Blue Monday: de meest deprimerende dag van het jaar

Ik loop in m’n kloffie over een modderig erf. De zon is in geen velden of wegen te bekennen. De lente is nog lang niet in aantocht. En dan die ratrace van de goede voornemens… wat komt daar nou uiteindelijk van terecht?

Misschien is de wetenschap dat het wereldwijd meer mensen zo vergaat al wel deels verzachtend, maar wat nu als we juist onze mislukkingen, en niet onze successen, breeduit zouden etaleren op Instagram? Een ‘before’-foto met overtollige kilo’s en een ‘after’-plaatje met dezelfde vetrollen én een dikke glimlach? Of een plaatje van een volledig weggewaaide dakgoot na de eerste de beste storm? Terwijl ik nog wel zo in m’n nopjes was toen ik het gevaarte eindelijk had hangen.

Op ons gezamenlijke erf hier in Zalk staan een heleboel mooie bomen. Tenminste, in de zomer waren ze weergaloos. Nu zijn het kale takken tegen een grauwe lucht. De winter met z’n kou en nattigheid maken vanzelf dat een mens zich naar binnen keert. Net als die bomen. Even geen productie. Even geen prestaties of bloemetjes buiten zetten. Gewoon niks. Dat wil niet zeggen dat er ondergronds en binnenskamers niet van alles speelt, maar de groei zie je later pas.

Pas postte ik wat zelf gedraaid keramiek op m’n socials en dacht ik: de misbaksels waren minstens zo leuk om te maken, maar die zijn verdwenen in de bak met klei. Terwijl vastlopen en het níét redden net zo goed nodig is om ergens te komen.

Door schade en schande wordt men wijs. Dus wie wijs wil worden, moet dan maar vroeg leren z’n schade en schande – samen met de bloemetjes – buiten te zetten. Misschien was dát een goed voornemen voor 2024! En de rest van de voornemens bewaar ik voor de lente.