Alice’ dochter werd na een zwangerschap van 23 weken geboren

"Mijn derde zwangerschap was als een cadeautje, maar we dachten wel even: we hebben twee gezonde kinderen, wat halen we ons op de hals? Het zit ons allemaal zo mee. Toen ik acht weken zwanger was kreeg ik een bloeding. Een miskraam, dacht ik. De verloskundige vond toch een kloppend hartje. Een paar weken later kreeg ik opnieuw een bloeding. Ik dacht: dit klopt niet."

Met vijftien weken zwangerschap stuurt de verloskundige Alice naar het ziekenhuis. Maar na een aantal weken weten ze daar ook niet meer goed wat ze voor Alice kunnen betekenen. De bloedingen stoppen niet. “Ik werd gek van de onzekerheid. Met lood in m’n schoenen vroeg ik om een second opinion. Ik was inmiddels 22 weken onderweg. Toen ben ik naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) in Utrecht gegaan. Daar werd een echo gemaakt en gezegd: ‘Het is niet goed. Je kind is al ingedaald en je hebt één cm ontsluiting. Je gaat binnen 24 uur bevallen.’ Ik dacht: dan is het nú echt klaar.”

Ik werd gek van de onzekerheid

In het WKZ kan Alice niet bevallen, daar worden alleen baby’s vanaf 24 weken geholpen. Er is namelijk een hele kleine overlevingskans voor baby’s onder de 24 weken. Alice: “Het zijn protocollen in Nederland en ergens snap ik het ook wel, want er moet echt wel een wonder gebeuren. Die autorit terug naar het ziekenhuis in Amersfoort weet ik nog precies, die was verschrikkelijk. Je weet dat het is afgelopen. We vertelden onze familie dat we slecht nieuws hadden gekregen en vroegen of ze ons met rust wilden laten, zodat we dit met z’n tweeën konden verwerken. Emiel mocht die nacht blijven slapen.”

De volgende dag heeft Alice echter geen weeën. Maar het ziekenhuis bereidt hen wel voor op wanneer het kindje geboren is. “Er werd voorgesteld om gebruik te maken van de watermethode, een manier om overleden kindjes mooi te houden tot de begrafenis, en we kregen een informatiefolder over mandjes en kistjes. We besloten ons kindje op water mee te nemen. Dan zou ze mooi blijven en konden we haar daarna begraven. We zouden het klein houden. Het was toen eind januari en we zouden eigenlijk in februari met de hele familie op wintersport gaan. Ik wilde dit hoofdstuk afsluiten en verder met ons leven. Op dat moment voelde ik dat echt zo.”

'Ze hebben haar bij me gelegd. Het zou een kwartier duren, hooguit een half uur' 

Nog een dag later zijn er nog steeds geen weeën en Alice is vastbesloten de 24 weken te halen: "Ik dacht: ik blijf nu op bed en doe niks meer. Ik broed dit ei uit! Ik moest nog anderhalve week volhouden. Dan zou ik 24 weken zwanger zijn." Maar na een paar dagen krijgt Alice toch volop weeën en wordt dochter Kes geboren. “Ze hebben haar bij me neergelegd en er werd gezegd: ‘Geniet er nog maar van!’ Het zou een kwartier, hooguit een half uur duren.”

Tekst: Jeannette Coppoolse
Beeld: Jeannine Rijsdijk