Nannette had drie keer een miskraam: ‘Iemand zei: je kan tenminste zwanger worden’

Wanneer Nannette in 2017 voor het eerst zwanger raakt, zijn zij en haar man Pim ontzettend blij. “Het idee van moeder worden hoorde er voor mij altijd al bij, dus we vonden het helemaal geweldig dat ik zwanger was.” Bij de derde controle komt er abrupt een einde aan dat geluk. “We kwamen erachter dat het hartje van ons kindje tussen de tiende en elfde week was gestopt met kloppen. Ik had nog nooit zoiets ergs meegemaakt. Miskramen gebeurden altijd bij anderen. Nu hoorde ik ook ineens bij die één op vijf vrouwen die hiermee geconfronteerd wordt.”

Het voelde niet alsof ik het aankon

Voor Nannette breekt een zware tijd aan. “Tijdens de bevalling van Jip wist ik niet wat me overkwam. De verloskundige vertelde dat het kon voelen als een ‘hevige menstruatie’, maar het voelde niet alsof ik het aankon.” Toch doet Nannette haar best om dat wat er gebeurd is niet erg te vinden. “Dat leek me makkelijker. Bovendien vinden mensen het ongemakkelijk en confronterend om erover te praten.”

Als mensen wel de stoute schoenen durven aan te trekken, zeggen ze soms lompe dingen. “’Je kan tenminste zwanger worden’ kreeg ik dan te horen. Of ‘God vond jouw kindje zo mooi, Hij wilde het gewoon vast bij zich hebben.’ Mensen willen het graag minder erg voor je maken. Maar ik was vooral heel kwaad. Ik vind het vreselijk wat me is overkomen. Dat erkennen heeft me geholpen.”

Doodsbang voor verlies

Ondanks het grote verlies durven Nannette en Pim het aan om voor een volgend kindje te gaan. In november 2018 bevalt Nannette van Loek, een gezonde dochter. “Ik heb de hele zwangerschap in de overlevingsstand gestaan, maar ik had het ervoor over. Ik had nu tenslotte een levende baby in mijn armen. Toch bleef ik bang dat ze dood zou gaan. Regelmatig checkte ik of Loek nog wel ademde in haar slaap.”

Nieuwe zorgen

Stukje bij beetje krijgt Nannette meer vertrouwen. Opnieuw raakt ze zwanger. “Ik zag heel erg tegen de zwangerschap op, maar onze wens voor een broertje of zusje voor Loek was sterk. Bij de derde controle bleek dat de kans groot was dat ons kindje Sam een handicap had. Mijn angst voor een miskraam had plaatsgemaakt voor nieuwe zorgen. Hoe kan ik voor mijn kind zorgen als het gehandicapt is?” Een week later blijkt Sam niet meer te leven. “Ik was eerst heel geschrokken en verdrietig. Daarna voelde ik een soort opluchting dat Sam geen zwaar leven hoefde te lijden. Maar na twee dagen was dat gevoel voorbij en kwam het verdriet in alle hevigheid terug.”

Nannette besluit haar ervaringen te delen in blogs en een theatervoorstelling. “Ik had veel te vertellen en kon nergens anders over schrijven. Humor geeft me lucht. En ik wilde graag mijn steentje bijdragen aan het doorbreken van het taboe rond een miskraam. Toen een uitgever me benaderde of ik een boek wilde schrijven, kon ik het aanbod niet laten liggen.”

Derde miskraam

Het schrijven van het boek Je kan tenminste zwanger worden helpt Nannette ruimte te geven aan alles wat ze meemaakt. Maar tijdens het schrijven van het boek krijgt ze opnieuw een miskraam. “Voor de derde keer moest ik afscheid nemen van een kindje: Imme. Ik dacht dat ik nu wel wist hoe ik ermee om moest gaan. Ik had al zoveel gezegd en geschreven over mijn miskramen. Maar ik liep helemaal vast. Ik was depressief en het leek wel alsof ik al mijn eigen tips om goed te rouwen vergeten was.”

Terwijl ik de dood van mijn andere kinderen aan het verwerken ben, groeit er een nieuw kind in mijn buik

Op de dag dat Nannette haar boek afrondt, houdt ze een positieve zwangerschapstest in haar handen. “Terwijl ik de dood van mijn andere kinderen aan het verwerken ben, groeit er een nieuw kind in mijn buik. Dat is heel verwarrend. Maar ik heb wel ontdekt dat het leven rommelig is. Dat leer ik te accepteren. Momenteel ben ik hoogzwanger en tot nu toe is alles goed met onze zoon.”

God als moeder

Nannette gelooft in God. Door alles wat ze heeft meegemaakt, is haar relatie met Hem veranderd. “Mijn eerste miskraam zette alles op zijn kop. Hoe kon God een liefdevolle vader zijn die goed voor me zorgt terwijl mijn kindje was overleden? Ik moest een nieuwe manier vinden om naar God te kijken. Ik zie God nu meer als een moeder die me aanmoedigt en me opvangt als ik het nodig heb.”

Met haar verhaal en haar boek wil Nannette mensen helpen om ruimte te maken voor hun verlies. “Ik hoop dat er meer begrip en erkenning komt voor hoe ingrijpend een miskraam is. Het is belangrijk dat erover gepraat wordt. Je bent niet alleen. Misschien kun je je niet in mijn verhaal herkennen. Maar dan is het boek altijd nog te gebruiken om mee te gooien.”

Meer lezen over Nannette? Lees haar blogs op nannettepoortinga.com. ‘Je kan tenminste zwanger worden – en wat er nog meer niet (of wel) helpt na een miskraam’, Nanette Poortinga, Buijten & Schipperheijn Motief, €16,50, 112 blz.

Foto van Nannette: Fiona Kelatow