Alvleesklierkanker werd te laat ontdekt bij Ingrid: ‘Ik heb geen tijd om dood te gaan’

Naast het oplossen van ruzies doet Bert van Leeuwen dit seizoen in Het Familiediner ook zijn uiterste best om mensen bij elkaar te brengen. Sonja roept de hulp van Bert in. Haar zus Ingrid is ongeneeslijk ziek en zij heeft een dochter die bijna 16 jaar wordt. Het is onzeker of Ingrid dan nog leeft, dus haalt Bert het hele feestje naar voren en verrast Crystal met de Sweet Sixteen die ze verdient.

Ingrid vertelt over de moeilijke periode waar zij doorheen gaat. Enkele dagen voor ons gesprek wordt zij met een herseninfarct opgenomen in het ziekenhuis. “Ik hoop dat ik verstaanbaar ben?” vraagt Ingrid. Door het herseninfarct is zij minder goed te verstaan. “Ik wil graag aandacht vragen voor alvleesklierkanker dat ik – ondanks dat het niet zo goed met mij gaat – graag mijn verhaal met jullie wil delen”, geeft zij aan.

Abces

“Het begon allemaal met een bultje in mijn buik”, begint Ingrid. “Ik vermoedde dat het om een abces ging, maar had te veel zorgen om mijn dochter Crystal om hiermee naar de dokter te gaan.” Haar dochter heeft het erg moeilijk; ze heeft recent iets traumatisch meegemaakt. Wat dat precies is, houdt Ingrid liever privé. “Al mijn aandacht ging uit naar haar. Zodra ik weer wat tijd voor mezelf had, maakte ik meteen een afspraak met de dokter. Deze stuurde mij naar het ziekenhuis voor een echo.” Maar de echo geeft geen duidelijk beeld en Ingrid wordt doorverwezen voor een scan.

Ik had te veel zorgen om mijn dochter om naar de dokter te gaan

Ingrid is darmpatiënt en heeft dezelfde week toevallig een afspraak staan bij de MDL-arts. “Ik vertelde de assistentes wat er aan de hand was en vroeg of er niet meteen naar het abces gekeken kon worden, zodat ik niet weken hoefde te wachten voordat er een plekje vrij kwam voor de scan.” Er wordt besloten bloed- en urineonderzoek te doen. “Ondertussen regelde de arts een spoedplek voor de scan.” Alles komt in een stroomversnelling terecht. “Enkele dagen na de scan moest ik op gesprek komen voor de uitslagen.”

Donderslag bij heldere hemel

Nietsvermoedend gaan Ingrid en haar man die dag naar het ziekenhuis. “Ik had geen idee wat er boven mijn hoofd hing, maar besloot op het laatste moment toch mijn man mee te vragen. Mijn vader dacht ooit dat hij voor iets simpels op gesprek ging bij de dokter en kreeg toen te horen dat hij kanker had.”

Als donderslag bij heldere hemel komt de boodschap van de arts bij haar binnen. “Ik kreeg te horen dat ik alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar mijn lever en buikvlies had.” Het moment staat in haar geheugen gegrift. “Ik kon niet meer geopereerd worden en had vermoedelijk nog maar drie maanden te leven. Het enige dat zij nog voor mij konden doen was palliatieve zorg bieden.”

Ingrid en haar man zijn in shock. “Ik zei: ‘Dat kan niet! Ik heb daar geen tijd voor! Ik moet er voor mijn dochter zijn!’ Mijn benen werden onder mij vandaan geslagen; ik was nog maar vijfenveertig, had nog zoveel plannen, maar kreeg vanuit het niets mijn doodsvonnis te horen”, vertelt Ingrid hevig geëmotioneerd.  

