Marloes was mantelzorger voor haar ouders: ‘Dit is wat ik als kind terug kon doen’

“Mijn ouders haalden alles uit het leven, ze genoten”, vertelt Marloes. “Tot dingen niet meer helemaal goed gingen. Mijn vader begon steeds meer te vergeten en bleek beginnende dementie te hebben. Hierdoor ging ik mij steeds meer om hun bekommeren. Zo deed mijn vader altijd de zakelijke dingen. Omgaan met bankgegevens en rekeningen. Omdat we dachten dat mijn vader als eerste zou overlijden leerde ik mijn moeder dat soort dingen. Toen hij afgelopen oktober een delier kreeg werd de zorg veel intensiever.”

Bij een delier raakt iemand plotseling heel erg in de war. “Hij hallucineerde soms en had opeens overal hulp bij nodig. Met douchen, op tijd plassen, naar bed brengen, zijn natje en zijn droogje. Samen met mijn moeder hebben we hem echt aan de hand moeten nemen. Vaak lief, maar soms moesten we ook ferm zijn en zeggen: dit en dit gaan we nu doen.”

Hechtere band

“Ik had al een hechte band mijn moeder. We spraken elkaar zo’n drie keer per dag en fietsten regelmatig bij elkaar langs. Die band werd alleen maar hechter. Ze ging volledig op mij vertrouwen. Doordat ik in de zorg heb gewerkt had ik contact met de artsen, maar de beslissingen maakten we samen. Er kwamen opeens dingen op ons pad waar we nooit over nagedacht hadden. Zoals het wilsonbekwaam verklaren van mijn vader. Hij moest dat tekenen, maar snapte het niet.”

We verwisselden de sondevoeding, dienden medicatie toe en reden iedere dag op en neer naar het ziekenhuis

“De mantelzorg deelde ik met mijn broer. Ik ben duidelijk in mijn uitspraken en regels, hij juist wat zachter. Wanneer we het even niet met elkaar eens waren kon dat moeilijk zijn. Toch hoor je elkaar pijn in de gesprekken die je hebt en weet je: we zijn familie, we moeten het met elkaar doen.”

Slokdarmkanker

“De zorg werd meer toen mijn moeder ziek bleek te zijn. Ze had al een paar maanden slikklachten en viel af. Mijn vader was nog niet uit zijn delier of ze kreeg de diagnose slokdarmkanker. De chemotherapie en bestraling begonnen meteen. We verwisselden de sondevoeding, dienden medicatie toe en reden iedere dag op en neer naar het ziekenhuis. Opeens waren we mantelzorgers voor allebei onze ouders.”

Waar mijn vader eerder nooit emotie toonde, deed hij dat nu wel

“Gelukkig kregen we extra hulp. Toen de beste vrienden van mijn ouders hoorden dat mijn moeder ziek was kwamen ze meteen over vanuit Frankrijk. Ondanks dat ze beide rond de 80 jaar oud zijn hielpen ze met zorgen. Het was intens, maar erg fijn om het met hen te kunnen doen.”

Impact relatie ouders

“Voor mijn ouders waren deze gebeurtenissen ingrijpend. Mijn vader was altijd een hele autonome en dominante man. Hij veranderde en kon niet altijd de touwtjes meer in handen nemen. Dat vond mijn moeder lastig en zorgde voor stress. Zo kon mijn vader wel eens onverschillig doen wanneer mijn moeder naar het ziekenhuis moest. Wanneer ze vertrok keek hij haar niet eens aan. Als hij later op de dag even zijn hand op haar hoofd legde was dat aandoenlijk om te zien. De band die zij hadden kon niet kapot.”

Afkicken

“Nog geen drie maanden na de diagnose is mijn moeder helaas komen te overlijden. Het rouwen was hard en intens verdrietig. Waar mijn vader eerder nooit emotie toonde, deed hij dat nu wel. Mijn moeder was zijn alles. Voor iedereen was het ook afkicken. Een lange tijd heb je in een bepaalde structuur geleefd en ineens mag je alles loslaten.”

Op een gegeven moment is de koek op

“De zorg voor mijn vader is grotendeels uit handen gegeven. Hierdoor kunnen we weer voor onszelf zorgen. Daar was het tijd voor. In de periode dat allebei mijn ouders zorg nodig hadden konden we niet zeggen: we stoppen ermee. Dat gaan niet. We hebben het al die tijd uit liefde gedaan. Zij heeft mij in haar buik gedragen en dit is wat ik als kind terug kon doen. Toch is op een gegeven moment de koek op.”

“Mijn beste vriendin is mijn rots in de branding geweest. Hoe meer het einde van het mantelzorgen naderde, hoe meer zij er voor mij was. Soms was even een kop thee drinken om een momentje rust te kunnen pakken al genoeg. Naast mijn ouders heb ik ook mijn drie kinderen waar ik alleen voor zorg. Het is moeilijk om daar een balans in te vinden en ook nog goed voor jezelf te zorgen. Toch had ik het niet anders willen doen. Hoe zwaar het ook was, de dankbaarheid die daar tegenover staat weegt er niet tegenop.”

Hoezo deeltijdprinsesjes? 'Een dag met de kinderen is vermoeiender dan een dag op kantoor'

Lees ook over:

Hoezo deeltijdprinsesjes? 'Een dag met de kinderen is vermoeiender dan een dag op kantoor'