Annemarie is met haar gezin naar Zweden geëmigreerd
‘Wij raakten tijdens onze vakantie onder de indruk van de rust en de natuur’
Annemarie (36) ging met haar man Johan (37) en hun vier zonen Seth (11), Finn (10), Yafeth (8) en Judah (3), tijdens de kerstvakantie naar Zweden om hun twaalf-en-halfjarig huwelijksjubileum te vieren. De rust en de ruige natuur maakten zoveel indruk op het gezin, dat zij zeven maanden later naar Zweden emigreerden.
“Een Arrensleetocht, kampvuur in de sneeuw, elanden, het ruige landschap, houten rode huizen en serene rust, waren de kenmerken van onze eerste, onvergetelijke indruk van Zweden. We gingen met onze vier zoons naar Zweden om te vieren dat wij twaalf en half jaar getrouwd waren en werden diep geraakt door de rust en de prachtige natuur van het land. Met tegenzin vertrokken wij na twee weken weer naar huis. Mijn man zei: ‘wat zou het geweldig zijn om hier te wonen’.
Toen we weer thuis waren begon mijn man zich te verdiepen in het wonen en werken in Zweden en hoe meer hij over Zweden te weten kwam, hoe beter het land bij ons gezin leek te passen. Ik werd aangestoken door zijn enthousiasme en begon er langzaam voor open te staan.”
Er gingen allerlei deuren open
“We bespraken onze plannen met onze kinderen en zij waren meteen erg enthousiast. Als zij niet wilden emigreren hadden wij onze plannen uit ons hoofd gezet. We hebben tegen de kinderen gezegd dat we eerst wilden weten wat Gods plan met ons leven was en hebben met elkaar gebeden en gevraagd of God ons duidelijkheid wilde geven. Het heeft nog een tijd geduurd, voordat we verder durfden te gaan met onze plannen, want we wilden niet zonder Gods zegen in een vreemd land gaan wonen. Iemand zei tegen ons: ‘Stel dat jouw plannen niet naar Zijn wil zijn, God gaat ook mee op die verkeerd ingeslagen weg. Hij zal jullie op Zijn tijd weer terugleiden naar de weg die Hij wél voor jullie voor ogen had.'
Deze wetenschap gaf ons rust en toen we de knoop eenmaal hadden doorgehakt, kregen we keer op keer een bevestiging van God. Er gingen allerlei deuren open en alles verliep heel voorspoedig.”
De kinderen zagen uit naar het avontuur in Zweden
“Binnen vier maanden konden wij alle formaliteiten afhandelen, hadden we een prachtig huurhuis gevonden en had Johan een baan in Zweden. Elke keer als ik twijfelde aan onze emigratieplannen, dacht ik terug aan de voorspoedige manier waarop alles was gegaan en wist ik dat dit alleen kon omdat God ons hielp.
We hebben de kinderen bewust laten meebeslissen over bepaalde zaken, zodat zij echt in het proces van emigreren werden betrokken. Ze zagen erg uit naar een leven in Zweden, want daar hoorde avontuur, een school in het bos, een quad, onbeperkte speelruimte en veel skiën en snowboarden bij.”
We werden benaderd door het programma ‘Enkeltje Verweggistan’
“Toen we werden benaderd door de programmamakers van Enkeltje Verweggistan, een programma dat kinderen volgt in het proces van emigreren, hoefden onze twee oudste zoons niet lang na te denken of ze mee wilden doen. Ze vonden het heel leuk om gedurende het emigratieproces gefilmd te worden. Wij zijn blij met de prachtige beelden die dit heeft opgeleverd, want hierdoor hebben we mooie herinneringen op beeld staan voor later. Dankzij hun deelname aan het programma, hebben de kinderen het afscheid nemen, van hun vrienden, de school en de kerk veel bewuster beleefd. Het kostte ons veel extra tijd en energie, iets wat best schaars was in die tijd, maar we vonden dat we dit voor onze kinderen mogelijk moesten maken.”
We reden een onbekend avontuur tegemoet
“Begin juli 2019 vertrokken wij naar Zweden. ’s Morgens werden wij uitgezwaaid door familie, wat erg emotioneel was. Aan de ene kant reden wij het avontuur tegemoet, maar aan de andere kant lieten we heel veel achter.
