Puberblog: 'Ze vertelde niet dat ze bij haar vriend was, maar haar locatie gaf het aan'
Saars dochter heeft een nieuwe liefde, wat zorgt voor hoofdbrekens bij haar man en bij haarzelf. Want waar zij een gelovig gezin vormen, heeft de jongen geen christelijke achtergrond. En dat schuurt. “Waar wij nog niet met open armen voor hem klaarstonden, ontvingen zijn ouders haar allerhartelijkst.”
Sinds kort heeft onze oudste dochter van zeventien zoals ze het zelf noemt een prela (pre-relatie, het voorstadium van een relatie) met een jongen van bijna twintig. Haar vorige vriend hebben we nog maar net gedag gezegd en een nieuwe vlam diende zich aan. We dachten dat ze, nu het uit was, weer wat meer onderdeel zou zijn van ons gezin, maar de focus ligt alweer elders. Het vliegt me af en toe aan dat de tijd is aangebroken waarin ze haar vleugels steeds meer uitslaat. Ze ziet nu al uit naar haar studententijd, dus als ze straks haar diploma op zak heeft, zal ze ook wel spoedig vertrekken naar een leuke studentenstad. Ik moet er nog niet aan denken, maar ik geef haar groot gelijk. Tot nu toe is ze open en deelt ze veel van wat ze meemaakt, heerlijk vind ik dat.
De afgelopen weken veranderde deze openheid doordat we in een gezinsproces belandden waarbij de spanning voelbaar was en we als ouders, partners en eigenlijk als hele gezin last hadden van elkaars uitspraken, gedachten, keuzes, normen en waarden. De reden waardoor dit ontstond heeft te maken met enerzijds de snelheid waarmee er een nieuwe liefde is gekomen in het leven van onze oudste, en anderzijds is het een jongen die geen christelijke achtergrond heeft en niet gelooft. Mijn man sliep er niet van, hij bleef malen, met als grote angst dat ze het geloof kwijt zal raken. Overdag verdiepte hij zich in vraagstukken m.b.t. een relatie hebben met iemand die het geloof niet kent, en daar werd hij niet rustiger van.
Wij stonden niet met open armen klaar, maar zijn ouders ontvingen haar allerhartelijkst
Binnen ons gezin is het met name mijn man die zorgt voor een aantal christelijke structuren: we lezen en bidden aan tafel en gaan zondags naar de kerk of kijken online thuis een dienst (BEAM is dan favoriet). Op zondag wordt er niet gewerkt en gaan we niet winkelen, uit eten of naar sportwedstrijden buitenhuis kijken. Tenminste zo ging het tot nu toe. In deze tijd zien we om ons heen dat er andere keuzes worden gemaakt. En nu onze kinderen ouder worden, stellen ze steeds meer vragen, gaan ze niet altijd meer gedwee mee en maken ze bijvoorbeeld kenbaar zelf wel op zondag te willen werken of te willen kijken bij een danswedstrijd van een vriendin. Mijn man en ik denken verschillend over bepaalde principes. Ik vind het bijvoorbeeld fijn om op zondag naar de kerk te gaan en vind de zondag als rustdag mooi, maar zie het niet als dag waarop we bepaalde activiteiten niet kunnen, laat staan mogen doen.
Ongemak verdragen
We proberen te zoeken naar waarden en normen die we gezamenlijk kunnen uitdragen naar de kinderen en dat is soms knap lastig en geeft ook strijd. Als ouders stonden we er nog even niet voor open om met open armen klaar te staan voor deze nieuwe liefde, maar dat resulteerde er in dat ze ongeveer al haar vrije tijd doorbracht bij hem. Zijn ouders ontvingen haar allerhartelijkst en ze merkte dat ze haar verhaal even niet bij ons kwijt kon. Ze koos ervoor om niet meer te vertellen dat ze naar hem toe ging, maar haar locatie, die ik tot nu toe nog mag volgen, gaf aan dat ze wel bij hem was. Het frustreerde me, dat ik voor het eerst voelde dat ze uit contact ging, dat het effect had op onze verbinding en openheid en tegelijk snapte ik haar ook. De sfeer werd er niet beter op. Mijn man had onze dochter uitgelegd waar hij zorgen om had en waar hij niet achter kon staan, terwijl ik wil waken voor uitspraken die je als kind niet meer zult vergeten. Ik hou niet van gedoe en wil de lucht graag weer spoedig geklaard hebben. Mijn man heeft juist tijd nodig en kan ongemak beter verdragen. Tegelijk heb je soms geen tijd om een proces ‘goed’ te doorlopen, omdat het acute situaties zijn waar je mee te stoeien en te dealen hebt.
De tijd breekt aan waarin ze zichtbaarder haar eigen wegen gaat, eigen keuzes maakt en mede door onze gestelde grenzen zelf ook gaat afwegen wat ze wel of niet meer deelt. Daarnaast moeten we als ouders ook niet alles meer willen weten en ons ook zo nu en dan stilhouden… spreken is zilver, zwijgen is goud! We proberen te vertrouwen op de gedachte dat elk detail van ons leven en die van onze kinderen bij God bekend is en dat Hij met ieder kind een eigen weg gaat. We bidden samen om wijsheid om nieuwe processen samen aan te kunnen. Om in verbinding met elkaar te blijven. We willen ons huis ook open stellen voor ieder mens, want ook hierin zien we weer mooie kansen om ons geloof en Gods liefde te kunnen delen.
Saar (44) getrouwd met Teun (46), moeder van Laure (17) Mare (14) Jurre (13) en Hesse (7).
Ken je Pubergedoe al, hét EO-magazine voor ouders van pubers, vol herkenbare verhalen? Lees hier meer over het magazine.
