Arie van der Veer: 'Met Pinksteren ben ik op zoek naar troost'

"De dominee verontschuldigde zich tegenover die mensen die na een verdrietig afscheid de pijn nog steeds voelen. Ik weet niet of hij het zich realiseerde, maar ik behoor tot die mensen. Zaterdag was het de sterfdag van onze zoon Peter, hij overleed plotseling. Hij was vader van een groot gezin. Voorganger in onze gemeente.

Ik weet dat blijdschap kenmerkend was voor de discipelen vóór en vooral ná Pinksteren. Maar hoe kan je ‘feest vieren’ als Hij er niets meer is? Bij preken ben ik vaak op zoek naar dat waar ik zelf naar verlang. Hoe is het mogelijk dat die doodsbange discipelen, die na de opstanding met de deuren op slot bij elkaar zaten, in een paar weken tijd zo veranderd zijn. Een complete metamorfose. 

Het maakt groot verschil onder welke omstandigheden een afscheid plaats vindt. In het jaar van het sterven van onze zoon Peter verloren mijn jongere zus, en nóg jongere broer hun partners. Beiden leden aan een zeer ernstige ziekte. Mijn schoonzusje had A.L.S. Ze woonde de begrafenis van Peter nog bij. Zij kon al tijden niet meer spreken. Met behulp van haar I-pad ‘zei’ ze tegen mijn vrouw in die dienst: 'Niet hij, maar ik had moeten gaan.’

Soms is sterven een verlossing. Maar alle afscheid doet pijn. Het blijft pijn doen. Op Pinksteren ben ik op zoek naar troost. Naar het geheim van die totaal veranderde discipelen.  Jezus ging heen, maar zij keerden met blijdschap naar huis terug. (Lucas 24 : 52) Alsof het een bevrijding was. Als zoiets gebeurt, moet het werk van Gods Geest wel fantastisch zijn. Met blijdschap naar huis gaan, terwijl op dat moment nog van ‘de kerk’ niets over was.

Dank voor het vele meeleven. In de kerk gisteren, maar ook ‘van buiten’. Ik heb onderstaand lied de laatste dagen vaak beluisterd.

Thank You, Jesus