Anne Borkent zag zijn vrouw bijna sterven

Want nadat zoals gebruikelijk na een bevalling de placenta naar buiten is gekomen, komt er nóg iets naar buiten. Het blijkt de baarmoeder te zijn en Jedidja verliest liters bloed. Anne ziet de verloskundige en de leerling-verloskundige schrikken en in de stress schieten. Ze bellen direct de ambulance, om de baarmoeder in het ziekenhuis onder narcose terug te laten plaatsen. Anne staat erbij en kijkt ernaar.

Fluistering in mijn hart

Als Jedidja haar bewustzijn verliest, haast Anne zich de slaapkamer uit en sluit zich op in een van de kinderkamers. “Ik wist op dat moment: nu moet ik gaan bidden. Gebed is mijn levenslijn met God, dus ik riep uit naar Hem: ‘God, help mij, ik heb een woord van U nodig.’ Daarop hoorde ik een fluistering in mijn hart: ‘Je vrouw zal een vrolijke moeder van kinderen zijn.’ Die tekst komt uit Psalm 113, die ik een paar weken daarvoor nog had gelezen en ik wist: dit is de heilige Geest. De psalm voelde letterlijk als mijn reddingslijn en ik was ervan overtuigd: Jedidja gaat dit overleven.”

‘Ik werd helemaal gek’

Inmiddels is de ambulance gearriveerd en wordt Jedidja op een brancard de wagen in geschoven. Anne gaat voorin zitten en ziet de verloskundige, die ook meerijdt, huilen. “Als ik een professional zie huilen, weet ik hoe laat het is. In mijn hoofd werd ik helemaal gek. Ik werd gebombardeerd met de gedachte: ‘Jij gaat je vrouw verliezen.’ Ik wist dat haar bloeddruk en lichaamstemperatuur extreem laag waren. Maar in mijn geest klonk fluisterend: ‘Zij zal een vrolijke moeder van kinderen zijn.’ Prevelend bracht ik die duistere gedachten tot zwijgen door te herhalen dat Jedidja ‘een vrolijke moeder van kinderen zal zijn’.”

In de ambulance krijgt Jedidja, die inmiddels ruim vijf liter bloed verloren is, direct een infuus. Later hoort Anne dat zijn vrouw het niet gered zou hebben als ze twee minuten later in het ziekenhuis was geweest.

Dringende gebedsoproep

Intussen doet Anne via de app een dringende gebedsoproep aan vrienden uit zijn kerk. “Wonderlijk genoeg werd een aantal mensen midden in de nacht wakker. Sommigen konden die nacht niet slapen, keken op hun telefoon en zagen de gebedsoproep binnenkomen. Buiten deze appgroep werden drie anderen wakker, onder wie de leider van ons voorbedeteam. Ze ervaarden dat ze door God zijn gewekt om voor Jedidja te bidden. Alle drie hebben ze midden in de nacht een uur lang strijdend voor haar gebeden.”

Tijdens de aanbidding lag ik op de grond te huilen

Aangekomen in het ziekenhuis, wordt Jedidja met spoed naar de operatiekamer gereden. Anne blijft in grote spanning achter in een wachtkamer. Eén ding weet hij zeker: Jedidja is in levensgevaar. Tot zijn grote verrassing en opluchting komen twee mensen uit het kernteam van zijn kerk naar het ziekenhuis om samen met hem te bidden. “Ik was zo uitgeput, ook door de bevalling die we natuurlijk al achter de rug hadden, dat ik me voelde als Mozes die niet meer kon bidden. Deze twee mensen waren op dat moment Aäron en Hur voor mij en vanbinnen werd ik steeds rustiger.”

Als Anne na tweeënhalf uur eindelijk toestemming krijgt om bij Jedidja te zijn, barst hij in tranen uit. “Ze lag daar met allerlei buizen gekoppeld aan apparaten, maar ze leefde nog! Ze was écht door het oog van de naald gekropen.” Anne en Jedidja besluiten de naam van hun dochter te veranderen in Eva.

Emotioneel wrak

“We zijn nu negen jaar verder en we hebben Eva natuurlijk verteld waarom ze zo heet”, zegt Anne. “Want Eva betekent leven. Jedidja heeft een jaar nodig gehad om fysiek te herstellen, maar heeft er gelukkig niets aan overgehouden. Omdat ik, in tegenstelling tot Jedidja, alles bewust had meegemaakt, was deze bevalling voor mij een traumatische ervaring. Twee dagen na Eva’s geboorte was het Moederdag en ging ik naar de kerk. Ik was een emotioneel wrak en tijdens de aanbidding heb ik dan ook alleen maar op de grond liggen huilen.” Glimlachend: “Gelukkig stond de muziek heel hard. Maar op dat moment, daar op de vloer in de kerk, kon ik al mijn emoties verwerken. Het wonderlijke was: toen ik weer opstond, viel alle last van mijn schouders. Ik had alles eruit gegooid en aan de voeten van Jezus gelegd.”