Rachel Rosier: ‘Ik heb lang gedacht dat ik een onwijs moeilijke puber was’

Roken? Dat was uit den boze in huize Rosier. En dus rookte Rachel stiekem: uit het raam, zodat haar ouders het niet zouden ruiken. De peuken gooide ze in de dakgoot. “Maar ik had de pech dat mijn vader zo nu en dan de dakgoot leeghaalde – wie doet dat nou?!” lacht Rachel. “Toen hij al die peuken vond, had ik een gróót probleem: twee maanden huisarrest. Jeetje, wat een zware straf, pa! Maar goed, dat verzon hij op zo’n moment natuurlijk uit zijn dikke duim.” Ze schudt opnieuw haar hoofd als ze eraan terugdenkt: “Nee, roken werd zéker niet geaccepteerd door mijn ouders. Net zoals drinken, blowen en seksen: ab-so-lúút niet.”

Buitenbeentje

Haar studententijd zou ze zo weer over willen doen, maar haar puberteit vond Rachel afschuwelijk. “Ik weet nog dat ik twee cirkels in mijn dagboek tekende”, blikt ze terug. “‘Ik heb het gevoel dat de groep hier staat’, schreef ik bij het linker rondje. ‘En ik sta helemaal hier’, pende ik aan de andere kant van de bladzijde, waarbij ik mezelf ver buiten de groep uitbeeldde.” Lachend: “Ja, ik voelde me een buitenbeentje en kon daarover heerlijk zwelgen in zelfmedelijden. Gepest werd ik niet, maar ik was wel een beetje anders. Ik had een rare muzieksmaak – ik draaide Louis Armstrong, Anna Fitzgerald en Billie Holiday helemaal grijs. Het is zelfs zo dat een vriendje het ooit uitmaakte, omdat hij het verschrikkelijk vond dat ik The Andrews Sisters luisterde! En ik had overal vrienden: bij de skaters, de gothics… Toch hoorde ik nergens helemaal bij. Onbewust wílde ik ook niet in een hokje passen, denk ik.”

Het beste van Opgroeien & Gezin tweewekelijks in je mail?

Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Voornaam

Voornaam

E-mailadres

E-mailadres

Inschrijven

Lees onze privacyverklaring.

Superbrave mensen

Lang heeft Rachel gedacht dat ze een ingewikkelde en moeilijke puber was. Misschien speelde daarbij mee dat haar broer vlak voor haar puberteit overleed – en ze dus ze enige puber was in huis. Maar daarover later meer. Want wat ook invloed had, is dat haar ouders in hun eigen jeugd hele nette pubers waren. “Je moet je even realiseren: ik kom uit een enorm christelijk nest”, legt Rachel uit. “Het voorbeeld dat ik van mijn ouders had, waren twee superbrave mensen. Mijn vader haalde als gymnasium-nerd geen puberstreken uit. En mijn moeder was nog erger: die speelde dagelijks een uur lang viool. Slechts één keer in haar leven ging ze naar de disco. Na vijf minuten stond ze weer buiten, omdat ze het gevoel had dat Jezus niet mee naar binnen wilde en nog buiten stond. Dat soort ouders had ik.”

Terwijl ik in de voortuin aan het plassen was, zwaaide de deur open

Extern geweten

“Daardoor had ik altijd het idee dat mijn ouders over mijn schouder meekeken”, glimlacht Rachel. “Ik weet nog dat ik met mijn vriendinnetjes ging shoppen. Zij kochten dan zo’n tof shirt met van die schreeuwerige teksten erop. Die waren toen helemaal cool. En ik koos een oranje, herfstachtige, ouwelijke coltrui. Blijkbaar vond ik het vooral belangrijk dat mijn moeder het mooi zou vinden. En elke keer als ik iets uitvrat, vroeg ik me af: ‘Wat vinden mijn ouders hiervan?’ Dat externe geweten van mijn ouders hielp mij ook om de puberteit een beetje te abnormaliseren: het is niet normaal om te roken, en het is niet normaal om veel te drinken.”

Puberblog over pubertaal: 'Mam, je moet écht je lashes en je brows laten doen'

Lees ook over:

Puberblog over pubertaal: 'Mam, je moet écht je lashes en je brows laten doen'

Te veel tequila

“Al heeft me dat er lang niet altijd van weerhouden om iets te doen of laten. Zoals die ene keer…” Haar ogen beginnen te twinkelen: “Wij gingen altijd naar Crossroads, een internationale kerk in Amsterdam. En ik vertaalde daar de dominee, omdat niet iedereen Engels verstond. Maar op een zaterdagavond had ik te veel tequila gedronken op een feestje. Rond half drie ’s nachts kwam ik thuis. Terwijl ik in de voortuin aan het plassen was, zwaaide de deur open: mijn moeder. Ze had totaal niet geslapen en was woedend. En toen ik naar binnen waggelde, stampte mijn vader op me af. ‘Je hebt gerookt en je hebt gedronken!’ zei hij snuivend. Ik kreeg opnieuw twee maanden huisarrest: ik mocht twee maanden niet meer met mijn vrienden uit. De volgende ochtend was ik nog niet volledig nuchter, denk ik. Maar ik stond wel gewoon weer in de kerk op het podium – omgeven met zo’n gore alcoholwalm – de dominee te vertalen.”

