Bewust kinderloos - wat is daar mis mee?

Mijn goede voornemen van 2019 was om eens te gaan internetdaten. Het werd een christelijke datingsite, om te kijken of er gelijkgestemden op zoek waren naar een betekenisvolle relatie. Het liep eigenlijk best lekker. Waar ik in mijn dagelijks leven vrijwel nooit single mannen achter me aan heb lopen, bleek ik met mijn nauwkeurig doordachte concept van mezelf allerlei mannen aan te trekken. Totdat ik mijn profieltekst wijzigde en erin zette dat ik niet per definitie kinderen wil.

De stroom van reacties stopte abrupt. Er reageerden om precies te zijn nul mannen na deze aanpassing. Onmogelijk: je bent een jonge vrouw en hebt geen sterke kinderwens?! Dan moet er een steekje bij je los zitten. Om daar ongegeneerd voor uit te komen is blijkbaar ongehoord.

Want ja, Noach en zijn nazaten moesten de aarde nou eenmaal bevolken, dat staat in Genesis 9 vers 1: ‘Wees vruchtbaar en word talrijk en bevolk de aarde.’

Een leven zonder kinderen is niet perfect?

Deze tekst uit Genesis wordt al snel gequoot wanneer ik laat doorschemeren dat ik het gemis aan eigen kinderen niet zozeer als een gemis ervaar. Hoe kan dat bestaan in een gezond en weldenkend mens? Ed Sheeran zingt het in het nummer Perfect: ‘I found a love, (...). To carry love, to carry children of our own’. Volgens hem is romantische liefde pas perfect als zij zich manifesteert in het voortbrengen van eigen kinderen. Geen eigen kinderen willen is onromantisch, laat staan 'perfect'.

Niet de enige

Als het onderwerp ter sprake komt op dates blijkt dat best veel mensen zich, na wat doorpraten, toch in kunnen leven. Dat ik niet de enige ben die erover aan het nadenken is, besef ik als ik een artikel van Brandpunt lees waarin Walter Hoogerbeets, een man die zich bewust heeft laten steriliseren, aangeeft dat er een emancipatiebeweging moet komen voor mensen die geen kinderen willen. Treffend verwoord.

Zwitsalgeur

Want als je niet van jongs af aan een sterke kinderwens hebt gehad maar zeker wel iets voor kinderen wilt betekenen - maar dan op andere manieren - waarom niet? Wat als je er door je eigen jeugd geen moed voor hebt om eraan te beginnen of je pedagogische vaardigheden nul zijn?

Wat als je levensstijl niet goed te verenigen is met het hebben van een kind of je de grote problemen die ontstaan door de huidige overbevolking niet nog groter wilt maken? Wat als je de verantwoordelijkheid voor een kind niet wilt dragen, omdat je doorgaans je handen al vol hebt aan jezelf? Of als je op den duur wilt kiezen voor een kind dat niet je eigen vlees en bloed is? Er bewust voor kiezen kinderloos te blijven, mag prima wat vanzelfsprekender worden. Ik ben dol op de kinderen die ik ken en kan er van genieten om met ze te spelen. Ik vind het heerlijk om ze op schoot te hebben en hun Zwitsalgeurtje op te snuiven. Maar om daar zelf aan te beginnen?

Niet onbijbels

Kinderloos kun je zoveel betekenen voor al die kinderen die op de wereld terecht komen zonder dat ze door hun ouders gewenst zijn. Of voor kinderen die niet de aandacht krijgen die ze verdienen omdat de ouders gewoonweg niet goed voor ze kunnen zorgen. Daar geef ik graag iets voor op, helemaal omdat ik dit niet als zodanig ervaar. Kan je pas van iemand anders houden als die persoon met je verbonden is via genen? Natuurlijk niet. Het is juist mooi dat je je vol overgave voor andermans kinderen in kunt zetten. En dat is eigenlijk best wel normaal, toch? Daar lijkt mij weinig onbijbels aan. Dus ik blijf hoopvol de datingsite afspeuren naar meer nee’s en blijf ondertussen zelf ook opgelucht eerlijk over de kwestie. Wie weet komt er nog een keer een ‘perfecte’ match langs.

Eva is een pseudoniem, haar echte naam is bij de redactie bekend.