De reis duurde twee dagen en hoe dichter we bij onze eindbestemming kwamen, hoe meer ik me begon af te vragen of er wel een huis zou staan. We hadden alles online geregeld en hadden geen idee of we betrouwbare mensen hadden benaderd. Ik hield mijn adem in toen we door de laatste bocht reden. Wat ik vervolgens zag, overtrof mijn verwachtingen ruimschoots; aan de rand van het bos stond een prachtig, karakteristiek houten huis. Op steenworp afstand van de immense achtertuin lag een groot helderblauw meer. Het leek net een ansichtkaart.
De omgeving was werkelijk adembenemend en toen we uit de auto stapten viel de rust als een deken op ons. We hoorden alleen de geluiden van de natuur. Hier waren geen auto`s en geen vliegtuigen, geen dichtbevolkte wijk of industrie, enkel de serene rust van ongerepte natuur. We waren zo verwonderd. Er schoot door mij heen: wauw, dank U God! Wat zorgt U ongelofelijk goed voor ons!”
De kinderen zijn hier zichtbaar gelukkig
“Na vijf weken van acclimatiseren en wennen aan onze nieuwe omgeving, startte het ‘normale’ leven voor mijn man en kinderen. Sindsdien rijdt de schoolbus hier dagelijks langs om de jongens op te halen.
De kinderen hebben het geweldig naar hun zin op school en hebben zich de taal verbazingwekkend snel eigen gemaakt. Er zitten tweeënveertig kinderen, verdeeld over twee klassen op dit aan de bosrand gelegen, idyllische schooltje. In de pauzes spelen de kinderen in de natuur, klimmen in bomen en bouwen hutten. We merken dat onze jongens hun energie veel beter kwijt kunnen in deze setting.”
Voor mij was het in het begin best wel even wennen, want ik ben veel meer thuis dan toen wij nog in Nederland woonden en ik werkzaam was als verpleegkundige in het ziekenhuis. Het voordeel hiervan is dat ik er meer kan zijn voor mijn man en kinderen. Sinds kort heb ik een leuke baan gevonden, en kan ik tijdens schooltijden vanuit huis werken. We hebben veel meer tijd over om te genieten en dat ervaar ik als een zegen.”
Schoenen uit op school en kantoor
“Bepaalde gebruiken en gewoonten waren wel even wennen voor de jongens. Het is op school bijvoorbeeld de gewoonte om binnen op sokken te lopen. Ook op het werk van Johan lopen ze allemaal op sokken, een bijzondere gewoonte, waar al menig grap over is gemaakt. Daarnaast verzorgt de school elke middag een warme maaltijd voor de kinderen.
Vanwege de afstand komen hier minder vaak kinderen spelen dan onze kinderen in Nederland gewend waren. Dat bracht onverwachts iets moois met zich mee, want de jongens zijn nu elkaars beste vrienden geworden en struinen samen urenlang door de bossen, op zoek naar een adder, elanden en vossen. Ze kunnen hier heerlijk hun gang gaan en rijden op hun quad of crossmotortje rond, gaan op zoek naar hout, wat ze vervolgens zelf zagen en hakken. In de zomer kunnen ze een duik nemen, of vissen in het prachtige meer achter ons huis. Ik kan niet anders zeggen dan dat ze hier zichtbaar gelukkig zijn.”
We missen onze familie, vrienden en kennissen
“Natuurlijk zijn er ook dingen die we hier missen. Allereerst onze familie, vrienden en kennissen, maar ook de kerkelijke gemeente en de school die we achter moesten laten. Maar ondanks de grote afstand die er fysiek tussen ons is, hebben we hele mooie gesprekken met de mensen die wij achter moesten laten. Ook hebben we vaker bezoek dan wij in Nederland hadden. In plaats van een bezoek van enkele uurtjes, blijven familieleden en vrienden al gauw een week logeren. Hierdoor is er meer tijd voor elkaar en kunnen zij werkelijk ervaren hoe ons leven in dit prachtige land is.
Omdat er in Zweden alleen openbare scholen zijn, doen wij hier veel meer aan huisgodsdienst dan in Nederland, wat ook weer mooie momenten en bijzondere gesprekken oplevert. Op dit moment zitten wij echt op onze plek in Zweden en zijn wij hier gelukkig. Als ik de jongens vraag of ze terug naar Nederland willen, roepen ze in één koor: ‘Nee!’ Toch denken wij dat dit een tijdelijke buitenlandervaring voor ons is en dat we ooit weer terug naar Nederland zullen gaan, maar op dit moment liggen hier nog heel veel mogelijkheden voor ons open.”
Enkeltje Verweggistan: in de aflevering van 8 november 2020 op NPO Zapp is te zien hoe het gezin vertrekt naar Zweden.
Geschreven door
Rita Maris