Mijn moeders kanker hield me helemaal niet zo bezig, joh

‘O ja, mijn moeder heeft kanker’

Toen Rachel 11 was, overleed haar broer Efraïm op 14-jarige leeftijd. En toen ze 15 was, werd haar moeder gediagnosticeerd met borstkanker. Welke invloed had dat op haar puberteit? “Ik weet natuurlijk niet hoe het anders was gegaan, maar het zal ongetwijfeld invloed hebben gehad. En toch… Laatst vond ik mijn dagboek uit die periode terug. Ik las dat er drie jongens waren die mij leuk vonden. Twee waren ook nog best knap. Eentje wilde piloot worden, en de andere arts. ‘Welke moet ik nou kiezen? Welke moet ik nu kiezen?’ schreef ik wanhopig. ‘Nou ik weet het nog niet. Liefs, Rachel.’ Met daaronder gekrabbeld: ‘PS: O ja, mijn moeder heeft kanker. Dat is wel een beetje kak.’ Mijn moeders kanker hield me helemaal niet zo bezig, joh. Als de dokters zich geen zorgen maakten, maakte ik me al helemáál geen zorgen.”

Getraumatiseerd

Het was eerder het overlijden van haar broer dat een stempel op haar puberteit drukte. “Hij was er niet meer, dus ik was de enige”, vertelt Rachel. “Hij kon niet meer de weg voor me effenen, of mijn ouders leren wat een ‘normale’ puberteit was. Bovendien was mijn moeder getraumatiseerd door zijn dood. Kijk, als je broers en zussen hebt, en je moeder is verdrietig en ziek, dan ben je met z’n allen een klein beetje verantwoordelijk voor haar geluk. Maar toen mijn broer overleed, voelde ik me daar honderd procent verantwoordelijk voor. Want ik was nog de enige. Ik wilde heel graag in het buitenland studeren en wonen. Het avontuur lonkte, maar dat was simpelweg nooit een optie. Ik wist dat mijn moeder dat niet zou trekken.”

Ik wilde naar het buitenland, maar wist dat mijn moeder het niet zou trekken

“En toen Jaap (Rachels man, red.) in mijn leven kwam, was mijn moeder zo opgelucht… ‘Zó’n fijne Zeeuwse jongen!’” imiteert Rachel haar moeder met een hoog stemmetje. “‘Jullie zijn een goede match!’ En dat ís ook zo, we zijn heel gelukkig getrouwd en ik ben dolblij met Jaap. Maar áls ik het toen had willen uitmaken, had ik het niet gedurfd. Dan is het alsof ze nóg een kind verliest, dacht ik. Achteraf zou ik willen dat ik me niet zo verantwoordelijk voelde voor haar geluk. Want als je met iemand trouwt, en je komt tot de conclusie dat je voor zestig procent zelf wilde trouwen, maar dat het voor veertig procent je moeder was… Dan moet je later in je huwelijk alsnog voor honderd procent die keuze maken. Daar moet je dan nog wel even doorheen, hè.”

Gezellig en warm thuis

Toch kijkt Rachel vooral met een positief gevoel terug op haar jeugd. “Veel vriendinnen van toen kwamen ook uit christelijke gezinnen, maar zijn hun geloof onderweg op de een of andere manier kwijtgeraakt. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik mijn geloof niet heb verloren. Dat komt onder andere ook door het voorbeeld dat mijn ouders me hebben gegeven. Kijk, ik ben nu op ze aan het vitten, maar uiteindelijk had ik hele liefdevolle, wijze ouders en een gezellig en warm thuis. Als ik in mijn studententijd in het weekend thuiskwam, kookte mijn moeder iets lekkers en stond de open haard aan.”

Puberblog: Daar stonden ze, mijn dochter en haar vriend, samen in een douchehokje

Lees ook over:

Puberblog: Daar stonden ze, mijn dochter en haar vriend, samen in een douchehokje

Moeder met grace

Wat Rachel tegen die puber van vroeger zou willen zeggen? “Als ik mijn 16-jarige zelf zou vertellen wat er allemaal in de tussentijd gebeurd is – mama is overleden toen ‘we’ 21 waren, papa is opnieuw getrouwd heeft nog twee kinderen gekregen. En o ja, jij hebt trouwens ook twee kinderen, want je was al snel na mama’s overlijden zwanger – dan had ik dat totáál niet kunnen overzien. Maar dan zou ik erbij zeggen: ‘Ook dat komt weer goed. Ook dat is iets waar je weer aan went.’
Nu mijn oudste bijna in de puberteit komt, hoop ik dat ik een moeder met grace ben. Want als ze zich niet in hun puberteit afzetten, moeten ze het op een later moment nog doen. Het hoort erbij. Ik hoop dat ze de veiligheid en ruimte voelen om al hun onzekerheden en problemen met ons te bespreken. En ik hoop dat ze dichtbij God blijven. Daar ben ik nu al voor aan het bidden.”

In het kersverse EO-magazine Pubergedoe, voor ouders van pubers, vertellen ook Dwight van van de Vijver, Malou Gorter en Anita Witzier over hun puberteit. Kijk hier voor meer informatie over het magazine en om te bestellen.