Tatiana uit ‘Meer dan verwacht’ is alleenstaande moeder van een drieling

'Het ziekenhuis stond op zijn kop, want kijk hoe klein ik ben'

15 januari 2024 · Leestijd 9 min ·

· ·

In het EO-programma ‘Meer dan verwacht’ volg je Tatiana die alleenstaande moeder is van de drieling Hope, Faith en Charity. Hoe doet ze dat toch allemaal?, is een vraag die bij veel kijkers zal opkomen. De namen van haar dochters zeggen het al: dat doet ze met veel hoop, vertrouwen en liefde.

Vooraf aan dit interview loopt Hope met een brede glimlach en een goede dosis zelfvertrouwen rond. Hope pakt de blazer van de bellenblaas aan. Daar zit geen zeep meer in, helaas. Maar Hope heeft alweer iets anders leuks gezien. Soepel laat ze zich van de bank glijden. Stap, stap, stap. Daar gaat ze. Haar twee krullende staartjes wiebelen vrolijk met haar mee terwijl ze op ontdekking gaat. Je kan gelijk al zien: de wereld is te klein voor deze meid. Op 14 januari is zij twee jaar geworden. Een wonder. Want heel lang werd gedacht dat Hope het niet zou halen.

Hope

Tatiana: “Toen de drieling twintig weken oud was, kreeg ik te horen dat Hope een hartafwijking had. Dat ze het mogelijk niet zou overleven. Dat heb ik alleen aan een klein groepje dierbaren verteld. Ik was bang dat als ik tegen anderen zou zeggen dat mijn dochter zo ziek was, en ze het niet zou halen, iedereen zich daarop zou focussen. Waar zou dan al mijn positiviteit naartoe gaan? Hope had die positiviteit keihard nodig. Het enige wat ik voor haar kon doen was een positieve moeder blijven.

Maar in mijn hoofd speelde wel de gedachte wat ik zou doen als Hope dood geboren zou worden. Moest ik haar laten cremeren? En haar urn in een derde bedje bij de andere twee meisjes zetten zodat ze toch samen konden zijn? Dat soort gekke dingen gingen door mijn hoofd. Als ik ging winkelen dacht ik: ga ik nu drie babypakjes kopen of niet? Op een gegeven moment besloot ik: ja, ze is er. Ik koop alles drie keer.

Zwanger van een drieling

Ik heb geen ideale zwangerschap gehad. Al jaren was ik bezig om een kindje te kunnen krijgen. Er zijn zeven eitjes bij me ingebracht en die heb ik allemaal verloren. Dat was heel zwaar. Nog één laatste keer zou ik het proberen. Mijn toenmalige vriend, de vader van mijn kinderen, en ik waren net uit elkaar. Mijn moeder en mijn vriendinnen zaten in de tuin. Snel deed ik een zwangerschapstestje op de wc. Dan zou dat maar klaar zijn. Ik keek naar de test, waar al snel twee streepjes verschenen. Er zou vast een plusje moeten staan, dacht ik nog. Maar nee, verrek, ik bleek zwanger. Nu ben ik nooit meer alleen, ging er door me heen.

Ik verwachtte een kindje. Dat zou me wel lukken als alleenstaande moeder. Ik zou hem of haar meenemen naar mijn zaak als ik moest werken. Dat kwam allemaal wel goed. Later heb ik het nog geprobeerd met de vader van mijn kinderen. Hij is mee geweest naar de echo, waar we erachter kwamen dat ik niet één, maar drie kindjes in mijn buik had. Ik zag het meteen. Omdat er al eerder zeven eitjes waren teruggeplaatst, wist ik op een gegeven moment wel hoe zo’n echo eruitziet. Ik zag twee eitjes, en toen drie. ‘Dit is een drieling,’ zei ik. Het ziekenhuis stond op zijn kop, want kijk hoe klein ik ben.

De arts zei: ‘Mevrouw, dat gaat nooit lukken.’ Gelijk daarna kreeg ik de keuze om een kindje weg te halen. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om dat te gaan doen. Ik zei honderd procent ja tegen de drieling. Ik was zo lang bezig geweest om een kindje te krijgen. Dat er een drieling in mij groeide, daar droeg ik de verantwoordelijkheid voor.

Ik had zoiets van: we gaan met z’n allen of we gaan niet

Maar ik ben één meter 58 en 48 kilo, een zwangerschap van een drieling was voor mij erg risicovol. Toch had ik zoiets van: we gaan met z’n allen of we gaan niet. Jullie zitten nu in mij en onze vier harten zijn met elkaar verbonden. Op het moment dat ik die eitjes zag, waren het mijn kinderen en gingen we er samen voor.

De ideale manier is dat je dit samen met je partner doet en elkaar steunt. Mijn relatie liep later opnieuw stuk tijdens de zwangerschap. Ik ben doorgegaan en heb niks anders gedaan dan iemand die niet zwanger is. Tot de artsen met drieëndertig weken zeiden: “Mevrouw, blijf nu in het ziekenhuis.” Dat heb ik gedaan. Toen werd het zwaarder en kon ik niet meer lopen. Op 14 januari 2021 beviel ik van mijn drie dochters, de meisjes waren toen 35,3 weken oud.

