Kerstkindjes: ‘Er was nergens plek in het ziekenhuis om te bevallen’

Geen plek in de herberg en het ziekenhuis

Janneke: ‘’Bijna zeven jaar geleden braken mijn vliezen op 24 december. Ik zei gelijk tegen mijn man: ‘dit wordt een kerstkindje.’ Ik had er een beetje rekening mee gehouden dat hij eerder zou kunnen komen omdat zijn grote zus Rebecca ook zes weken te vroeg was geboren. Maar alsnog was het een verrassing toen bij het uitstappen de auto, vol met kerstboodschappen, mijn vliezen braken.

Nergens was plek, ik grapte nog dat er net zoals bij het kerstverhaal geen plek in de herberg was

Omdat het vier weken voor mijn uitgerekende datum was, hebben we gelijk de verloskundige gebeld. Zij ging op zoek naar een plekje om te kunnen bevallen. We woonden destijds in Amsterdam, waar je zou denken dat er genoeg ziekenhuizen zijn, maar nee hoor, nergens was plek. Ik maakte nog een grapje dat het net als bij Maria was: geen plek in de herberg. Gelukkig had het ziekenhuis in Amstelveen uiteindelijk wel een ruimte voor ons en ben ik daar op kerstavond om zeven uur s’avonds bevallen van onze gezonde zoon Nathan. De verloskundige zei dat hij nog precies op tijd was voor de kerstavondmis.’’

Gladde wegen en een ongeduldige papa

Ruth is een kerstkind van bijna 29 jaar oud en kan dus goed vertellen hoe het is om tijdens kerst jarig te zijn: ‘’Het voordeel is dat ik altijd vrij ben op mijn verjaardag en er daardoor ook vaak veel visite is. Als kind vond ik het weleens jammer dat ik nooit op mijn verjaardag mocht trakteren in de klas, dat moest altijd in de week voor de kerstvakantie. Maar al met al vind ik de feestdagen altijd fijne dagen, en dan is het extra leuk om ook nog eens jarig te zijn.’’

Haar kerstverhaal begint in 1994. ‘’Mijn ouders zijn op eerste kerstdag samen met mijn broer naar mijn opa en oma in Winschoten gegaan. De vluchttas ging voor de zekerheid mee, al was mijn moeder nog niet uitgerekend. Na het kerstdiner werd mijn moeder plots niet zo lekker. Was het kerstdiner niet goed gevallen of was het een griepje? Nadat er een huisarts langs gekomen was, werd het duidelijk dat de bevalling begonnen was. Mijn ouders moesten naar het ziekenhuis, maar de wegen waren enorm glad geworden door de ijzel.

Mijn vader vroeg of mijn moeder kon opschieten, dan konden ze nog gourmetten bij mijn andere opa en oma

In het ziekenhuis bleek het toch allemaal niet zo’n vaart te lopen. Mijn vader is teruggegaan naar mijn opa en oma en broer. De volgende ochtend is hij, door de ijzel, van stoeprand naar stoeprand naar het ziekenhuis gereden. De bevalling duurde lang en mijn vader vroeg of mijn moeder wilde opschieten, dan konden ze nog gourmetten bij mijn andere opa en oma.
Uiteindelijk heeft hij een kerstdiner met een flesje wijn in het ziekenhuis gekregen, want ik ben rond half zes ’s avonds geboren. Dat flesje wijn hebben ze overigens nog altijd bewaard. 

In mijn fotoboek staat bij één van de foto’s: ‘we zijn weer thuis. Met z’n drieën waren we weggegaan en met z’n vieren komen we terug.’ Dat terugkomen met z’n vieren was nog niet gemakkelijk, de tas met wat kleertjes was wel mee, maar er was geen maxi-cosi. Gelukkig kende mijn opa en oma mensen van wie mijn ouders een reiswiegje mochten lenen. En zo kwamen we na een bewogen kerst met z'n vieren thuis.’’

Babyknuffelen onder de kerstboom

Joanne: ‘’Hoogzwanger zijn in de adventsperiode is toch wel bijzonder. Niet dat ik daar op een geestelijke manier mee bezig was ofzo, daar was in mijn hormonale hoofd niet zoveel ruimte voor. Maar denkend aan Maria hobbelend op een ezel, kon ik me wel een beetje voorstellen hoe oncomfortabel dat is geweest.

