Praat mee

Jorika: Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat je iemand volledig moet kunnen accepteren, juist ook met zijn/haar ASS, ook dat hoort bij liefhebben. Je kunt ASS niet genezen, omdat het geen ziekte is, het is namelijk een andere breinwerking. Ik vind het voorbeeld met de formule 1 racewagen in een dorpje met slingerweggetjes altijd erg sprekend. Die racewagen is niet gemaakt om te rijden in kleine smalle straatjes, maar bedoeld voor een raceparcours. Als je er iets anders van probeert te maken dan sla je de plank mis en ga je voorbij aan iemands echte gaven en talenten.

Jorika: Mooi om deze verhalen te lezen en zoveel herkenning te zien. Ik heb een soort van "zelfdiagnose" gedaan en sta al een hele poos op de wachtlijst om het formele labeltje te krijgen. Bij mij moest er een burn-out aan te pas komen om te ontdekken dat ik waarschijnlijk ASS heb en veel en veel en veel te hoge eisen aan mezelf stel. Denkende dat de hele wereld zoveel moeite heeft met het hele leven... Ben benieuwd hoe en wat we voor elkaar kunnen betekenen! Mooi initiatief dit!

Tineke: Nogmaals heel veel sterkte gewenst, Henk. Ja, even bij haar graf staan en misschien nog iets zeggen, dat geeft zoveel troost. Want het is jouw trouw aan haar. Je zegt ermee: ik ben je niet vergeten, lieve schat, lieve Ankie. Ik denk de hele dag aan je. En ik mis je elke minuut. In elke kamer van ons huis. Weet je: uit ervaring weet ik dat de heel heftige rouw verandert in heimwee, intense heimwee. En uiteindelijk in weemoed. Weemoed blijft. Maar je kunt dan opeens toch weer een beetje genieten van een lekkere kop koffie, en de zon op je huid.

Linda Mast: Vandaag is een bijzondere dag: Goede Vrijdag. De dag waarop we stilstaan bij het lijden en sterven van Jezus. ✝️

yaleesa.van.amstel: Welkom in het gesprekskanaal waarin je kan doorpraten over de overdenking uit Nederland Zingt Elke Dag. 😍🙏🏼 Deel hier wat jij uit de overdenking hebt gehaald. En ga met elkaar in gesprek. We zijn benieuwd wat jij zou willen halen uit dit gesprekskanaal:

Linda Mast: Zeg eens eerlijk...

fjw.van.hoeven: Mijn lieve Maarten is op 3 november 2014 overleden op 33 jarige leeftijd. Maarten had Taaislijmziekte (CF) en ernstig nierfalen. Ik zelf was 38 jaar en 27 weken zwanger. Ik ben toen in een Rollercoaster beland en het heeft heel lang geduurd voordat ik uit kon stappen. Nu ben ik vooral dankbaar dat ik Maarten ooit leerde kennen en zijn vrouw mocht worden. Dankbaar voor de moeilijke en lange weg om een kindje te mogen krijgen. Het zijn hele zware jaren geweest vooral toen Tim geboren was en ik niet meer kon functioneren door al het verdriet en ik opgenomen werd op de Moeder en baby Unit in Woerden. Dat heeft mij zoveel gebracht. Nu is Tim alweer 10 jaar geniet van zijn passie dansen. Ik kan gelukkig weer werken in de zorg als helpende voor 20 uur. Dankbaar voor ons leven samen en de liefde die Maarten ons heeft gegeven. Het gemis en het verdriet zijn er nog altijd. De legen plek aan tafel met kerst. Ik zelf ben inmiddels 49 jaar. En mijn allerliefste Maarten is voor altijd 33 jaar. En het meeste verdriet zit in feit dat ons zoontje, Maarten nooit heeft leren kennen en Maarten alleen kent van de foto's en onze verhalen. Op vakantie gaan vond ik heel moeilijk, maar sinds vorig jaar de stap toch durven nemen en ook al is het in Nederland. Trots op ons en samen komen wij er wel en kijkt Maarten vanaf een afstand toe.

margreetensteef: In 2022 verloor ik kort na elkaar mijn ouders. Ik kwam twee keer per week bij hen en we hadden een hele goede band. In 2022 werd mijn vader ziek agv corona en een longontsteking en moest naar het ziekenhuis. Verzwakt mocht hij na een aantal dagen weer naar huis maar de arts gaf aan dat z’n hart slecht was. Ik was blij dat hij uit ziekenhuis kwam en had goede hoop. Kort hierna ging het slecht . Ik voel me schuldig dat ik niet meteen naar hem toe ben gegaan. De laatste uren heb ik hem vastgehouden en gezegd dat ik van hem hou en dat hij een goede vader was want dat was hij.Ik vind het moeilijk dat hij niets meer heeft kunnen zeggen tegen mij bij het afscheid. De dood van mijn vader kwam onverwacht. Bij mijn moeder hebben we 3 maanden later gewaakt en dat maakte het rouwproces anders.. ik mis hen ze waren trots op mij en de kinderen. Ik kan niet meer naar een kerkdienst dat geeft teveel verdriet. Ik ben dankbaar voor hun liefde dat is sterker dan de dood .