Anneloes' persoonlijke documentaire 'Ik was een kind' maakt kans op impactprijs

In 'Ik was een kind' brengt filmmaker Geertjan Lassche het verhaal van Anneloes razend dichtbij. Je kijkt mee met langverwachte persoonlijke gesprekken, voelt de pijn bij nieuwe afwijzingen en ziet de diepe emotie in veelzeggende blikken.

De documentaire geeft - via de gesprekken - een aangrijpend beeld van Anneloes' jeugd, de impact van misbruik en de zoektocht naar liefde en geborgenheid.

Nu, een paar maanden na het verschijnen van de documentaire, blikken we met Anneloes terug.

Als thuis geen veilige plek meer is, waar ben je dan nog als kind?

Waarom wilde je deze documentaire maken?

"Ik wilde laten zien hoe verstrekkend de gevolgen van kindermisbruik kunnen zijn. En wat de schade is als we wegkijken; niets doen. Ik wilde de rauwe werkelijkheid laten zien en mensen een kijkje geven in mijn binnenwereld.

Misbruik trekt diepe emotionele sporen. De schade is zoveel erger - zoveel groter - dan we denken. Als mensen horen van misbruik, is er in eerste instantie vaak ongeloof. We willen geloven in een rechtvaardige wereld en in een rechtvaardige wereld komt kindermisbruik niet voor. Toch is de realiteit voor veel kinderen anders. En daar hebben we met z'n allen verantwoordelijkheid in te nemen. Door te zien, te horen, te erkennen en in actie te komen.

Ik zou het van de daken willen schreeuwen: 'KINDEREN HOREN VEILIG TE ZIJN!'. Niet alleen op straat. Ook thuis. Als thuis geen veilige plek meer is waar ben je dan nog als kind?"

Stem voor anderen

"Daarnaast wilde ik ruimte maken voor anderen met vergelijkbare verhalen. Hen laten zien en voelen dat ze niet alleen zijn. Dat er niets mis is met hen. Dat de schuld en schaamte niet bij hen hoort. Dat ze, als ze dat willen, ook hun verhaal mogen delen. Dat er vandaag de dag plekken zijn waar ze terecht kunnen. Juist omdat ik uit eigen ervaring weet hoe groot de eenzaamheid van misbruik is.

Mijn eigen leven kan ik niet overdoen. Wel kan ik de stem van al die kinderen, vrouwen en ook mannen, laten horen die zelf (nog) geen stem hebben."

Dit had dat meisje van toen nooit voor mogelijk gehouden

Hoe was het voor je toen de documentaire uit kwam?

"Voorafgaand aan het uitkomen van de documentaire werd ik bij vlagen overspoeld door angst. Angst voor afwijzing en oordelen. Laten we eerlijk zijn; mijn leven van toen verdient geen schoonheidsprijs. Ik zat jarenlang in de gesloten jeugdzorg en kwam niet voor niks in de gevangenis. Toch ben ik blij dat ik steeds heb doorgezet. Voor mezelf én voor al die anderen.

Mezelf zo uitspreken heeft in mijn eigen leven veel betekend. Het is zo helend geweest voor mij, maar ook voor mijn huwelijk en ons gezin. Alsof onzichtbare muren die tussen ons in stonden verdwenen. Ook vriendschappen hebben zich verdiept. Natuurlijk wisten vrienden iets van mijn verleden maar nooit eerder was de omvang en impact ook voor hen zo voelbaar. Al met al was het zo bevrijdend."

Lieve berichten

Anneloes kreeg niet alleen reacties van bekenden. Ook honderden onbekenden zochten contact. "Veelal meisjes en vrouwen met vergelijkbare ervaringen. Maar ook omstanders die diep geraakt zijn door mijn verhaal. Mensen die vroegen: 'Vertel me wat ik kan doen. Want wat er met jou gebeurd is, mag niemand meemaken'.

Het aantal lieve, steunende berichten was hartverwarmend. En met terugwerkende kracht ook helend voor het meisje dat ik toen was - die zo ontzettend in de steek gelaten en verraden was."

• Kijk 'Ik was een kind' op NPO Start

  Heb je de documentaire 'Ik was een kind' nog niet gezien? Kijk deze dan nu of op een later moment via NPO Start.

  Kijk de documentaire

En nu is de documentaire genomineerd voor een belangrijke impactprijs. Hoe is dat voor jou?

"Een beetje onwerkelijk. Dit had dat meisje van toen nooit voor mogelijk gehouden. Het voelt als een enorme erkenning voor mij, maar vooral voor de thematiek. Nadat bekend werd dat de docu genomineerd is, kreeg ik zoveel berichten van lotgenoten die zich juist door deze nominatie gezien en erkend voelen. Deze nominatie is niet alleen voor mij maar ook voor hen.

Maar boven alles hoop ik dat de documentaire en de nominatie leiden tot echte verandering. Dat we in actie komen als ons onderbuikgevoel zegt: 'Hier klopt iets niet'. Dat we niet wegkijken en overgaan tot de orde van de dag. En dat we - als iemand naar buiten komt met zijn of haar verhaal - reageren vanuit liefde, nabijheid en erkenning. Want de schade van misbruik kan niemand alleen dragen."