Saphira is gezinsmanager bij Jeugdbescherming: ‘Toen ik weer thuis op de bank zat, kwam alle emotie eruit’
Haar doel om kinderen veilig te laten opgroeien, gaat soms ten koste van haarzelf
Als gezinsmanager bij Jeugdbescherming Regio Amsterdam zet Saphira zich dagelijks in voor de veiligheid van kinderen in Nederland. Samen met andere hulpverleners begeleidt ze gezinnen op weg naar een goede thuissituatie. Maar Saphira’s werk is niet altijd even makkelijk. “Ik heb moeten leren dat ik niet de enige ben met verantwoordelijkheid.”
Saphira heeft altijd al het verlangen gehad om met jeugd te werken. “Na mijn opleiding ben ik eigenlijk zo de Jeugdbescherming ingerold. Ik ervaarde de saamhorigheid binnen de organisatie al snel als heel positief. Iedereen werkt aan hetzelfde doel: kinderen zoveel mogelijk beschermen en in veiligheid laten opgroeien.” Dat gezamenlijke doel heeft grote raakvlakken met Saphira’s persoonlijke overtuiging. “Kinderen zijn de toekomst. Als ik kan bijdragen aan de veiligheid van kinderen draag ik dus ook bij aan een betere toekomst.”
Impact
Saphira begeleidt zo’n tien gezinnen. “Ik analyseer hun gezinssituatie en neem contact op met bijvoorbeeld scholen, de huisarts of de politie. Samen met het gezin maak ik een plan om naar een veilige omgeving voor het kind toe te werken. Op basis daarvan zorg ik ervoor dat het gezin de hulpverlening krijgt die aansluit op de situatie.”
Toen ik weer thuis op de bank zat, kwam alle emotie eruit
Jeugdbeschermers vinden dat kinderen zoveel mogelijk thuis moeten opgroeien. Toch is in ernstige gevallen soms een uithuisplaatsing nodig. Dat heeft niet alleen impact op een gezin, maar ook op de hulpverleners die hiermee te maken hebben. “Een situatie die me altijd bijblijft, is die van een kind dat dringend medische hulp nodig had. Helaas ging de ouder niet akkoord met het advies van de arts en kreeg het kind geen zorg. Deze situatie was levensbedreigend voor het kind, waardoor de rechter besloot dat het kind niet meer thuis kon blijven wonen. Ik was aanwezig toen we samen met de politie naar binnen gingen. Het kind werd meteen met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik weer thuis op de bank zat, kwam alle emotie eruit. Wanneer ouders niet inzien wat het beste is voor hun kind, wordt de situatie soms erg heftig. Dat is heel pijnlijk, voor alle partijen.”
Burn-out
Haar werk loslaten buiten werktijd heeft Saphira wel moeten leren. “Ik liep ertegenaan dat mijn werk nooit klaar was. Bij een ‘gewone’ baan werk je tijdens kantoortijden, maar een gezin dat je wil beschermen heeft geen kantoortijden. ’s Nachts kunnen er ook altijd dingen gebeuren waardoor een kind in een onveilige situatie terecht komt. De verschillende gezinssituaties bleven me ook bezighouden wanneer ik niet aan het werk was. Vier jaar geleden belandde ik daardoor in een burn-out. Ik wist niet waar mijn eigen grenzen lagen en mijn verantwoordelijkheidsgevoel was veel te groot.”
Ik wist niet waar mijn eigen grenzen lagen en mijn verantwoordelijkheidsgevoel was veel te groot
“Ik wil altijd voor iedereen klaarstaan en voel me soms schuldig als het me een keer niet lukt om met iemand contact te zoeken. Ik denk dat die betrokkenheid me siert. Maar mijn persoonlijke doel om kinderen veilig te laten opgroeien ging tijdens mijn burn-out ten koste van mezelf. Ik ontdekte dat je met een lege kan niet kunt schenken. Kinderen hebben veiligheid nodig, maar ikzelf ook. Ik heb gelukkig leren inzien dat ik niet de enige ben met verantwoordelijkheden. Ook scholen, de wijkagent en natuurlijk de ouders moeten zorgdragen voor een kind. Dat ik nu weet tot waar míjn invloed reikt, helpt me om dat wat ik meemaak tijdens mijn werk los te laten als ik weer thuiskom.”
Kippenvelmoment
Haar werk kan best zwaar zijn. Toch haalt Saphira ook veel energie uit haar werk. “Pas voerde ik een gesprek met een gezin waarvan het kind bij oma woont. De ouders zijn heel betrokken op het kind, maar helaas lukt het hen niet om hun kind op te voeden. Dat is voor hen erg confronterend. Tijdens het gesprek kreeg de oma veel verwijten over zich heen. Toen besloot ik de ouders een spiegel voor te houden. Zonder oma’s hulp zou hun kind niet in hun eigen omgeving kunnen opgroeien en zou de situatie voor hen er heel anders uitzien. Toen zagen de ouders in dat ze inderdaad dankbaar mogen zijn voor alles wat oma voor hen betekent. Dat was echt een kippenvelmoment dat me weer deed inzien hoe dankbaar ik ben dat ik dit werk doe.”
Meer weten over het werk van jeugdbeschermers, ga dan naar watzoujijdoen.nl.
Geschreven door
Ruth Blankesteijn-Petri
