Puberblog: ‘Gun je kind een jaar blijven zitten’, zei de leraar
Ligt de lat zo hoog, is de druk van presteren zo groot of zijn ze het niet gewend om te werken voor school? Saar weet het niet. Maar ze vraagt zich af waarom haar kinderen zoveel moeite hebben om hun brein op de schoolboeken te focussen.
Onze oudste drie zijn (nog) havo-leerlingen. Tenminste, ze doen het, maar of ze het zijn betwijfel ik. Ik kan je vertellen dat de intrinsieke motivatie bij hen ver te zoeken is. Ze zien hun schoolcarrière eerder als bijzaak en hebben een 5.5-mentaliteit. Op een lesvrije (huiswerk)dag presteert Jurre, onze oudste zoon, het bijvoorbeeld om één paragraaf te leren. Niks meer doen dan moet, berekenen wat er gehaald moet worden om te veel tekortpunten te voorkomen. Ze vertellen me regelmatig (net zoals ik dat vroeger naar mijn ouders deed) dat de resultaten van de rest in de klas nog een stuk slechter zijn. Dat zij het eigenlijk nog best goed doen. Ik denk er het mijne van.
Laure doet voor de tweede keer havo 4. Dat ze het vorig jaar niet zou halen, zagen we van ver aankomen. Wat een tijd en energie hebben we erin gestopt en wat kostte het onnodige frustraties om te proberen om haar bij zinnen te brengen. De sfeer werd er niet gezelliger op. Haar geschiedenisleraar gaf aan: ‘Gun je kind ook een jaar blijven zitten’, waarop ik hem verontwaardigd aan keek. Toen ze in klas één zat, begon ik fanatiek met de ondersteuning. Ik hielp met samenvatten, planningen maken, checkte of ze haar huiswerk gedaan had, verdiepte me in de lesstof en overhoorde. Inmiddels denk ik: op school is de plek waar je zijn moet, stel daar je vraag. Ik heb Magister nog wel op mijn telefoon, maar ik heb de melding van binnenkomende cijfers uit gezet. Het is ook leuk dat ze mij de positieve resultaten zelf kunnen vertellen natuurlijk. Ik kijk inmiddels ook niet meer naar onwettige afwezigheid en andere meldingen. Vroeger (een woord wat onze kinderen niet meer kunnen horen) kon er ook niet meegekeken worden en ik vraag me af of alle volgsystemen de ontwikkeling van onze jeugd goed doet.
Hebben we realistische verwachtingen? Mag het ook even wat minder?
Ik vraag me wel eens af of ze op school wel genoeg aandacht besteden aan het ‘leren leren’. Naar mijn idee hebben de leerlingen van nu geen idee. Ik zie allerlei promotiemateriaal voor ‘succesvol leren’ voorbij komen op sociale media, programma’s die garanderen dat de resultaten van je kind vooruit zullen gaan, uiteraard tegen betaling van prijzen waar je u tegen zegt. Ik denk dan: deel het, maak het toegankelijk voor ieder gezin zonder winstbelang.
Ik bedenk ook steeds vaker dat het ook wel veel is wat ze willen en moeten op en naast school: sport, een bijbaan, activiteiten in de kerk, vrienden, feestjes en familiebezoekjes en laten we vooral het leven op hun mobiel niet vergeten. Hebben we realistische verwachtingen? Mag het ook even wat minder? Deze vragen stel ik mezelf steeds vaker.
Naar het mbo?
En zo kom ik bij Mare, onze tweede dochter. Zij zit momenteel in havo drie. Ze vindt school vreselijk. Haar klas schijnt een terrorklas te zijn. Er zijn allerlei maatregelen genomen om weer controle te krijgen over deze leerlingen. De zin om naar school te gaan is naar een dieptepunt gedaald. Bij haar vragen we ons inmiddels af of ze deze havo-route wel moet blijven volgen. Niet zozeer omdat ze het niet kan (wat ook oké zou zijn), maar wel om stil te staan bij wat past. Ze is trouw in het doen van haar huiswerk, worstelt zich door de opdrachten, geen vak spreekt haar aan en binnenkort staat de keuze van het vakkenpakket voor de deur. Dat de vakken haar niet boeien, zal waarschijnlijk ook kenmerkend zijn voor een puber, maar toch zijn we verder gaan kijken. We zijn op de open dag van het ROC MAC in Groningen geweest en ze fleurde op in het praktijklokaal van de opleiding verpleegkunde. Een stralend kind nam ik weer mee naar huis en ze was warempel enthousiast. En ik dacht alleen maar: ja, dit past.
Saar (44) getrouwd met Teun (46), moeder van Laure (17) Mare (14) Jurre (13) en Hesse (7).
