Jezus laat me niet alleen in de kou staan

Zoveel dingen lijken voor altijd. Midden in de winter, met ijsbloemen op de ramen, voelt het soms of het nooit meer lente wordt. Wanneer je ziek bent, kun je je bijna niet meer voorstellen hoe het is om beter te zijn. En nu ik geen relatie heb, is het gemakkelijk om te geloven dat dat voor altijd is. Juist dat gevoel van altijd kan dingen ondragelijk maken. Het kan me bitter en gefrustreerd maken, en boos op God. Hoe lang moet ik nog wachten, Heer? Ziet u mij eigenlijk wel? Hoort u mij? Ik wacht op betere tijden, maar ze lijken niet meer te komen.

Niets is voor altijd bevroren

Ik schreef daar dit gedicht over. Eigenlijk als herinnering aan mezelf. Omdat ik zo snel vergeet dat het weer anders wordt. Omdat ik soms vergeet dat het leven ontzettend goed kan zijn. Dat er weer zon komt, en niet zo’n beetje ook. Dat de wereld vol is met liefde, goedheid, bloemen en God.

Het komt weer.
De rust, de ruimte,
een zachte bries
langs je gezicht.

Er waren momenten dat ik bang was
dat de tijd voor altijd zou bevriezen
en alles langzaam blauw zou worden,
nagels, vingers, armen, ik.

Maar waar ik nu ben is het warm.
mijn hart lacht en haalt met diepe teugen adem.
Ik vind God en mensen
en bij hen ontdooit alles.

Geloof me, het komt weer,
achter al het wachten
ligt een veld vol bloemen,
een rivier.
Je zal er zwemmen.

Niets is voor altijd bevroren.

Veertigdagentijd

De veertigdagentijd is zo’n periode van wachten. In de Bijbel zie je dat heel vaak terugkomen. Het regende veertig dagen en veertig nachten achter elkaar toen Noach in de ark zat. Alles verdween in het water. Ik kan me zo voorstellen dat Noach of een van zijn gezinsleden moet hebben gedacht dat de regen voor altijd zou zijn. Of neem nou het volk Israël, in die woestijn. We lezen regelmatig dat ze niet meer geloven dat ze nog in dat beloofde land zullen komen. Ze blijven maar lopen zonder ergens te komen, veertig jaar lang.

Een ongelooflijk wonder

Wachten is zwaar. Het vraagt vaak veel van je. Het kan je bitter en hopeloos maken. Maar het geeft ook iets. Het voorjaar is zo heerlijk, juist omdat de winter zo koud en kaal is. En wanneer je na een gebroken been weer kunt lopen zonder pijn, is dat het mooiste wat er is. Hoe langer of intensiever je wacht, hoe meer je de waarde inziet van datgene waar je op wacht. Zo is het denk ik ook met de veertigdagentijd. Wanneer ik heel bewust stilsta bij dat wachten, dringt nog veel dieper tot me door wat een ongelooflijk wonder Pasen eigenlijk is. Hoe geweldig het is dat Jezus komt om het wachten te doorbreken, om de regen te stoppen, om te laten zien dat niets voor altijd bevroren is, zelfs de dood niet.

Deze veertigdagentijd helpt me om nieuwe vreugde, hoop en moed te vinden in het wachten. Jezus laat me niet alleen in de kou staan. Waar Hij is ontdooien langzaam alle ijsbloemen op mijn hart.