Column Tomas Sjödin: ‘Liefhebben is vallen, telkens opnieuw’
Tomas Sjödin is voorganger, voorlezer en auteur en woont in Säve bij Göteborg. In Nederland is hij bekend als schrijver van boeken over rust en stilte. Onlangs verscheen zijn derde boek: Het geluid van de stilte.
Door de jaren heen heb ik een steeds sterker geloof gekregen dat de kunst om iemand lief te hebben en geliefd te worden, de kunst is om elkaar niet te stevig vast te houden. Er is iets tegenstrijdigs aan de liefde. Zodra je te hard je best doet, ben je haar essentie aan het tegenwerken. Op die manier blokkeer je de weg voor de liefde om vanzelf te ontstaan. In het Engels bestaat de uitdrukking ‘falling in love’. Dat is oneindig mooi, maar je begrijpt uit die woorden ook dat dat levensgevaarlijk kan zijn. Iemand die liefheeft – en kiest om daar ruimte voor te geven – maakt op dat moment zijn of haar leven ongewis. Zo iemand maakt een vrije val in de richting van de geliefde. Het enige wat je dan kan redden, is dat je wordt ontvangen door een wederzijdse liefde. Dit is het risico van de liefde, maar ook haar kans.
Bestel nu de relatiespecial 'Ondersteboven', inclusief online training!
Meer verdiepende artikelen over liefde en relaties?
Lees meer over liefde & relaties in 'Ondersteboven' - mét bijbehorende videotraining door relatietherapeute Julie Sharon - en ontdek allerlei artikelen en oefeningen waarmee je je liefdesrelatie bruisend en vitaal houdt.
Een van de mooiste teksten ooit geschreven over de liefde is het Hooglied in de Bijbel. Daar is een heerlijk moment. De geliefden zijn in hun liefdesschuilplaats en de bruid is in slaap gevallen tegen de arm van de bruidegom. Ze eisen niets van elkaar, ze hebben ook verder geen verwachtingen. Juist daar en op dat moment is het goed zoals het is. Het is genoeg dat ze bij elkaar zijn. En in deze rustende liefdesontmoeting komt een zinnebeeld naar voren van hoe liefde groeit. Over deze rustende ontmoeting staan de woorden geschreven: “Wek de liefde niet, laat haar niet ontwaken voordat zij het wil” (Hooglied 8 vers 4, NBV).
Een van de grootste geschenken die je kunt geven aan degene die je liefhebt, is ‘rust’: het recht om langzaamaan te doen, het recht om niet onmiddellijk overal aan mee te doen, uren of dagen zonder van alles te moeten. Stress en druk zijn de vijanden van de liefde. Wanneer het leven in een hogere versnelling belandt, neemt het risico toe dat je onbewust onkruid zaait in de liefdesakker. Als je de liefde opjaagt door te verwachten dat de relatie altijd super moet zijn, zal die gauw worden getroffen door vermoeidheid. Je vertrapt de bloemen in plaats van ervan te genieten tijdens je wandeling.
Waar je overdreven verwachtingen loslaat, krijgen andere dingen licht en ruimte om te groeien
In periodes van vermoeidheid is het goed om tegen elkaar te zeggen: “We zouden het veel leuker en spannender kunnen hebben, maar het is precies goed zoals het is.” En: “We hebben elkaar en dat is genoeg voor hier en nu.” Waar die rust zijn plaats mag innemen, gebeurt niet zelden het wonder: de liefde ontwaakt en samen met haar het verlangen naar nabijheid en liefdesuitingen. Rust is de energiebron en schuilplaats van de liefde. Waar je overdreven verwachtingen en krampachtige eisen loslaat, krijgen zoveel andere dingen licht en ruimte om te groeien. Rust, verrassingen en speelsheid bijvoorbeeld.
Het is lastig om rust op te eisen, dat voelt wat egoïstisch. Daarentegen is het weggeven van rust een dankbare taak. In een relatie kan een kleine, onverwachte taakverlichting door de ander minstens zo gewaardeerd worden als een bloemetje. Denk aan: “Ik doe dat, dan mag jij doen wat je wilt, of helemaal niets doen.” Of: “Kruip jij lekker op de bank, dan ruim ik op en maak eten klaar.”
Liefhebben is vallen, maar het is niet genoeg dat je ooit lang geleden voor elkaar viel. Je moet doorgaan en telkens opnieuw voor elkaar blijven vallen. Naast elkaar het levenspad bewandelen met redelijke verwachtingen en heel veel ruimte.