Bevallen van een drieling

De bevalling was heel heftig. Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan. Ik verloor veel bloed en had een levensgevaarlijk lage polsslag. En het was de vraag of Hope het zou overleven. Na de keizersnede heb ik de meisjes vlug gezien, maar daarna werden zij naar andere afdelingen gebracht. Niemand wist wie Hope was na de geboorte, dus alle drie de kinderen werden direct meegenomen door de artsen. Door de morfine en het bloedverlies was ik er zelf niet meer bij. Ondertussen lag Hope op de intensive care en Charity lag in de couveuse voor kleine kindjes, Faith werd naar een kamer gebracht waar ik later ook naartoe werd gebracht. Dat kon pas later omdat het nog niet goed met mij ging. Pas later werden we met z’n vieren herenigd. Als ik de video’s terugkijk van die eerste momenten samen, zie ik iemand die helemaal onder de morfine zit. Lijkwit. Maar het was wel direct liefde op het eerste gezicht. Ik heb nog anderhalve maand op de kinderafdeling gelegen. Ik was heel ziek, ik was alleenstaande moeder en mijn kinderen lagen op verschillende afdelingen. Kruipend ging ik naar ze toe.

Hope, Faith en Charity

Zeven dagen na haar geboorte werd Hope geopereerd aan haar hart. Met succes. Ze doet haar naam eer aan en brengt hoop in de levens van de mensen om haar heen. “Toen ik hoorde dat Hope zo ziek was, zocht ik voor haar een bijzondere naam waarmee ze in verbinding staat met haar zussen. Want ik wist niet of ze zou blijven leven. Ik was aan het nadenken over een naam en bedacht: ik moet hoop houden. Hope. Ook dacht ik aan vertrouwen. Faith. Hope en Faith zijn samen de tweeling die voor liefde zorgen. Hoop en vertrouwen maken samen Charity (liefdadigheid). En zo kregen zij de namen: Hope, Faith en Charity.

Ik zei tegen haar: 'Lieve Hope, word alsjeblieft beter, overleef dit en ik zal nooit ‘nee’ tegen jou zeggen'

De tweeling Hope en Faith kwamen uit dezelfde vruchtzak en Charity kwam apart. Hope lachte direct naar me. Alsof ze wist: ik blijf hier. En bij Faith moest ik vertrouwen blijven houden dat alles goed kwam met haar. Vanaf het moment dat ze bij me kwam, is ze nooit meer bij me weggegaan. Toen ik bij Charity op de afdeling kwam, lag ze daar met haar ogen open en liet ze mij lachen. Als zij voelt dat ik me niet goed voel, pakt ze mijn hand vast. Dat doet ze vanaf het moment dat ze heel klein was. Hun namen horen bij hen. Ze kloppen. Ze zouden geen andere naam kunnen hebben.”

Hoe gaat het met Hope?

“Met Hope gaat het nu goed. Ze is heel enthousiast. Toen ze zo ziek was, heb ik tegen haar gezegd: ‘Lieve Hope, word alsjeblieft beter, overleef dit en ik zal nooit ‘nee’ tegen jou zeggen. Inmiddels kan ik me daar niet aan houden. Hope loopt iets achter in haar ontwikkeling in vergelijking met haar zussen, maar ze is nu zo’n inhaalslag aan het maken. Zij doet nu alles. Ook als ik ‘nee’ zeg. Dan kijk ze me aan van: ‘Ja, maar jij zei dat ik alles mocht.’ Ik denk echt dat ze dat gehoord heeft. Dus ja, zij klimt op de tafel en hangt aan de spiegel en de gordijnen. Ze doet niet vervelend, ze vindt het leven gewoon ontzettend grappig. Alles doet ze met een grote glimlach.

Alleenstaande moeder van een drieling

Hoe een dag er bij ons uitziet? Daar ben ik eerlijk over: mijn dag is volkomen impulsief en niet georganiseerd. Alles komt zoals het komt. Ik kan wel zeggen: vanavond ga ik een kopje thee drinken en een serietje kijken, maar dat gaat toch niet gebeuren. En op het moment dat ik denk: dat gaat niet gebeuren, gebeurt het toch. Mijn leven is op dit moment rommelig. Ik ben erg zoekende. De zaak waar ik eigenaar van was, heb ik niet meer. Er zijn vervelende dingen gebeurd waardoor ik schulden heb. Daar wil ik open over zijn. Ik probeer nu alle zeilen bij te zetten om daar bovenop te komen.

Ik wilde heel graag een kindje, maar kreeg er meer dan verwacht. Ik kreeg er drie. Ik hoef niet veel geld te hebben, maar ik hoop dat als we ‘s ochtends gewoon wakker worden en dat we dan denken: wat hebben we het toch fijn samen. Dat we een gezellig thuis hebben. Tegen andere vrouwen die er alleen voor staan wil ik zeggen: kom op, je kunt het! Denk niet dat je alleen bent. Er zijn zoveel vrouwen met jou, die zoveel sterker zijn dan ze denken. Houd vol, er is altijd hoop.”

Tatiana schrijft op haar Instagramaccount @drielingmoeder_tatiana over het moederschap.