Eerste kerstdag was het troosteloos weer. Op den duur waren we binnen een beetje uitgehangen, en gingen we van ellende maar een rondje met de auto rijden. We voelden ons echt bejaard, daar hebben we veel grappen over gemaakt. Thuis wilden we net gaan koken toen vrienden vroegen of we zin hadden om te komen gourmetten. Een uitje, natuurlijk deden we dat! Gourmetten en spelletjes, het was een heel gezellige kerst.

Veel zoeter wordt het niet hoor

Op tweede kerstdag werd ik wat onrustig wakker. Dit zou wel eens wat kunnen zijn. Moesten we de verloskundige bellen, of nog even wachten? Toch maar bellen, het is tenslotte kerst. Gelukkig maar, we waren nog maar net op tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Halverwege de middag is Olaf al geboren. Mijn moeder was heel betrokken en belde elke dag even om te vragen hoe het ging. Eerste kerstdag hadden we ’s middags nog contact gehad, maar tweede kerstdag had ze toevallig nog niet gebeld omdat er nog familiebezoek was. Een extra grote verrassing dus toen ik haar belde en Olaf al geboren was!

Het leuke van die periode was ook dat er veel mensen vakantie hadden. We konden dus al gauw naaste familie en vrienden ontvangen. Babyknuffelen onder de kerstboom, veel zoeter wordt het niet hoor.’’

Lees ook: Deze christelijke teksten zijn mooi op geboortekaartjes

Van het schip naar het ziekenhuis

Schippersvrouw Geraldine: ‘’Ik zou voor de derde keer bevallen aan boord van ons schip. Omdat het niet de eerste keer was maakten we ons niet zoveel zorgen. Echter voelde ik rond de vijfendertig weken minder leven in mijn buik toen we net vanuit Duitsland onderweg naar Nederland waren met ons schip. Omdat het ons derde kindje was raakte ik niet direct in paniek en keek ik het twee dagen aan voordat ik contact opnam met mijn verloskundige. Die verwees me direct door naar een ziekenhuis in de buurt omdat ze het toch wel zorgelijk vond.

Daar bleek dat de hartslag goed was van ons kindje, maar omdat hij niet bewoog kregen we een voorstel: inleiden in Tiel of naar ons eigen ziekenhuis in Goes en daar verder bespreken hoe verder. Vanwege onze twee andere kinderen kozen we voor Goes. Tot aan mijn 37e zwangerschapsweek ben ik daar elke dag in en uit het ziekenhuis geweest. Elke keer ging het goed met de hartslag, maar was er geen beweging. Op 24 december kwam er een vervangende arts en die zag onze zorgen. Hij vond het zelf ook zorgelijk en besloot dat ik per direct ingeleid moest worden.
 

Toen mijn weeën begonnen en ons een fijne kerst gewenst werd bedacht ik me dat we misschien wel een kerstkindje zouden krijgen

Ik ben vanaf het moment dat we in het ziekenhuis in Tiel liepen geen seconde bezig geweest met kerst, terwijl ik echt een kerstmens ben. Op het moment dat mijn weeën begonnen en ons een fijne kerst gewenst werd schoot het in m'n gedachten dat we misschien een kerstkindje zouden krijgen. De ontsluiting schoot niet op en ons zoontje daalde niet genoeg. Ik was uitgeput en viel regelmatig weg. Toen is er gekozen voor een spoedkeizersnede. Omdat de ruggenprik meerdere keren niet lukt, kreeg ik een algehele narcose terwijl ons zoontje Luciano werd geboren.

Na de geboorte waren er nog veel zorgelijke momenten, zelfs zo erg dat we gewaarschuwd werden dat we naar een gespecialiseerd ziekenhuis moesten omdat er een onbekende infectie was gevonden. Wonderbaarlijk is van de één op de andere dag de infectie weggegaan en ging het steeds beter met Luciano.

Een kerstgevoel was er daardoor totaal niet en we hebben dan ook het idee dat we die kerst volledig overgeslagen hebben. Nu is zijn verjaardag weer dichtbij en komt alles weer een beetje naar boven. Maar wat zijn we dankbaar dat het nu goed met hem gaat. Zijn dooplies is ‘Een boog in de wolken als teken van trouw’ van Sela. Die periode hebben we dat zo ervaren. We beseffen ons dat we gezegend zijn.’’