen die haar kwetsbaarheid misbruiken, dan zal ik vechten als een leeuwin. Al schrijvend merk ik hoe tranen mijn ogen vullen. Naast strijdlustig voel ik me namelijk óók kwetsbaar. Kwetsbaar omdat ik weet dat ik tegen grenzen zal aanlopen. Omdat ik ook Livia stukje bij beetje moet loslaten. Omdat ik er eenvoudig weg niet altijd ben en niet altijd zal zijn.
Hoe dan? Wie dan? Voor mij is er maar één tot wie ik mij richt. O Heere! Met deze schreeuw naar God, ben ik meteen aan het juiste adres. Wie dan? God zelf! En niet dán pas, maar nu… elke dag!
Ik hoef het niet alleen te doen. Hij zegent mijn voeten om te gaan en mijn handen om vast te houden. Hij zegent mijn ogen om te zien en mijn oren om te horen. Hij zegent mijn mond met de juiste woorden om te spreken. En ook als ik er niet ben, is Hij als haar hemelse Vader dichtbij.
Geschreven door
Mirjam Kooijman
