Praat mee

c.de.waard70: Jurjen ten Brinke. Wat een mooie overdenking. Maar ook een heel lastig en moeilijk onderwerp over je mag niet echt breken. Jurjen ten Brinke Wil je het nog eens uit leggen aan me Jurjen ten Brinke

Tineke: Het is misschien raar, maar ik praat soms nog met mijn ouders. Ik sta voor hun foto en bedank hen voor alle goede dingen die ze me meegaven en ik vertel hun soms van dingen die nu gebeuren; mooie maar ook verdrietige dingen. Een vriendin van me - Rooms-Katholiek - zegt dat ze dat nog horen. En dat ze voor ons bidden. Als Protestants opgevoed weet ik dat niet zeker. Maar ik vind het wel een mooie gedachte. Hoe dan ook: ik ervaar het praten als troost. En ja: ik voel dan wel degelijk ook verbinding.

Tineke: Nogmaals heel veel sterkte gewenst, Henk. Ja, even bij haar graf staan en misschien nog iets zeggen, dat geeft zoveel troost. Want het is jouw trouw aan haar. Je zegt ermee: ik ben je niet vergeten, lieve schat, lieve Ankie. Ik denk de hele dag aan je. En ik mis je elke minuut. In elke kamer van ons huis. Weet je: uit ervaring weet ik dat de heel heftige rouw verandert in heimwee, intense heimwee. En uiteindelijk in weemoed. Weemoed blijft. Maar je kunt dan opeens toch weer een beetje genieten van een lekkere kop koffie, en de zon op je huid.

fjw.van.hoeven: Mijn lieve Maarten is op 3 november 2014 overleden op 33 jarige leeftijd. Maarten had Taaislijmziekte (CF) en ernstig nierfalen. Ik zelf was 38 jaar en 27 weken zwanger. Ik ben toen in een Rollercoaster beland en het heeft heel lang geduurd voordat ik uit kon stappen. Nu ben ik vooral dankbaar dat ik Maarten ooit leerde kennen en zijn vrouw mocht worden. Dankbaar voor de moeilijke en lange weg om een kindje te mogen krijgen. Het zijn hele zware jaren geweest vooral toen Tim geboren was en ik niet meer kon functioneren door al het verdriet en ik opgenomen werd op de Moeder en baby Unit in Woerden. Dat heeft mij zoveel gebracht. Nu is Tim alweer 10 jaar geniet van zijn passie dansen. Ik kan gelukkig weer werken in de zorg als helpende voor 20 uur. Dankbaar voor ons leven samen en de liefde die Maarten ons heeft gegeven. Het gemis en het verdriet zijn er nog altijd. De legen plek aan tafel met kerst. Ik zelf ben inmiddels 49 jaar. En mijn allerliefste Maarten is voor altijd 33 jaar. En het meeste verdriet zit in feit dat ons zoontje, Maarten nooit heeft leren kennen en Maarten alleen kent van de foto's en onze verhalen. Op vakantie gaan vond ik heel moeilijk, maar sinds vorig jaar de stap toch durven nemen en ook al is het in Nederland. Trots op ons en samen komen wij er wel en kijkt Maarten vanaf een afstand toe.

Jorika: Mooi om deze verhalen te lezen en zoveel herkenning te zien. Ik heb een soort van "zelfdiagnose" gedaan en sta al een hele poos op de wachtlijst om het formele labeltje te krijgen. Bij mij moest er een burn-out aan te pas komen om te ontdekken dat ik waarschijnlijk ASS heb en veel en veel en veel te hoge eisen aan mezelf stel. Denkende dat de hele wereld zoveel moeite heeft met het hele leven... Ben benieuwd hoe en wat we voor elkaar kunnen betekenen! Mooi initiatief dit!

Tineke: Wat bijzonder, h.g. siami, dat jullie 2x per week op bezoek gaan. Elke week komt het terug voor jullie. Zwaar, lijkt me. En verdrietig, ook. Eén ding is zeker: dit is een stabiele en liefdevolle terugkerende gebeurtenis in z'n leven die vrucht draagt, ook al zien jullie dat misschien niet. Ik hoop dat jullie op een dag lotgenoten vinden om dit samen te delen en om ervaringen uit te wisselen en van elkaar te leren. Ook hoop ik dat jullie de kracht krijgen om dit te blijven volhouden. Voel je niet schuldig als het echt een keertje niet kan. Ik heb diepe bewondering voor jullie. Prachtouders heeft hij.

Tineke: Misschien kent de luisterlijn iemand die je goed kan helpen, CtB? www.luisterlijn.nl - 088 0767000 Veel sterkte gewenst. Wat heftig, heel erg voor je. Als de dag van gisteren herinner ik me de vuurwerkramp. Mijn moeder was net daarvoor overleden. En ik keek naar buiten (ik woonde in Almelo in die tijd) en ik dacht: wat raar, de zon schijnt en toch komt er een soort van grauwsluier over onze wijk heen. Op een gegeven moment heb ik de tv aangezet, want ik voelde me zo vreemd. En daar zag ik het. Mijn vader zou die dag naar Nijverdal gaan. Ik belde hem op en hij zei dat het verschrikkelijk was wat hij in de verte allemaal gezien had. Later zat ik bij een vrouw in de bus. Haar man was brandweerman ter plaatse. Het was zo erg, zo erg, begreep ik van haar. Zoiets vergeet je niet meer als buitenstaander. Laat staan als je erbij betrokken was zoals jij, CtB. Ik hoop dat je iemand vindt die je echt kan helpen. Maar het is heel goed dat je het van je afschrijft. Schrijven werkt therapeutisch. Lotgenoten zoeken, kan ook helpen, soms. Je rakelt het op, maar de ervaring leert dat gedeelde smart soms halve smart wordt.

Tineke: Soms kun je je ook wel wat ergeren aan het advies van een ander. Omdat die soms zo gemakkelijk gegeven wordt, terwijl ze vaak gewoon geen idee hebben. Het helpt mij als ik merk dat iemand zelf door iets heen gegaan is en hardop denkend (dus niet belerend) vertelt wat hem of haar geholpen heeft. Iemand zei eens tegen me: 'Ik herken wel een beetje wat jij nu doormaakt. Het hielp mij om onder de mensen te blijven. Om vrienden uit te nodigen en met ze te praten, te eten en te wandelen. Daardoor kon ik mijn eigen situatie, die zich dag en nacht aan mij opdrong, evalueren, een beetje naar achteren schuiven zodat het me niet meer helemaal opslokte en beheerste.' Dat heb ik toen ook gedaan. Terwijl ik er totaal geen zin in heb, maak ik onderweg een praatje met een eenzame of ik help iemand met een zware tas. Op de een of andere manier brengt het nieuwe balans in mijn leven.