Column Mama Mirjam #44: ‘Ik wil ook buitenspelen!’
Mirjam over de voelbare verschillen tussen Livia en andere kleuters
Mirjam is getrouwd met Chris en heeft vier prachtige kinderen. De jongste, Livia (4), heeft het syndroom van Down, wat een verrijking is voor hun gezin. Over Livia schrijft ze voor Eva.
‘Ik wil ook buitenspelen!’ Livia blijft voor de schuurdeur staan en kijkt verlangend naar de meisjes die in de steeg met elkaar spelen. Drie buurmeisjes tussen de vier en zes jaar. Livia’s leeftijd.
Haar vraag gaat me aan het hart. Ik voel een steek in mijn moederhart, omdat ik op deze hele simpele vraag geen ‘ja’ kan zeggen. Het kan namelijk echt niet. Livia kan niet met andere meisjes in de steeg spelen, want voor ik het weet loopt ze twee straten verder met een boodschappenmandje in de Lidl om broodjes te halen. Of ze wandelt richting het duinpad, op weg naar de voetbal. Ze zit altijd vol plannetjes en thuis grijpt ze elke kans aan om er vandoor te gaan. Het gebeurt geregeld dat ik haar bij de achterdeur aantref met haar laarsjes en jas aan.
Livia zit altijd vol plannetjes en thuis grijpt ze elke kans aan om er vandoor te gaan
Ik kan er niet op vertrouwen dat ze bij de andere meisjes blijft. Dus nee, helaas. ‘Jij mag bij mama binnenspelen’, zeg ik en ik leg mijn hand op haar rug, duw haar zachtjes de schuur in. Ze stribbelt nog wat tegen, maar gaat dan wat gelaten met me mee.
Het verschil is even heel erg voelbaar. Die andere meisjes kunnen wel samen buiten spelen. Sterker nog, ze doen dit al zo lang we hier in de straat wonen. Al anderhalf jaar spelen deze kleuters buiten en al anderhalf jaar speelt Liv bij haar mama binnen. Natuurlijk ondernemen we samen genoeg dingen. Natuurlijk drink ik weleens een bakje koffie bij een andere moeder en speelt Livia ondertussen met de kinderen. Maar toch… dat zomaar de deur uit rennen om ‘even buiten te gaan spelen’, dat is er niet bij. Hoelang zal het nog duren voor ik Livia met een gerust hart de straat op laat gaan? Zal dat moment überhaupt ooit komen?
Al anderhalf jaar spelen deze kleuters buiten en al anderhalf jaar speelt Liv bij haar mama binnen
Op zondagmiddag vraag ik wie er zin heeft in een fietstochtje of een wandeling op het strand. De pubers schudden het hoofd, maar de kleuter staat te springen. We fietsen door de duinen en ondanks dat ik af en toe een gefakete gaap hoor, gevolgd door ‘zo saai’, geniet Livia ontzettend. Vrolijk begroet ze elke fietser die ons achterop komt. Als we even later de fiets bij het strand neerzetten, rent ze voor me uit over het zand, richting de speeltuin. Behendig klimt ze op de schommel en ik laat haar vliegen. Ze schatert het uit en ik geniet. Ik tel mijn zegeningen.
Nee, mijn dochter met downsyndroom kan niet met andere kleuters in de steeg spelen. Maar ze heeft gezonde benen die haar laten rennen. Ze kan me met haar stem al zoveel duidelijk maken. Haar geopereerde hart is sterk en geeft haar energie voor tien. Haar oren zijn gespitst op elk geluid en met haar ogen neemt ze ieder detail in zich op. Het kan ook zo anders… dat zie ik om me heen bij andere kindjes met hetzelfde extra chromosoom als Liv. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn!
Het gras bij de buren (of de buurmeisjes) is dan misschien wel groener en fietsen met je moeder is zo saai, we bezitten gelukkig de gave om te genieten van wat kan. En wie weet… behoort zelf buiten spelen ook ooit tot de mogelijkheden!
Lees ook over:
Column Mama Mirjam #43 over het eerste speelafspraakje van Livia: ‘Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde’
Geschreven door
Mirjam Kooijman
