Gary Veerman (37) overleefde de nieuwjaarsbrand in Volendam
Elsbeth Gruteke in gesprek met Gary over dát moment dat haar leven veranderde
Op haar veertiende overleefde Gary Veerman (37) ternauwernood de nieuwjaarsramp in Volendam, waarna ze met zowel zichtbare als onzichtbare littekens gewoon door moest gaan, net zoals de rest van het dorp. Maar het werkte niet: ze ontwikkelde depressies en PTSS. Naar aanleiding van haar roman 'Oud en Nieuw. Van de hemel naar de hel en terug' gaat ze in de podcast Het Ene Moment in gesprek met Elsbeth Gruteke over die onvergetelijke avond...
Voorgevoel
Het leven van de destijds jonge Gary stond in het teken van feesten en drinken. 'Het leven vieren', blikt Gary terug. 'We waren echt nog kinderen, al zagen we dat toen niet zo. En ook op die bewuste oudejaarsavond van 2000 wilden we er een feestje van gaan maken.' Toch was er een raar voorgevoel dat Gary tegen leek te houden, en ze was niet de enige die geen zin had in die avond. Ook de vriendinnen van Gary kwamen maar moeilijk op gang. 'We snapten er zelf ook niks van. Het was de leukste avond van het jaar, en al onze vrienden zouden in het cafe het Hemeltje aanwezig zijn. De sfeer bleef niet goed voelen, maar ik was dan ook niet zo iemand die dan naar huis zou gaan. Het begon steeds drukker te worden en op het hoogtepunt van de avond waren er zeker zo'n 300 man in het cafe. Dat had nooit mogen gebeuren.'
Gary kwam klem te zitten achter de tafel waar ze zat en kon geen kant meer op tussen de mensenmassa. Er waren steeds meer mensen die sterretjes begonnen af te steken en er vrolijk op los zwaaiden. Het was na middernacht toen ze vlak voor haar ogen de kerstversiering aan het plafond in brand zag gaan. 'Op het moment dat ik dacht: dit gaat niet goed, keek ik naar de vriend die naast me stond en zag de doodsangst op zijn gezicht. Ik riep dat er brand was en wilde zelf gaan rennen, maar dat kon niet. Toen het me uiteindelijk lukte om over de krukken heen te klimmen kwam ik in een lange rij te staan van mensen die eruit wilden.'
Ik wil leven
'Ik keek het pand in en dacht: nu ga ik dood', herinnert Gary zich. 'Vanaf dat moment werd het blanco. Toen ik later weer bijkwam, had ik heel sterk de gedachte: ik wil niet dood. Ik ga dood, maar ik wil niet dood. Ik wil leven. Op die avond zijn er met alle gruwelijkheden ook wonderen gebeurd. De jongen die de ruit ingooide, deed dat precies op het juiste moment. Iets eerder en het hele pand was ontploft. Daardoor kwam er weer zuurstof. Uiteindelijk heeft mijn moeder me gevonden en me naar het ziekenhuis gebracht. Lang heb ik niet kunnen accepteren wat er is gebeurd. Maar achteraf kan ik toch wel begrijpen waarom mij dit moest overkomen. Door mijn verhaal te delen hoop ik het andere mensen wat makkelijker te maken.'
Luister het hele gesprek dat Elsbeth met Gary had hier. Het verhaal van Gary is ook in de Visie te lezen, dat later deze week op de mat valt.
Geschreven door
Esther Tims-Van Helden
