Deborah kreeg borstkanker: 'Mijn leven is in Gods hand'
Deborah Monfils hoopte al ruim vijf jaar op een tweede kindje toen ze zwanger werd. Maar met 22 weken zwangerschap gebeurde het ondenkbare: ze kreeg borstkanker. Een moeilijke periode brak aan waarin ze chemo moest ondergaan én corona kreeg. In de podcast Het Ene Moment gaat ze met Elsbeth Gruteke in gesprek over dát ene moment dat haar leven veranderde.
Telefoontje
Al zes maanden voor de zwangerschap had Deborah een knobbeltje gevoeld die ze liet onderzoeken, maar uit de foto’s bleek niets bijzonders. Toch adviseerde de arts een nacontrole. Deborah: ‘Ik maakte me totaal geen zorgen om die controle, omdat het een standaard protocol is. Bovendien was ik vooral bezig met mijn zwangerschap; ik was in de wolken. Toch kreeg ik twee dagen later het telefoontje. De arts zei: Het spijt me, maar je hebt borstkanker. Het eerst wat er door me heenging waren mijn zoontje en mijn dochtertje nog in mijn buik. Het leek me verschrikkelijk als zij zonder moeder zouden moeten opgroeien.’
Tegeltje
‘Toch wist ik vrij snel na dat telefoontje dat het goed zou komen’, vervolgt Deborah. ‘Een paar maanden eerder was er namelijk iets bijzonders gebeurd. Een gemeentelid kwam naar me toe. Hij vertelde dat hij naar een bijbelwinkeltje was geweest omdat hij heel sterk het idee kreeg dat hij iets voor me moest kopen. Zijn oog bleef hangen bij een tegeltje en wist: dit is het. Op het tegeltje stond een wiegje en een heel mooi versje dat God je gebeden hoort. Dat Hij erbij is. En dat je al je zorgen aan Hem mag geven. Al begreep hij niet dat er ook een wiegje op het tegeltje stond – hij wist niet dat ik zwanger was. Op dat moment vond ik dat zo’n bemoediging, en nu – na dat telefoontje – kwam dat beeld terug. God wist waar ik doorheen zou gaan, en het komt goed. Daar hield ik me aan vast.’
Vertrouwen
‘Het was niet gelijk makkelijk voor me om op God te vertrouwen. Mijn ervaring met gebed voor genezing was niet heel positief. Mijn vader overleed toen ik 19 was, en ik zat toen in een gemeente waar ze geloofden dat christenen niet ziek worden. Ik was ervan overtuigd dat hij zou genezen en heb daardoor geen afscheid van hem genomen. Daarna moest ik mijn geloof opnieuw inrichten. Ik geloofde dat God kan genezen, maar ook dat het niet altijd gebeurt. Ik heb daar wel mee geworsteld, hoe ga ik daarmee om? Zonder dat tegeltje was ik heel wantrouwig geweest. Maar hier zag ik Gods hand in.’
Gemaakt tot Gods eer
Deborah: ‘Tijdens mijn ziekte maakte ik veranderingen door en was ik al bezig met een script over zelfbeeld. Uiteindelijk kwam daar het boek ‘Gemaakt tot Gods’ eer uit. Ik vond het geweldig om meer over dat thema te schrijven. Als je weet hoe geliefd je bent – niet om hoe je eruit ziet – dan geeft dat rust en ruimte. Ik hou heel erg van een lekker en leuk leven, maar dat is uiteindelijk niet waarom we hier zijn, maar om Hem de eer te geven. Vroeger vond ik dat zwaar klinken. Maar nu zie ik dat als cadeau van God. Andere dingen vervullen niet.’
Geschreven door
Esther Tims-Van Helden
