Jan Verduijn verloor zijn vrouw aan kanker

“Na Merels dood zocht ik rouwbegeleiding. Daar leerde ik dat je ademhaling je altijd iets te vertellen heeft. Het is de link tussen lichaam, hart en ziel. Als je adem stokt, stokt er ook iets in die verbinding”, vertelt Jan, terwijl hij terugblikt op de periode die zijn leven zo op z’n kop heeft gezet.

Merel was zijn eerste vriendinnetje. Hij was een jaar of 15 toen ze elkaar ontmoetten op een sportkamp. Na deze puberverkering gingen ze allebei hun eigen weg, maar toen Jan 30 was, zocht hij weer contact. “Ik werkte samen met een band en was daardoor vaak in Utrecht, waar Merel woonde. We leerden elkaar opnieuw kennen en kregen een relatie. Het was eigenlijk een heel romantisch verhaal.”

Totdat Merel ziek werd. Ze had een agressieve vorm van kanker, waarbij al snel duidelijk was dat ze niet zou genezen. “Na een lange, grove lijdensweg overleed ze.”

Uitzichtloze situatie

In de momenten dat Jan totaal radeloos was en het voelde alsof hij en Merel aan hun lot waren overgelaten, kon hij wél bidden. Hij vond het fijn dat hij in deze uitzichtloze situatie iets kon doen voor Merel en voor zichzelf. “Tegelijkertijd dacht ik: waar ben ik mee bezig? Ik heb helemaal geen zin om tot een God te bidden die toestaat dat dit soort dingen gebeuren. Óf Hij is niet machtig, óf juist wel, maar in beide gevallen wilde ik niets met Hem te maken hebben. Merel was niet christelijk opgevoed, zij was helemaal niet bekend met het christelijk geloof. Maar de laatste twee jaar dat we samen waren, heeft ze door de gebeden mooie rustmomenten ervaren, en is ze ook nog gedoopt. Daar ben ik dankbaar voor. Maar mijn gevoel rondom het bidden was heel tegenstrijdig.”

Leeg en gebroken

Toen Merel twee jaar na de diagnose overleed, liep Jan vast. “Toen Merel begraven werd, werd er ook iets van mezelf begraven. Ik voelde me leeg en gebroken en zag de zin van het leven niet meer. Over dat laatste voelde ik me schuldig, want ik had nog een keuze om te leven. Terwijl Merel wel de wil had, maar niet de keuze.

Na een aantal maanden heb ik hulp gezocht in de vorm van rouwbegeleiding. Daar kreeg ik ademhalingsoefeningen, die voor mij een belangrijke manier bleken te zijn om weer te leren voelen. Met een kalme ademhaling probeer je jezelf tot rust te laten komen en in het moment te blijven, in plaats van weg te dromen. Het was spannend om opnieuw te voelen en te merken welk verdriet er zat voorbij de oppervlakte.

Door mijn ademhaling kwam God weer dichtbij

Sinds Merels overlijden had ik mezelf geïsoleerd en wilde ik met niemand meer iets te maken hebben. Dat isolement werd tijdens een van de ademsessies doorbroken. Doordat ik weer in verbinding kwam met mezelf, lukte het ook om de verbinding met anderen aan te gaan. Ik voelde dat ik vanbinnen heelde. Het ademen gaat verder en dieper dan woorden die ik kan uitspreken, zoals je normaal gesproken met bidden doet. Thomas Keating, een Amerikaanse katholieke monnik die veel over bidden heeft geschreven, zegt dat God dichterbij komt dan je ademhaling. Dat vind ik een mooi beeld en dat geeft perspectief. Door rustig de naam van God te ademen kwam Hij dichterbij. Dat doe je door een ademgebed: je verzucht bij elke in- en uitademing de namen van God: Jeshua en JHWH – Jahweh.”

Op Adem

Toen Jan ontdekte dat deze ademhalingsoefeningen hem goed deden, ging hij op onderzoek uit. Hij wilde weten wat hij vanuit zijn christelijke achtergrond hiermee kon. “Ademhalingsoefeningen vind je niet alleen bij oosterse religies. De Bijbel staat vol met teksten over adem en ademhaling. Het woord Ruach, dat we kennen als ‘Gods geest’, betekent ook adem, Gods adem. Ik vond dat zo’n eyeopener, dat ik dit ook met anderen wilde delen. Dat was de start van ‘Op Adem’, een spiritueel centrum waarbij ik mensen, voornamelijk jongeren, help te groeien in vertrouwen en rust, met de ademhaling als uitgangspunt.”

Jan heeft een nieuwe liefde gevonden – Inge – en is vader van een zoontje van anderhalf. Binnenkort wordt hij opnieuw vader. “Ik had nooit gedacht weer liefde te vinden. Met Merel was ook mijn droom voor vaderschap overleden. Nu is het alsof ik een nieuw leven heb ontvangen. Ook mijn geloof is veranderd. Het grote verschil is dat ik rust heb gevonden in het feit dat ik nergens controle over heb. Ook al krijg ik van God geen antwoord op mijn vragen, ik heb geleerd dat je mét Hem, maar zonder antwoorden een fijn en goed leven kunt hebben.”