Studeren, plannen en rennen in Madrid

Ik doe een deeltijdmasterstudie, International Affairs and Diplomacy aan de Universitat Oberta de Catalunya. Het is leuk om weer te studeren, hoewel er in zeventien jaar tijd veel veranderd is. De studie is helemaal online en er zijn maar een paar lessen met medestudenten. De meeste instructies zijn vooraf opgenomen en er is vooral heel veel leeswerk. 

De medestudenten zitten overal ter wereld en via een onlineplatform komen we in contact met elkaar. Ik zit veel in de digitale bibliotheek, die me toegang geeft tot honderden andere bibliotheken wereldwijd. En als klap op de vuurpijl krijg ik hopelijk binnenkort een fysieke studentenpas, waarmee ik hier in Spanje met korting naar verschillende musea mag.

Als ik tenminste nog tijd heb om een museum te bezoeken, want het valt me eerlijk gezegd behoorlijk tegen hoeveel tijd de studie kost. Ik moet wennen aan de Engelse vaktermen, en de techniek van het schrijven van een wetenschappelijk artikel is behoorlijk weggezakt. Maar ondanks de afwezigheid van Machiel, de kinderen thuis in de herfstvakantie en een meerdaags uitstapje naar een andere stad, heb ik tot nu toe alles op tijd ingeleverd.

Nu ben ik bezig met een introductie over de Verenigde Naties en de theorie en sys­temen van internationale relaties. Vrijdag om twaalf uur ’s nachts is de deadline voor een essay en een opdracht met 25 vragen. Dat moet lukken.

Op de maandagochtend ervoor zit ik te studeren in mijn sfeervolle kantoortje, de enige ruimte in het huis die helemaal van mij is. Twee muren zijn bedekt met boekenkasten, tegen de andere muur staat mijn piano, waar ik tussen de opdrachten door een riedel op speel. Het bureau met bonsaiboompje in blauwe pot staat voor het raam met uitzicht op de tuin.

Met een heerlijk bakkie koffie begin ik aan de vraag: Wat wilden de Russen bereiken met het Trojka-plan binnen de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties? Het ontbreekt mij aan parate kennis, maar ik vind het antwoord via het geniale systeem van onlinebibliotheken, bij de University of California, in een artikel uit 1960.

Maar dan krijg ik bericht van de kinderopvang: Simon heeft koorts. Ik haal hem natuurlijk meteen op. Hoewel hij gelukkig niet erg ziek is, verwacht ik dat hij tot en met donderdag wel thuis is.

Dinsdag wil ik wat langer naar school gaan om even te praten met de voetbalcoach van Laurens. Woensdag ga ik naar een bijeenkomst van de ambassade, waarvoor ik wat te eten moet meenemen, en vrijdag ga ik de hele dag met Laurens naar school voor gesprekken met de leraren. Tussendoor zorg ik natuurlijk ook gewoon voor het eten, voor schone was en aandacht voor de kinderen.

Mijn planning valt in het water. Ik verwacht Machiel vrijdagavond tegen een uur of twaalf thuis – kan ik nét daarvoor mijn werk inleveren.