Column Mama Mirjam #45: ‘Kom maar voor jezelf op meid,’ denk ik dan, ‘dat zul je later misschien nog nodig hebben!’
Mirjam is getrouwd met Chris en heeft vier prachtige kinderen. De jongste, Livia (4), heeft het syndroom van Down, wat een verrijking is voor hun gezin. Over Livia schrijft ze voor Eva.
We hebben een paar weken vakantie achter de rug en ik herinner me nog goed van toen de andere kinderen klein waren; vakanties zijn bij uitstek de tijd om ontwikkelingssprongen te maken. Nu is Livia niet meer zo klein, maar haar sprongetjes meestal wel. ‘Kleine stapjes, grote dankbaarheid’ is al jaren ons motto!
Maar nu zijn het toch ineens best flinke stappen die ze maakt in haar spreken. Langere zinnen, steeds meer woorden, een betere uitspraak. Ze kan zich meer en meer verstaanbaar maken en daardoor ook steeds beter aangeven wat ze wel en niet wil. Haar sprekende mimiek brengt ons een glimlach op het gezicht, maar Liv is zelf uiterst serieus.
Haar sprekende mimiek brengt ons een glimlach op het gezicht, maar Liv is zelf uiterst serieus
‘Wil niet school, wil bij mama blijven!’ Armpjes om mijn been heen, een wangetje tegen mijn broek.
‘Bij elkaar blijven!’ Een stevige knuffel voor haar grote zus die naar school gaat.
Het bemoedigt me. ‘Kom maar voor jezelf op meid,’ denk ik dan, ‘dat zul je later misschien nog weleens hard nodig hebben!’
Of ik me zorgen maak over haar toekomst? ‘Als ze ouder wordt, neemt de zorg alleen maar toe’, zei iemand laatst bemoedigend. Ik hoor zoiets aan, mijmer er even over, maar parkeer het dan ook heel gemakkelijk. En dan niet in zo’n vak waar je na een uurtje boodschappen doen weer weg moet, maar in een lang-parkeren-vak waar je bolide veilig staat tot je terug bent van je maandenlange reis om de wereld.
Voor nu zie ik een meisje dat dappere stappen zet
Voor nu zie ik een meisje dat dappere stappen zet. Een meisje dat leert voor zichzelf op te komen en steeds meer woorden geeft aan haar gevoelens. Ik zie haar contact maken en, heel belangrijk, ik zie hoe anderen haar begrijpen. Ik zie haar eigenwijsheid en haar communicatieve vaardigheid en vanuit de verte zie ik de kar met zorgen voor later. Hij staat daar helemaal best; voorlopig reizen wij de wereld rond. Een klein wereldje, wel te verstaan, die we samen op de fiets ontdekken. De wereld van ons huis tot aan het strand, met daartussen de kerk, de school en vriendjes en vriendinnetjes. Als Liv binnen die cirkel voor zichzelf op durft te komen en met steeds meer woorden duidelijk kan maken wat ze wil, maak ik me geen zorgen.
Ik las ergens dat je niet zoveel over morgen moet dromen, dat je vandaag daardoor vergeet. Ik geloof dat dit ook voor bezorgd zijn geldt. Met bezorgd zijn voor morgen, vergeet je de zegen van vandaag.
Dus door met die wereldreis… we gaan nog niet naar huis!
Lees ook over:
Column Mama Mirjam #44: ‘Ik wil ook buitenspelen!’
Geschreven door
Mirjam Kooijman
