Column #37 van Wilfred over de – ogenschijnlijk– onverwoestbare meester Peter: ‘Een wonderman’
“Hij hoort het allemaal aan, doet beloftes, aait over een bol en wordt ondertussen níet compleet gestoord”
Wilfred Hermans is getrouwd, vader van twee kinderen en freelance journalist en tekstschrijver. Voor Eva schrijft hij over zijn wisselende successen als echtgenoot en vader.
Ik heb buitengewoon veel respect en waardering voor de meester van mijn zoontje. Laten we hem voor het gemak meester Peter noemen, niet in de laatste plaats omdat hij daadwerkelijk zo heet. Meester Peter – ik noem hem in mijn slaap weleens Teflon Peter – is onverwoestbaar; zelfs een klas van dertig kinderen brengt hem niet van z’n stuk. En laten we wel wezen: zo’n eigenschap komt hartstikke goed van pas voor iemand die dagelijks voor een klas van dertig kinderen staat.
Waarschijnlijk heeft meester Peter een onuitputtelijke voorraad mutsen in z’n kledingkast, want hij is elke dag (let op: hier volgt een woordgrap) goedgemutst. Die goedgemutstheid begint al om half negen, op het schoolplein. Op dat moment heb ik meestal mijn slechtste muts op. Ik ben dan nog aan het bijkomen van alweer een rit in de achtbaan die ‘kinderen naar school brengen’ heet. Nee, dán meester Peter. Die sjokt rustig rond, even gemoedelijk als altijd. Elk kind begroet hij met een boks, voetboks (ook een boks, maar dan met de voeten) of high-five. Ondertussen heeft meester Peter niet aan elke vinger een vrouw, maar een kind dat niet zelden snift of ronduit jankt. Deze kinderen hebben vandaag blijkbaar extra aandacht nodig. Dat komt goed uit, want meester Peter heeft een potje met aandacht dat nooit leeg raakt. Een potje van Sarfath, zal ik maar zeggen.
Meester Peter heeft een potje met aandacht dat nooit leeg raakt
Meester Peter gedraagt zich op het schoolplein als een bakker die nog tíjdens het ineenstorten van de Twin Towers een bestelling opneemt, uitvoert én de klant vriendelijk gedag zegt. In alle rust praat meester Peter met de vaders en moeders die hun kind komen afleveren, te midden van gejank, gejengel en kinderen die hun nieuwe lichtgevende laarsjes móeten laten zien.
‘Ha Peter! Marja heeft vannacht niet zo goed geslapen. Bel gerust als je rond de lunch denkt dat ze het niet vol gaat houden.’
‘Nog één ding, Peter: Hanna zou gisteren het Helpende Handje zijn geweest, maar dat ging niet door? Ze was hier gisteravond erg van ontdaan, kan ze misschien vandaag alsnog...? Ja, nee, dat is ook zo. Nou, kijk, vandaag zou Stijn Helpende Handje zijn. Ik heb het met zijn moeder overlegd en zij vindt het goed om te ruilen met volgende week dinsdag. Zullen we het zo doen?’
‘Hoi, ik heb een potje met kleine blauwe pilletjes in Jannes’ rugtasje gedaan, daar moet ‘ie er om half twaalf twee van nemen. Ja, met water. En die gele tube met zalf is voor een wondje achter z’n oor, ja, ik weet het ook niet, hij begon gisteravond opeens over jeuk. Dat zalfje mag je er rond lunchtijd wel even opsmeren als ‘ie het zelf vergeet. Wil je dat even in de gaten houden?’
Hoe hij het doet, doet hij het, de conclusie blijft hetzelfde: meester Peter is een wonderman
‘Mia is de laatste tijd erg bezig met getallen. Ze kan al hardop tot vijftig tellen en zou het gewéldig vinden als ze dat tijdens de rekenles mag doen. Denk je dat dat lukt?’
Meester Peter hoort het allemaal aan, doet beloftes, aait over een bol, klapt enthousiast in z’n handen en wordt ondertussen níet compleet gestoord. Zijn het verdovende middelen? Heeft hij bovenmenselijke krachten? Is ‘ie stiekem doof en blind waardoor hij niet overprikkeld raakt? Hoe hij het doet, doet hij het, de conclusie blijft hetzelfde: meester Peter is een wonderman.
Lees ook over:
Column #34 van Wilfred over de passief-aggressieve signalen in het huishouden
Geschreven door
Wilfred Hermans
