Bewuster leven: Klazien woont met haar gezin in een klooster
'Leven in een woongemeenschap, mensen verklaarden ons voor gek'
De brede laan met oude beukenbomen gekleed in chique mantels van klimop, enthousiast zingende vogels, de zon die de omgeving een hemelse glans geeft. Het is een heerlijke wandeling naar de bijzondere woning van Klazien en Jan Kremer en hun kinderen Madelief (14), Tijmen (12), Loes (10) en Abel (7). Tussen de bomen doemt een oude toegangspoort op. Deze leidt naar een prachtige groene tuin, een kloostertuin. Het is geen alledaagse combinatie: een gezin in een klooster. Sinds twee jaar wonen de zes in Klooster Nieuw Sion in Diepenveen bij Deventer.
Vlak voor de lockdown trokken ze in het oude gebouw en nu maken ze deel uit van de woongroep die het klooster beheert en in stand houdt. De woonkamer is een voormalige ziekenzaal, de speelkamer het kamertje van de broeder die de zieken verzorgde. De keuken is opgesteld in een hoge en brede kloostergang. Hoog in de hoek een Mariabeeld dat de binnenkomende mensen in de gaten lijkt te houden. En op de zolder die niet gebruikt wordt, zijn nog de oude ‘cellen’ van de monniken te vinden. De originele bedden en door broeder Petrus vervaardigde bureautjes staan er nog in. “Hier spelen de kinderen vaak met hun Nerf-pistolen”, lacht Klazien. De woning is aan de achterkant van het klooster en de bewoners kijken uit over de grote moestuin en daarachter de majestueuze haag die het klooster afscheidt van de buitenwereld.
Abdij Sion, een trappistenklooster met ruimte voor honderd mensen, bestaat sinds 1890 en werd tot 2015 bewoond door monniken. Hun aantal slonk en zeven jaar geleden vertrokken ze naar Schiermonnikoog en begonnen daar Klooster Schiermonnikoog. Het klooster in Diepenveen kwam in handen van de Stichting Nieuw Sion, die zorgdraagt voor het religieus en cultureel erfgoed. Er wonen nu elf volwassenen, acht kinderen en zeven jongeren in de (bij)gebouwen. Samen met vrijwilligers zorgen ze voor de kloostertuin, bemannen zij de koffieschenkerij en ontvangen zij gasten die op zoek zijn naar stilte. De bewoners houden de getijdengebeden in stand. Vier keer per dag klinken er in de kapel liederen, is er ruimte voor stilte en wordt er samen gebeden.
Verliefd op klooster Nieuw Sion
Klazien ging met jongeren uit haar toenmalige kerk in Hoogeveen een weekend naar klooster. “Na dit weekend moest ik echt landen. Ik was verliefd geworden op het klooster en wilde er iets voor betekenen. Maar wat? Voor vrijwilligerswerk was het te ver weg. Toen vertelden vrienden over een informatieavond over wonen in het klooster. Ik weet nog dat ik toen dacht: Een woongemeenschap? Doe normaal, dat ga ik echt niet doen. Ook onze kinderen waren niet meteen enthousiast. We gingen er nog eens heen om te ervaren, we gingen in gesprek. Dat liep niet echt, we dachten dat het einde verhaal was. Toen werden we uitgenodigd voor de kennismakingsdag en daarna kregen we bericht dat we er mochten komen wonen.”
Net voor de lockdown in 2020 verhuisde het gezin. “Dat was een lastige overgang. Integreren was lastig omdat alles dicht was, ook de scholen. Het scheelt dat ik juf ben, ik heb ze aardig wat bij kunnen brengen. We hebben de omgeving verkend, zijn veel buiten geweest. En daarna gingen ze in halve klassen naar school, zo konden ze rustig wennen aan de nieuwe klas.”
Leven in een woongemeenschap, mensen verklaarden ons voor gek
Is het nu een roeping of een eigen keuze? Dat vraagt Klazien zich af en toe af. “Ik denk toch meer een roeping dan ik dacht, ik had veel weerstand. Leven in een woongemeenschap, mensen verklaarden ons voor gek. Toch denk ik dat we God gevolgd zijn. Het was gewoon een heel sterk gevoel, we werden erin meegezogen. We voelden ons welkom door de gesprekken en dachten: dit kunnen wij wel. Onze ouders en vrienden staan erachter, dat gaf ons steun. Ik deed al veel vrijwilligerswerk op school en in de kerk. Hoe mooi is het dat je dat binnen de eigen muren kunt doen. Ik heb een hart voor jongeren en houd me hier bezig als begeleider van de jongerenweekenden.”