‘Mama gaat vechten’

“Huilend vertrokken we uit het ziekenhuis”, weet Ingrid nog goed. “We reden meteen door naar mijn moeder en mijn schoonouders om het slechte nieuws te vertellen. Ook zij waren verslagen. Mijn schoonvader zei: ‘Was ik het maar, in plaats van jij’.” Ingrid valt stil als ze terugdenkt aan dit verdrietige moment en heeft tijd nodig om zich te herpakken. “Mijn lieve schoonvader is helaas recent overleden. Dat kon er ook nog wel bij, het is allemaal zo verdrietig.”

Ik wil doorleven, maar mijn lichaam laat mij in de steek

Dan komt de moeilijkste taak van haar leven: haar – toen veertienjarige – dochter vertellen dat zij ongeneeslijk ziek is. “Crystal woonde vanwege traumatherapie een tijdje in een behandelcentrum. Toen ze hoorde hoe ziek ik was, wilde ze meteen naar huis komen om bij mij te zijn. Ik zei tegen haar: ‘Mama gaat vechten! Ga jij dan ook hard vechten?’ Ik besloot alles op alles te zetten om nog iets langer te kunnen leven en startte met de zwaarste chemokuren. Het was dát of nog maar drie maanden te leven. Ik wil doorleven, maar mijn lichaam laat mij in de steek. Maar ik geef niet op, ik ga door tot het bittere einde”, verzekert zij stellig.

Tumoren en nieuwe chemotherapie

Na een strijd van anderhalf jaar krijgt Ingrid opnieuw slecht nieuws te verwerken. “Ik heb anderhalf jaar lang keihard gevochten, maar helaas was de laatste scanuitslag niet goed. De chemo heeft nauwelijks iets gedaan en de tumoren zijn gegroeid. Omdat ik niks meer te verliezen heb, mag ik een nieuw soort chemotherapie uittesten. Ik geloof in God en weet dat Hij bij mij is. Ik hoop dat ik er door deze nieuwe chemo’s opnieuw wat extra maanden bij krijg; ik ben nog niet klaar om te sterven.”

Vanwege het herseninfarct moet de chemotherapie helaas worden uitgesteld. “Ik moet mij eerst op mijn herstel concentreren. Helaas is er door de medicatie een bloedpropje in mijn hersenen terechtgekomen. Gelukkig waren ze er snel bij en is het gevaar nu geweken. De artsen hopen met bloedverdunners en bloeddrukverlagers een volgend infarct te voorkomen.”

Als je nu de diagnose alvleesklierkanker krijgt, is het vaak al te laat

Ingrid hoopt dat onderzoek er in de toekomst voor zorgt dat alvleesklierkanker eerder wordt ontdekt, zodat de overlevingskans groter is. “Als je nu de diagnose krijgt, is het vaak te laat. Door de nieuwe chemo’s ben ik hoopvol gestemd; de artsen hadden tenslotte ook nooit verwacht dat ik anderhalf jaar en vierentwintig zware chemo’s na de diagnose nog zou leven.”

Verrassing in Het Familiediner

“Mijn dochter heeft het nog enkele maanden volgehouden in therapie, maar wilde toen echt naar huis om nog zo lang mogelijk bij mij te kunnen zijn”, aldus Ingrid. “Mijn man vroeg mij, na een relatie van 32 jaar, ten huwelijk. Hij wilde nog zo graag met mij trouwen, voordat ik zou sterven. In maart 2023 zijn we getrouwd. Een dag om nooit meer te vergeten!”

Ondanks de wetenschap dat de tijd kostbaar is, is er weinig terecht gekomen van leuke uitstapjes met haar dochter. “Zij was volop in herstel en ik was druk bezig met de chemo’s; het was overleven. Des te groter was de verrassing van mijn zus Sonja. Ik vind het zo lief dat zij dat ons heeft opgegeven voor Het Familiediner.” Ontroerd vertelt Ingrid hoe dankbaar zij is dat ze dit bijzondere moment met haar geliefden mochten vieren. “Deze mooie herinnering zal Crystal altijd bij zich kunnen dragen, ook als ik er niet meer ben.”