Angelina werd weduwe, maar kreeg een nieuwe relatie
‘Ik riep het uit naar God: moet ik doorgaan met hem?’
In 2008 overlijdt Angelina’s man plotseling door een motorongeluk. Angelina blijft als weduwe achter met drie jonge kinderen in België. Ze voelt zich geamputeerd. Toch krijgt ze jaren later weer een nieuwe relatie. Ze vertelt over haar strijd en hoe God door alles heen voor haar zorgt.
Het is een maandagavond in 2008. Angelina’s man Patrick is op zijn motor onderweg naar een vergadering van de kerk in Zottegem, België, waar hij oudste is. Even na achten wordt Angelina gebeld: waar blijft Patrick? “Toen had ik al het gevoel dat het niet klopte. Hij was op tijd weggegaan,’’ vertelt Angelina (50). “Ze zouden me laten weten als hij er was.” Maar ze belden niet. Rond half negen belt Angelina zelf naar de oudste – zijn vrouw vertelt dat er op het kruispunt vlak bij hun huis een ongeluk is gebeurd. Patrick was aangereden en is direct overleden.
“Ik schreeuwde het uit naar God. Heer, hoe kan dit gebeuren? We hadden drie kleine kinderen – een dochter van 8, een zoon van 6 en een dochtertje van 5. We waren vijftien jaar getrouwd en werkten al twaalf jaar als zendelingen in België. Pas de laatste jaren kwamen we tot bloei. We hebben een moeilijke tijd gehad in ons huwelijk; als leiders van marriage courses konden we vertellen dat God trouw is en relaties kan herstellen. Patrick was voorganger van een bikerkerk en mocht hen begeleiden in discipelschap. Daar kwam abrupt een einde aan. Mijn maatje was weg. Ik voelde me geamputeerd. Wat kan ik hier nu nog betekenen?”
Overleven
“Ik wilde niet direct terug naar Nederland, dan zou ik m’n kinderen uit hun veilige omgeving halen. Gelukkig heb ik een ander huis gekregen. Veel mensen om me heen zorgden voor me. Mijn ouders en zussen kwamen vaak. Ze hielpen met geldzaken en de zorg voor mijn jongste dochter, zij heeft een handicap. Ik was niet in staat om te werken, maar werd ondersteund door giften. Zo kon ik mijn leven leiden. Ik overleefde.
Ik kon zelf een tijd lang niet bidden. Maar mensen over de hele wereld, van onder andere de bijbelschool waar Patrick en ik elkaar leerden kennen, vertelden dat ze voor me baden. Dat ervoer ik ook echt. De directeur van Derek Prince Ministries belde me op. Samen hebben we gebeden, gehuild en gezongen. Als mijn ouders bij me waren, zongen we vaak een danklied na het eten. Zij hielpen me om mijn ogen weer op God te richten.”
Weer naar Nederland
“Toen we bijna een jaar verder waren, zeiden mijn kinderen: mama, waarom gaan we niet terug naar Nederland? Dan hoeven opa en oma niet steeds naar België te komen. Daar had ik op gewacht: als zij er klaar voor zijn, ga ik daarheen.
Ik woonde al dertien jaar niet meer in Nederland, dus ik had geen rechten om zomaar terug te komen. Ik had geen geld voor een huis en kreeg geen urgentieverklaring voor een sociale woning. We mochten niet bij mijn ouders inwonen, omdat het een seniorenflat was. Ik stond met de rug tegen de muur. Mijn jongste dochtertje had veel zorg nodig, ze was depressief. ‘Had ik maar bij papa achterop gezeten’, zei ze, ‘dan was ik er nu ook niet meer.’ Dat snijdt door je ziel. In België was het speciaal onderwijs verder weg en zou ik weer moeten verhuizen. Mijn ouders en zus hebben er alles aan gedaan om haar op school te krijgen in Nederland.”
God zegt: Ik ben de God van weduwen en wezen. Dat heb ik ondervonden
“In die tijd preekte mijn vader – hij was voorganger – over dat je al je bekommernissen op God mag werpen, omdat de Heer voor je zorgt. Hij vertelde in die preek over mijn situatie. Een aantal weken later belde een man mijn vader op. Hij had de preek gehoord en God had hem gezegd dat hij een huis voor mij moest kopen. Ik kende de man niet, maar hij kocht een huis voor ons! Mijn jongste dochtertje – te jong om te beseffen wat er aan de hand was – had gezegd dat ze in het huis tegenover mijn zus zou willen wonen. Dat huis stond al een paar jaar te koop. Uiteindelijk zijn we daar terechtgekomen. Dat is mijn oase geweest. Ik mocht er zolang blijven als ik wilde.
Daarin heb ik zo Gods liefde en trouw gezien. In Zijn Woord, bijvoorbeeld in Psalm 68 en Jakobus 1, staat: Ik ben de God van de weduwen en wezen, Ik zorg voor hen. Dat heb ik letterlijk ondervonden.”
