Tijs: 'En nu, nu ben ik wees'
Blog van Tijs van den Brink
Vorige week ontbrak mijn column. Ik schrijf ’m doorgaans op donderdagochtend, maar woensdagavond werd ik gebeld dat mijn vader was overleden. Er zijn belangrijker zaken dan een column typen.
Afgelopen dinsdag hebben we m’n vader begraven – op de dag af een half jaar nadat we mijn moeder aan de aarde hadden moeten toevertrouwen. Hoewel er zes maanden tussen zitten, voelt het toch alsof ze er ‘ineens’ niet meer zijn.
We zijn verdrietig. We gaan nog heel vaak aan ze denken en ze vast nog heel vaak missen. En toch: het is goed zo. Ze waren beiden de 90 jaar gepasseerd, het leven was vooral lijden geworden – hoe liefdevol ze ook verzorgd werden en hoezeer we als familie ook probeerden om hen heen te staan.
Dankbaarheid overheerst. Voor alles wat m’n ouders voor ons als kinderen hebben betekend. Heel praktisch, in alle goede zorgen in onze kinderjaren. Later in goede gesprekken en wijze adviezen. Maar ook in het voorbeeld dat ze ons gaven: trouw aan elkaar, zolang ze konden.
M’n moeder heeft m’n vader z’n leven lang verzorgd – zo ging dat in die tijd. Maar toen zij niet meer kon en hij nog wel, draaiden de rollen zich om. Hij zorgde voor haar, zo goed en zo kwaad als het ging – en toen hij dat niet meer kon, bezocht hij haar tweemaal daags in het verpleeghuis. Ik vond het ontroerend om te zien – een prachtig voorbeeld. We leven niet voor onszelf…
Nu zijn ze er niet meer. Ik weet nog niet precies hoe ik het beleef, maar vooralsnog lijkt het vooral alsof er een soort beschutting is weggevallen. Dat is natuurlijk een rare gedachte, want ze waren allang niet meer in staat ons te ‘beschutten’. En toch voelt het zo. Misschien is het het wegvallen van het dagelijkse gebed, waarin ze ons opdroegen aan God.
Ook raar: we hoeven niet meer voor hen te bidden. De eerste dagen na het overlijden van m’n vader snapte ik ineens waarom katholieken wel voor overledenen bidden: de behoefte nog iets te doen was niet weg. Misschien nog maar een paar keer extra danken dan…
Nog nooit was iets zo logisch en onlogisch tegelijk: dat m’n ouders er niet meer zijn is logisch – aan alles komt een einde, ook aan het leven van m’n ouders.
Tegelijkertijd is het totaal onlogisch: ze waren er tot nu toe altijd! Zolang ik leef waren ze er – en stonden ze voor me klaar.
Nu niet meer. Nu ben ik wees.
Geschreven door
Tijs van den Brink - Gastauteur
