'Zodra de dominee het heeft over gender en inclusie komen er reacties'

Er zijn niet zoveel protestantse kerken in onze omgeving, maar deze ligt op loopafstand van de metrolijn die vlak langs ons huis komt. Al na een paar keer werd mij gevraagd of ik wilde meedoen met de Bijbelstudie. Het zijn twintig online bijeenkomsten over het boek Handelingen. Je leest vooraf het hele boek door als een roman, en voor de sessies nogmaals de desbetreffende hoofdstukken. Nou, dat lijkt me wel wat. Gewoon lekker de tekst in duiken, zonder verklarende boekjes over ‘actuele thema’s’ die je dwingen om in elk Bijbelvers wel iets te lezen over leiderschap, duurzaamheid of diversiteit.

Op donderdagavond zit ik er klaar voor. Een Engelse studiebijbel ligt opengeslagen bij Handelingen, de Spaanse ernaast. Op mijn scherm heb ik een vertaalwebsite geopend, om meteen de onbekende Spaanse woorden en termen op te kunnen zoeken. Ik heb er zin in; lekker ouderwets teksten ontleden.

We zijn met een groepje van tien online. Voor sommige schermen zitten twee mensen. Het is best een geroezemoes, omdat niemand de microfoon uit heeft staan en tussendoor toch even koffie wordt gezet, een pakketje aangenomen of de telefoon beantwoord. De dominee heeft de leiding; hij doet net of hij het niet hoort en gaat onverstoorbaar verder.

Hij geeft een algemene verhandeling over het Bijbelboek, maar zodra hij het heeft over gender en inclusie komen er reacties. “Hè bah,” zegt iemand, “daar had ik nou net geen zin in; dit is zo’n onderwerp waar je voor je het weet onenigheid over hebt.” Een ander: “Elke vraag of opmerking die iemand maakt, is een potentiële kerkscheuring.” Ik houd me wijselijk stil en denk ondertussen aan de samengeraapte groep die zondags in de kerk zit: een vrouw die een eind buiten Madrid woont, maar de reis graag maakt om met haar zoekende vriendin van de mindfulness-cursus samen de dienst te beleven. Een Chinese jongen die stage loopt bij een Madrileense voetbalclub en bijna geen woord Spaans spreekt, maar graag komt om toch een beetje een thuisgevoel te hebben. Een man die twintig jaar geleden uit Venezuela gevlucht is vanwege zijn geaardheid, en na jaren omzwerven in Europa, hier een kerk heeft gevonden waar hij zichzelf mag zijn. Een oma die om de week haar kleinzoon te logeren heeft, zodat hij dan in ieder geval nog af en toe in de kerk komt. Een Franssprekend gezin uit Afrika van wie alleen de vader Spaans spreekt, maar voor wie de liederen herkenbaar zijn en die door de kerk hopen wat meer te integreren. De vrouw die altijd de kinderklas verzorgt voor de vijf kinderen in de kerk, terwijl haar eigen kinderen er de helft van de tijd niet zijn omdat ze deels bij hun vader wonen. Maar ook de theoloog die zijn principes soms moet laten vieren omdat in deze kerk kinderen en volwassenen gedoopt worden.

Dat deze groep bij elkaar zit, is hét voorbeeld van inclusiviteit. En aan actualiteit zelfs geen gebrek. Over die kerkscheuring hoef ik me geen zorgen te maken. Waarschijnlijk meer over mijn eigen hokjesdenken.