De overstap heeft misschien ook te maken met het ernstige hartfalen dat Jan in 2017 en 2018 kreeg. “Dat kwam uit de lucht vallen, nu is het onder controle. Het heeft iets veranderd in onze houding: je kunt keihard werken en willen, maar alle zekerheid die je denkt te hebben, vind je niet in je eigen huis of in je werk. Dat was wel een omslagpunt in onze relatie en ons leven. Nu huren we, dat is heel erg tegen de norm.”
Prima kindertijd
Klazien werkt drie dagen als leerkracht in het basisonderwijs, Jan is projectleider bij een bedrijf voor duurzame verwarming en koeling en daarnaast technisch beheerder in het klooster. De kinderen hebben eveneens hun weg gevonden. “Het was voor vrijwilligers best spannend dat er kinderen in het klooster kwamen wonen, het is niet echt een match. Ook zelf had ik wat spanning. Mensen komen hier voor een bepaalde rust, mogen kinderen dan wel over het gras rennen? Ik weet dat er potentiële bewoners zijn afgehaakt toen ze hoorden dat er kinderen zijn. Gelukkig hoor ik weinig wanklanken.”
Misschien zullen de kinderen later ontdekken dat ze toch wel in een bijzondere omgeving zijn opgegroeid
Voor de kinderen is in Nieuw Sion altijd wat te beleven. “Madelief gaat regelmatig theedrinken bij de jongeren of daar haar huiswerk maken. Ik ben mentor voor de jongeren en zij zijn mentor voor onze kinderen. Soms is er een ecoloog die zich bezighoudt met de vleermuizen hier en daar graag uitleg over geeft aan de kinderen. Of de kinderen maken mee dat de kippen kuikentjes krijgen. En al die mensen die ze ontmoeten voor korte of langere tijd. Alleen het afscheid nemen is wat minder, maar ook dat hoort erbij.” Of haar kinderen ervaren dat ze op een bijzondere plek wonen, weet ze niet. “Als kind word je gewoon meegesleept. Ze hebben hier een prima kindertijd. Misschien zullen ze later ontdekken dat ze toch wel in een bijzondere omgeving zijn opgegroeid. Toen Tijmen musicalkaartjes over had, gaf hij die aan mensen uit de woongemeenschap, ze voelen zich wel met hen verbonden.”
Bewuster leven
De woongemeenschap eet een keer per week met elkaar en daarna is er een gezamenlijke activiteit, het zogenoemde kapittel, zoals het doen van een klusje of spelletje of het houden van een bijeenkomst met de stichting. “We krijgen begeleiding in het samen wonen. Zo ontstaat inzicht in welke patronen en dynamiek er zijn, of je ongeschreven afspraken vastlegt of niet.”
(tekst loop door onder de foto)
Klazien geniet van haar nieuwe leven. “We zijn er vol ingegaan. Het mooie van samen zingen en bidden is dat je een band krijgt met elkaar. Regelmatig proberen we als bewoners een lied vierstemmig in te studeren, met hulp van de dirigent in ons midden. De rust en stilte doen zeker iets met mijn relatie met God. Ik heb meer tijd om daar bewust bij stil te staan. Het is verleidelijk om in bed te blijven liggen als je alleen stille tijd houdt, maar hier is er wel het appel om te gaan. Soms ga je graag, soms met tegenzin of voor de ander. En dan word je vaak aangesproken door bijbelteksten die duidelijk maken dat je er toch moet zijn. Na het nachtgebed om half tien, ga ik ook echt de rust in. Even lekker buiten op de trap voor het huis zitten. Ik leef bewuster, meer buiten. Dit is echt ons nieuwe leventje.
Foto Klazien: Gerard Zwartjes
Lees ook over:
Loïs wandelt de levensveranderende pelgrimsroute naar Santiago de Compostela
Geschreven door
Anneke Houtman