Opnieuw daten
“Ik wilde wel weer graag een man in mijn leven, en mijn kinderen een vaderfiguur. We hebben een lijstje gemaakt: waar moet hij aan voldoen? Mijn oudste dochter wilde niet dat hij kinderen zou hebben. Mijn zoontje vond dat hij sportief moest zijn en voor mijn jongste dochter was humor belangrijk. Ik wilde zelf een man die voor God ging. Daar hebben we voor gebeden. Ik wilde niets via een datingsite, ik had het idee dat ik mezelf dan moest gaan verkopen. Ik wilde mezelf kunnen zijn en iemand face-to-face ontmoeten. Ook dat had ik bij God neergelegd.”
Uiteindelijk komt Angelina in contact met Ralph, met wie haar nicht een tijdje een relatie had. Het was niets tussen hen geworden, dus haar nicht polst of Angelina ervoor openstaat. “Ralph zat er toen niet op te wachten, hij stortte zich op allerlei dingen in de kerk. Uiteindelijk heeft hij mij toch een mail gestuurd. Na twee maanden ontmoetten we elkaar in het echt.”
Ik riep het uit naar God: moet ik doorgaan met hem?
“Het was geen liefde op het eerste gezicht. Hij had altijd het idee dat zijn vrouw slank zou zijn met lang haar, maar ik had kort haar en ben stevig. Ook ik dacht niet meteen: dit is hem. Hij voldeed wel aan het lijstje: hij ging voor God, was niet getrouwd geweest en had geen kinderen. Hij is sportief en heeft een bepaalde slag van humor. Voor mij was één en één twee, maar Ralph had meer tijd nodig. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad, waardoor hij problemen had met hechting. Hij moest leren vertrouwen en leren liefhebben – en ik moest geduldig zijn. Dat was soms knokken. Toen we met het gezin op vakantie waren, riep ik het uit naar God: moet ik wel doorgaan met hem?
Ik hoefde geen Bileam-ervaring, maar ik wilde graag dat God het zou bevestigen door een dier heen – en ik wilde dat Ralph me een lief koosnaampje zou geven. Tijdens de lunch daarna dwarrelde er een vlinder bij ons rond. Hij ging bij iedereen zitten, behalve bij mij en bleef de hele lunch bij ons. Toen we daarna een stuk gingen fietsen, vroeg mijn jongste dochter aan Ralph: ‘Welk koosnaampje ga je geven aan mama? Want die heb je nog niet.’ Toen wist ik: ik ga ervoor, ook al is het moeilijk. De vraag van mijn dochter gaf de bevestiging.’’
God is trouw
“Na drie jaar zijn we op 23 mei 2014 getrouwd. Nu zijn we zes jaar verder. We zien dat God ons zegent in ons samenzijn. Toch is een samengesteld gezin best moeilijk, ook als er geen andere kinderen zijn. Maar we weten dat God erbij is. In elk huwelijk moet je werken aan je relatie – in een samengesteld gezin is dat net een stukje harder werken, denk ik.”
God gaat met je mee, Hij zorgt dat je het leven aankunt
“God zegt niet dat Hij alle moeilijke situaties wegneemt, maar Hij gaat er met je doorheen en zorgt dat je het leven aankunt. Mijn leven is altijd geborgen geweest in God, maar door wat ik heb meegemaakt ervaar ik Hem in een andere dimensie. Ik weet hoe trouw, liefdevol en zorgzaam Hij is. Ik zou het niet anders willen. Er is altijd een uitkomst. In de strijd heb ik geleerd dat je ook van elke dag mag genieten. Zo zeggen we als we de regenboog zien: dat is een knipoog van papa in de hemel.
Ook alle drie mijn kinderen hebben de Heer aangenomen. Daar was ik bang voor toen Patrick net was gestorven: hoe kan ik zeggen dat God er voor hen is? In die week gaf de Heer mij de tekst uit Jesaja 44: Ik zal mijn geest uitgieten over je nazaten. Er was veel strijd en verdriet, maar ik zie dat God Zijn weg met hen gaat.
De lijftekst van Patrick en mij was uit Habakuk 3: al zou de vijgenboom niet bloeien, toch zal ik juichen voor de Heer. Wat er ook gebeurt, toch zal ik God grootmaken. Dat is mijn fundament. Zo kan ik mijn ogen van de omstandigheden afhalen en mij richten op Hem. Dat geeft zoveel kracht. Mijn moeder haalde vaak het voorbeeld van Corrie ten Boom aan: ons leven als een handwerkje, wij zien vaak alleen maar de achterkant vol knopen. Maar God ziet de andere kant, hoe mooi jouw leven is. Daar houd ik me aan vast.”
